တရာတန္ဇာတ္လမ္း

by Lu Bo on Wednesday, August 10, 2011 at 1:03am (၁)

“ ဟိုက္ ပိုက္ဆံရာတန္ႀကီးပါလား၊ အိပ္ကပ္ထဲ ဘယ္လိုေရာက္လာပါလိမ့္။” အစည္းအေဝးထိုင္အၿပီး၊ အားလံုးကိုႏွဳတ္ဆက္ကာ အသစ္ဖြင့္စ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရင္ျပင္ တိုင္းရင္းသားခန္းမကအထြက္ ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာလို႔ အိပ္ကပ္ထဲအရွာမွာ ေတြ႔လိုက္ရတာ။
ေသခ်ာတာက က်ေနာ့္ပိုက္ဆံ မဟုတ္။ အိမ္က အမ်ဳိးသမီး ထည့္ေပးလိုက္တာလည္း မဟုတ္။ အိမ္မွာ ေငြျပတ္ေနတာ ၾကာၿပီ။ ဒါဆိုရင္ဒီပိုက္ဆံက ဘယ္ကေနေရာက္လာတာလဲ၊ တေယာက္ေယာက္က တေနရာရာကိုေပး ခိုင္းလိုက္တာလား။
ဘယ္သူေပးလိုက္တာလဲ ..စသျဖင့္ တေယာက္ထဲေမးခြန္းေတြထုတ္ရင္း အိိိိိိိိိိိိိိိိမ္အျပန္ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ေဆးလိပ္တိုကို အဆက္မျပတ္ဖြာလာမိခဲ့တယ္။ မိုးကလည္းရြာလိုက္တာ သဲသဲမဲမဲ။ ႏို႔ဖိုး မိုးက ေစြၿပီဆိုအဆက္ မျပတ္၊ တပတ္ ႏွစ္ပတ္အထိ ၾကာတတ္တယ္။ ညေနေစာင္းေက်ာ္ေက်ာ္ဆိုေပမယ့္ မိုးကသဲသဲ အလင္းေရာင္ကမဲြမဲြမို သတိထားေလွ်ာက္ရင္းက ပီေအဘီရပ္ကြက္္ အစပ္ကိုအေရာက္မွာ ေခါင္းထဲမွာအေျဖတခု ျဖတ္ခနဲလင္းလက္လာတယ္။ ကိုခင္လြန္းတို႔၊ ကိုထင္လင္းေအာင္တို႔မ်ား မသိေအာင္ ထည့္ေပးလိုက္ၾကတာ လား။ က်ေနာ္က အေအးဒဏ္မခံႏိုင္လို႔ အေႏြးထည္နဲ႔ကင္းလို႔မရ။ ခုလည္း ရာသီဥတုက ေအးလြန္းလို႔ ဖရီးဂ်က္ကက္ကို ဝတ္ထားရတယ္။ ေနာ္ေ၀ႏိုင္ငံကို ထြက္သြားတဲ့ ဦးျမတ္စိုး လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ အကၤ်ီေပါ့။ ဆိုေတာ့ အိပ္ကပ္ထဲ မသိေအာင္ ထည့္ဖို႔ကိစၥက အလြယ္ကေလး။ ျဖစ္ႏိုင္စရာအေၾကာင္းက ဒီေန႔ေန႔လည္မွာ ဘီအန္ေအ ဗမာအမ်ဳိးသားအသင္းရဲ့ ဒုတိယ အႀကိမ္ညီလာခံက်င္းပဖို႔ အႀကိဳစည္းေဝးၾကတယ္။ ေဆြးေႏြးၾကတဲ့အထဲ အစည္းအေဝးေခါင္းစဥ္တခုက ညီလာခံက်င္းပေရးအတြက္ ကုန္က်ေငြကိစၥ။ လက္ရွိ ေကာ္မတီဝင္ထဲက မတည္ေငြအျဖစ္ တေယာက္ကို အနည္းဆံုး ဘတ္ ၅ဝ စီ ထည့္ဝင္ၾကဖို႔။ ဒီကိစၥက က်ေနာ့္ အတြက္ အသက္ရွဴရၾကပ္ေစပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ မတတ္ႏိုင္ပါေၾကာင္း အားသြင္းၿပီး ရွက္ရွက္နဲ႔ဖြင့္ဟလိုက္မိတယ္။ ဒါကို အားလံုးထဲက ကိုခင္လြန္းနဲ႔ ကိုထင္လင္းေအာင္တို႔ ပိုသတိထားမိၾကမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ခုလို စီစဥ္ၾကတာ ျဖစ္မယ္။ ဟိုအရင္ကလည္း ဒီလိုမ်ဳးိ အၾကပ္အတည္းကို တေယာက္ ေယာက္က စိုက္ေပးေနက်။ က်ေနာ့္အျဖစ္က ဝင္ေငြမရွိျဖစ္ရေပမယ့္ မိသားစုကအမ်ားသား။ သားသမီးက ၂ ဦးထဲျဖစ္ေပမယ့္ တူႏွစ္ေယာက္၊ ၿပီးေတာ့ ေယာက္ဖႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ေယာက္ခမပါ ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္အိမ္က ၉ ေယာက္ အင္အားမိသားစု။ မိန္းမတေယာက္ ထဲက က်န္းမာေရးဌာနတခုမွာ ဝန္ထမ္းလုပ္ၿပီး ရွာေကၽြးေနတာ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ က်ေနာ့္ကို ဂရုဏာမွတ္ေပးၿပီးေဖးမၾကတာပါ။ ခုကိစၥမွာလည္း ဒီလူႏွစ္ဦးက စာဖတ္နာသူမ်ားမို႔ ဆရာေဖျမင့္ရဲ့ ႏွလံုးသားအဟာရစာအုပ္ထဲက ရုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႔လာၾကတဲ့ သားအဖရဲ့ လက္မွတ္၀ယ္ဖို႔ ေငြေၾကးအခက္အခဲကို ၾကားဝင္ကူညီ လိုက္သူတဦးရဲ့အေတြးကို ထပ္တူျပဳလိုက္ၾကဟန္တူပါရဲ့။ (၂) အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ မိုးက တိတိပပေမွာင္ေနၿပီ။ ကေလးေတြနဲ႔ အမ်ဳိးသမီး မရွိၾကလို႔ အိမ္ဝင္အေျဖာင့္သား။ ခါတိုင္း လို ကေလးေတြရဲ့ ဘာဝယ္ခဲ့လဲအေဖဆိုတဲ့ ႏွဳတ္ဆက္ေမးခြန္းသံနဲ႔ အမ်ဳိးသမီးရဲ့ ဝင္ေငြမဲ့အလုပ္မ်ားသူႀကီး ျပန္လာၿပီ လားဆိုတဲ့ ခနဲ႔တဲ့တဲ့အၾကည့္ဒဏ္တို႔ကို မခံရေတာ့။ မိုးနည္းနည္းစိုလာလို႔ က်ေနာ့္မူလေရာဂါေဟာင္းက ျပန္ေပၚလာျပန္ၿပီ။ ႏွာမၾကာမၾကာေခ်၊ ႏွပ္ခဏခဏညႇစ္နဲ႔ အလုပ္ကမ်ားေပါ့။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးဆို က်ေနာ့္အေဖကိုသိပ္သတိရတယ္။ ဒီေရာဂါကို အေဖ့ဆီက အေမြရခဲ့တာျဖစ္မယ္။ အေဖ ကက်ေနာ့္ထက္ ပိုသာတာတခုသတိထားမိတယ္။ ႏွာတခါတခါေခ်ရင္ တရပ္ကြက္လံုးနီးပါးၾကားရေလာက္ေအာင္ အသံက က်ယ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း တရပ္ကြက္ထဲအတူေန ကေလးေတြက အေဖ့ကို ဟပ္ခ်ဳိးအဖိုးႀကီးလို႔ေခၚၾကတယ္။ အေဖက ဒီေရာဂါ ဘယ္လိုစျဖစ္တယ္မသိ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ မွာရွိစဥ္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁ဝ ႏွစ္ေလာက္ ကတည္းက ျဖစ္ခဲ့တာ။ မိုးစို၊ ေခၽြးစိုနဲ႔ ေနခဲ့၊ အိပ္ခဲ့တဲ့ ဒဏ္ေတြေၾကာင့္မ်ားလား။ “ေဟ့ ကိုလူဗိုလ္ႀကီး၊ မိုးမိလာၿပီလား။” “ဟုတ္တယ္ ဦးေဇလတ္ေရ၊ က်ေနာ္ကေတာ့ ပံုမွန္ပဲ။” ဦးေဇလတ္တေယာက္ မီးထည့္ေနရာက ႏွပ္ခဏခဏထြက္ ညႇစ္ေနရတဲ့က်ေနာ့္ကို လွမ္းႏွဳတ္ဆက္လိုက္တယ္။ သူက စားေသာက္ဆိုင္ေလး ဖြင့္ထားလို႔ မနက္အတြက္ ညဖက္ႀကီး ျပင္ဆင္ေနတာျဖစ္မယ္။ က်ေနာ္လည္းကေလးေတြနဲ႔ အမ်ဳိးသမီး အိမ္လည္ၾကရာက ျပန္မေရာက္ၾကေသးလို႔ ထမင္းမစား ေသးပဲ မဂၢဇင္းစာအုပ္ တအုပ္ကိုယူၿပီး ဖတ္ေနလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ကစာအုပ္ထဲမေရာက္။ ေစာေစာက ပိုက္ဆံ ရာတန္အေၾကာင္းပဲ ျပန္ျပန္ေပၚလာတယ္။ ေပးသူက ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ေပးၿပီ ဆိုမွေတာ့ သံုးသူက အက်ဳိးရွိရွိသံုးဖို႔ပဲရွိတာေပါ့။ အိမ္မွာဘာေတြမ်ားအေရး ေပၚလိုေနလဲ။ ဘယ္ကိစၥကို ဦးစားေပးသံုးရမလဲဆိုတာကို အေျပးအလႊား စဥ္းစားလိုက္တယ္။ (၃) ဒီႏွစ္ကေလးေတြ ေက်ာင္းအပ္ၿပီကတည္းက ဘာမွဝယ္မေပးရေသး။ ထီးကိုေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့လထဲက အေႂကြးယူထား လို႔ ထည့္စဥ္းစားစရာမလိုေတာ့။ လြယ္အိပ္ေတြကလည္း အေဟာင္းဆိုေပမယ့္ သံုးလို႔ရႏိိုင္ေသးတယ္။ ေလာင္းဘြတ္ ဖိနပ္ ေတြေတာ့ ဝယ္ေပးဖို႔လိုၿပီ။ မိုးကဆက္တိုက္ရြာထားတာမို႔ လမ္းေတြက ဗြက္ေပါက္ေနၿပီေလ။ ညႇပ္ဖိနပ္နဲ႔ ေလွ်ာက္မရေတာ့။ ရွိၿပီးသား ေလာင္းဘြတ္ေတြ ကလည္း ေသးကုန္ၿပီ။ ဒုကၡသည္စခန္းကိုေရာက္ကတည္းက ဝယ္ထားတာမို႔ ၃ ႏွစ္ျပည့္ေတာ႔့ မယ္။ စီးလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ဖိနပ္တရံက ၄၅ ဘတ္ဆို၊ ၂ ေယာက္အတြက္ ၉ဝ ကုန္မယ္။ “ဟာ ဝယ္လို႔မျဖစ္ေသးပါဘူး။” ဟုတ္တယ္။ တကယ္ဆို ေပးတဲ့သူက ညီလာခံျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ မတည္ေငြထည့္ဖို႔ေပးတာ။ ဖိနပ္ဝယ္လိုက္လို႔ မထည့္ျဖစ္ရင္မေကာင္းပါဘူး။ ဒါဆိုရင္ ေနာက္အေရးေပၚကဘာလဲ။ ညဖက္ ညဖက္စာဖတ္ဖို႔ တာဝန္ယူကူညီေပးေနတဲ့ ကားဓာတ္မီးေလးကိစၥ။ အားသြင္းထားတာ တပတ္ျပည့္ေတာ့မယ္။ အားတခါသြင္း ၅ ဘတ္ဆိုေပမယ့္ သူ႔ဦးစားေပးအလွည့္ က မေရာက္ေသး။ ပိုတဲ့ပိုက္ဆံထဲက ဒါေလးေတာ့ ေရြးမွျဖစ္ေတာ့မယ္။ ညဖက္ စာဖတ္ခ်င္လြန္းလို႔။ ေနာက္တခုက အင္တာနက္တက္ဖို႔ကိစၥ၊ တတိယႏိုင္ငံေရာက္မိတ္ေဆြမ်ား ႏွင့္ ဆက္သြယ္ဖို႔ေလ။ ၿပီးခဲ့တဲ့လက အေမရိကန္ေရာက္ ကိုစိုးေရႊက ေဒၚလာ ၁ဝဝ ကူညီမယ္လို႔ အီးေမးပို႔ထားတယ္။ သူနဲဲဲဲဲဲဲဲဲဲဲဲဲ႔က်ေနာ္က မကဒတရဲ့ ရဲေဘာ္ျဖစ္ခဲ့ ဖူးျခင္းနဲ႔ ဇလားဒုကၡသည္စခန္းက ေရာင္နီဦးေက်ာင္းမွာေက်ာင္း ဆရာလုပ္ခဲ့ဖူးတာျခင္း တူၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ၾကင္နာလို ဟန္တူပါတယ္။ သူက ဟိုေရာက္တာ မၾကာ ေသးေတာ့ မေမ့ေသး။ တခ်ဳိ႔ရဲေဘာ္ေတြက ၾကာၿပီဆိုေတာ့ ... ။ ျပသနာက ပို႔ေပးမယ္ ေျပာထားတာ ႏွစ္လျပည့္ေတာ့မယ္။ အဆက္အသြယ္ထပ္မရေတာ့။ ဒီကိစၥကလည္း က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ေသေရး ရွင္ေရး တမွ်။ က်န္တဲ့ပိုက္ဆံေလးထဲက နာရီဝက္၊ ၂ဝ ဖိုးေလာက္ သံုးရဦးေတာ့မယ္။ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ရိကၡာရတယ္ဆိုေပမယ့္ ပဲနဲ႔ငါးပိကလည္း ဝေနၿပီ။ နီးစပ္ရာ ေတာေတာင္ေတြမွာရႏိုင္တဲ့ မွ်စ္ အပါအဝင္ သဘာဝအသီးအရြက္ေတြကိုလည္း စိတ္ခ်လက္ခ်မခူးရဲၾကေတာ့။ မွ်စ္တို႔၊ ဒညင္းသီးတို႔ ခူးတာေတြ႔ရင္ ထိုင္း သစ္ေတာကဖမ္းမယ္၊ ဒဏ္ရိုက္မယ္လို႔သတိေပးထားေတာ့ ဒုကၡ။ ဆင္ဖိုးထက္ခြၽန္းဖို႔ အႀကီးမခံႏိုင္။ ရွိတာေလးနဲ႔ စားရ ေအာင္ကလည္း ကေလးေတြမဆိုထားနဲ႔ လူႀကီးေတြေတာင္ ၿငီးေငြ႔လွၿပီ။ မနက္ပဲ၊ ညပဲနဲ႔ မ်ဳိမက်ခ်င္ေတာ့။ ဒါေတာင္ က်ေနာ္က ေတာထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္း ၂ဝ နီးနီးေနခဲ့တာ။ အင္း ပိုက္ဆံေလးပိုရင္ ကေလးေတြကို ၾကက္ဥဝယ္ၿပီး ေၾကာ္ေကြၽးလိုက္ဦးမယ္။ (၄) “ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ တတိယႏိုင္ကို ထြက္ရပါ့မလဲ။” ၃ ႏွစ္တာကာလမွာ အတူေနခဲ့ၾကတဲ့သူေတြ တဖဲြ႔ၿပီးတဖဲြ႔ တတိယႏိုင္ငံကို ထြက္သြားၾကတာ လူေဟာင္းဆိုလို႔ က်ေနာ့္အိမ္ပတ္လည္မွာ တအိမ္၊ ႏွစ္အိမ္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ “သမီးတို႔လည္း ဘယ္ေတာ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံကို သြားရမလဲအေဖ” လို႔ ခဏခဏအေမးအျမန္းထူတတ္တဲ့ သမီးအငယ္ေတာင္ အခု ေမးေဖာ္မရေတာ့။ ဒါေပမဲ့ သူနဲ႔အရြယ္တူကေလးေတြနဲ႔ အခ်င္း ခ်င္းစကားေျပာၾကရင္ “တို႔အေဖက ဒီမိုကေရစီလုပ္ခဲ့လို႔ ဟိုး (Hold) မိထားတယ္”။ “တို႔အေဖက ABSDF လုပ္ခဲ့လို႔ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံက မေခၚေတာ့ဘူး” ေျပာေျပာေနတတ္ၿပီ။ ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကေရစီေရးမွာပါခဲ့လို႔ အၾကမ္းဖက္သမား အသတ္မွတ္ခံရ တာေတာ့ ရီစရာလိုလို။ ဘယ္လိုအခ်က္အလက္ေတြ၊ ဘယ္လိုဥပေဒေတြနဲ႔ ေျပာၾက၊ သတ္မွတ္ၾကတယ္ေတာ့ ခုထိတရား၀င္ မရွင္းျပၾကလို႔ တိတိက်က်မသိရေသး။ ဒါေပမယ့္ ဒုကၡသည္ခ်င္းအတူတူ ေက်ာက္ကုန္သည္တို႔၊ သေဘာၤသားတို႔၊ မူးယစ္ေဆးဝါး ေရာင္းဝယ္ေရးသမား တို႔က အေမရိကန္ႏိုင္ငံခိုလႈံခြင့္မွာ က်ေနာ္တို႔ထက္ အခြင့္အလန္းသာၾကတယ္။ ေငြထုတ္ပိုက္ၿပီး ၀င္လာၾကတယ္။ ဒုကၡသည္ စခန္းမွာ အစစေစ်းတက္လာေအာင္ ေငြေတြကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးႀကီးသံုးသြားၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ သိပ္မၾကာပါဘူး ျဖတ္ခနဲ ျဖတ္ခနဲ ထြက္ထြက္သြားၾကတယ္။ သူတို႔ခရီးစဥ္ေတြက ေခ်ာလို႔။ (၅) ညဥ့္ေတာင္ေတာ္ေတာ္နက္ေနၿပီ။ ညကပဲရွည္တာလား။ ညအေမွာင္ဒဏ္ကိုမခံႏိုင္လို႔ ရွည္တယ္လို႔ပဲထင္ရတာလား မသိ။ အေမွာင္ညက့ ရွည္လြန္းလွပါတယ္။ ဒီညအေမွာင္ကို မုန္းေနမိတာကလည္း အမွန္။ ကေလးေတြရဲ့ အနာဂတ္အေရး၊ ျမန္မာျပည္ရဲ့အနာဂတ္အေရး ... ဟူး … ။ ကေလးေတြနဲ႔ အမ်ဳိးသမီးတို႔ကေတာ့ အိပ္ေမာက်လို႔။ ရာသီဥတုကေအးလြန္းလို႔ ကေလးေတြကို ေစာင္ထၿခံဳေပး လို္က္တယ္။ အိပ္မရမယ့္အတူ မထူးဘူးဆိုၿပီး ျခင္ေထာင္အျပင္ထြက္လို႔ ေဆးလိပ္ဖြာေနလိုက္တယ္။ အေမွာင္ထဲ ဖြာလိုက္ တိုင္းလင္းလင္းလာတဲ့ ေဆးလိပ္မီးေရာင္ေၾကာင့္ အခန္းေထာင့္က ဆန္အိတ္ျဖဴျဖဴကို အမွတ္မထင္လွမ္းေတြ႔လိုက္ ရမွ ... “ဟိုက္ ဦးေဇလတ္ မနက္က ဆန္ဝယ္ခိုင္းထားတာ၊ သြားၿပီ။” ခုအခ်ိန္က်မွ ဘာမွလုပ္လို႔မရေတာ့။ ဦးေဇလတ္အပါအ၀င္ ပတ္၀န္းက်င္ တခုလံုး အိပ္ေမာက်ေန ၾကၿပီေလ။ ဒီေန႔မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္က ဦးေဇလတ္ဆိုင္မွာထိုင္ေနတုန္း ဆန္လိုတယ္ဆိုလို႔ ဝယ္ကူေပးမယ္ဆိုၿပီး သူ႔ဆီက ရာတန္တရြက္ကို ယူခဲ့မိတယ္။ သူက ဒုကၡသည္စခန္းေရာက္တာ တႏွစ္ျပည့္ခါနီးေပမယ့္ လူသစ္မို႔ရိကၡာမရေသး။ ဝယ္စား ေနရတုန္း။ ေနာက္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးသမား၊ ေထာင္ထဲမွာႏွစ္ရွည္ေနခဲ့ရသူ။ ဒုကၡသည္စခန္းေရာက္ေတာ့လည္း မိသားစု စားဝတ္ ေနေရးကို ရိုးရိုးသားသားနဲ႔ ရုန္းကန္ေျဖရွင္းေနသူမို႔ကူညီလိုစိတ္ရွိခဲ့တာ။ ခုေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ့ေပါ့ဆမႈေၾကာင့္ ဦးေဇလတ္တို႔ မိသားစု ဒီည ထမင္းမွစားၾကရရဲ့လား။ ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္မွ မီးဖိုေနရျခင္းဟာ က်ေနာ့္ေၾကာင့္ေလလား။ မနက္က်ရင္ ဦးေဇလတ္ရဲ့ မ်က္ႏွာကို ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ရပါ့မလဲ။ တကယ္လို႔မ်ား ၃၊ ၄ ရက္ၾကာမွသာ သတိရမိမယ္ဆိုခဲ့ရင္ ... လူဗိုလ္