Tuesday 9 August 2011

ဂ်ီးေဒၚေျပာတ့ဲ ဆင္းရဲမႈ ပေပ်ာက္နည္း





တေန႔သႏႈိက္
ဂ်ီးေဒၚတေယာက္ ထံုးစံအတိုင္း ေစ်းမွျပန္လာစဥ္“ဆံပင္အကၽြတ္ေတြ ၀ယ္ဒယ္၊ ဆံပင္အတုေတြ ၀ယ္ဒယ္” ဟူေသာ
လမ္းမေပၚက ဆြဲဆြဲငင္ငင္ အသံေၾကာင့္ ဂ်ီးေဒၚ မ်က္လံုးအစံု ျပဴးက်ယ္သြားသည္။ ဆံပင္၀ယ္သူ၏ နံေဘးတြင္ ခဏခ်င္းပင္ လူအုပ္ၾကီးတအုပ္က တိုးတိုးေ၀ွ႔ေ၀ွ႔ အလုအယက္ ၀ိုင္းအံုသြားရင္း တေယာက္တေပါက္ ေမးျမန္းသံေတြက ဆူဆူညံညံ

“ဟဲ့ … ဆံပင္အကၽြတ္ေတြက တပိသာကို ဘယ္ေလာက္တဲ့လဲ။
ဆံပင္ျဖဴေရာ ၀ယ္သတဲ့လား”
“အကုန္ ၀ယ္တယ္။ ျဖဴ၊ နီ၊ ေၾကာင္က်ား၊ အေမြးမွန္သမွ် ၀ယ္တယ္ခင္ဗ်။ ဆံပင္
အကၽြတ္တင္မက ေခါင္းက ဆံပင္ ျဖတ္ေရာင္းမလား ။ ရွိသမွ် ဆံပင္ ကတံုးရိတ္ေရာင္းမလား”
ဆံပင္၀ယ္သူက ကတ္ေက်းသံ တခ်ပ္ခ်ပ္ျပဳရင္း ဖိတ္ေခၚလိုက္၏။

အေတာ္ ပိန္ခ်ံဳးခ်ိနဲ႔ေနသူ ေယာက္်ားတေယာက္က သူ႔ကတံုးေျပာင္ေျပာင္ေလးကို လက္ကေလးနဲ႔ အသာပြတ္ရင္း အားေပ်ာ့ႏြမ္းလ်ေနေသာ အသံျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။
“ေနာက္ေပါက္လာမယ့္ ဆံပင္ကိုေကာ ၾကိဳ၀ယ္ မ၀ယ္ခ်င္ဘူးလား ခင္ညာ။ ဆန္ေလး ၀ယ္ခ်င္လို႔”

ဆံပင္၀ယ္သူက ဘုၾကည့္ၾကည့္ရင္း
“ဒါမ်ိဳးေတြ ခံရေပါင္းမ်ားျပီ။ ပစၥည္းေပး ေငြေခ် လက္ငင္းစနစ္ပဲ”
လို႔ ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာလိုက္ရင္း အလုအယက္ ဆံပင္ေရာင္းေနသူမ်ားျဖင့္ အလုပ္မ်ားေနေလ၏။

ေအာ္ … လူစင္စစ္ကေန သိုးေတြလို ကိုယ့္အေမြးကို ညွပ္ေရာင္းေနရတဲ့သူေတြကို ၾကည့္ရင္း ဂ်ီးေဒၚစပ္စုလိုက္မိသည္။
“အဲဒီဆံပင္ေတြကေကာ တရုတ္ကိုပဲ ပို႔တာလားဟင္”

ဆံပင္၀ယ္သမားက ကတ္ေက်းသံတခ်ပ္ခ်ပ္ႏွင့္ အလုပ္ရွဳပ္ေနရာ ဂ်ီးေဒၚအေမးကို မေျဖနိုင္။
“အင္း … ငါလဲ ဆံပင္အကၽြတ္ေတြ ခါတိုင္းလို လႊင့္ပစ္ဘဲ စုထားမွ”
လို႔ ဂ်ီးေဒၚေတြးရင္း အိမ္ျပန္လာရာ လမ္းနံေဘးသစ္ပင္ၾကီးတပင္ထက္တြင္ တူေတာ္ေမာင္ သာဂိကို ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ရာေတြ႔လိုက္ရေလ၏။

“ဟဲ့ သာဂိ …။ သာဂိ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားေရာက္ေနတာတံုး။ ကေလးမဟုတ္ သူငယ္ မဟုတ္။ ေနာက္ျပီး ရွင္ေလာင္းေတြလိုပဲ ဖခင္ေလာင္းေတြလည္း အျမင္႔ေတြ ဘာေတြ မတက္ေကာင္းဘူးဟဲ့။ ဆင္း ဆင္း ျမန္ျမန္ …”
“ေနစမ္းပါ ဂ်ီးေဒၚရယ္။ ဒီမွာ ေဗဒင္ဆရာ ရွာေနတာ အာရံုေတြ ပ်က္ကုန္ျပီဗ် ။”

“ဘာ - ေဗဒင္ဆရာကို သစ္ပင္ေပၚ တက္ရွာရတယ္လိုု႔။ ရန္ကုန္သြားရင္ စံဇာနည္ဘိုတို႔ ဘာတို႔ ။
နယ္ေတြမွာဆို ဆရာၾကီးမင္းသိခၤ သင္တန္းဆင္းေတြ အမ်ားၾကီး ။ ဒါမွမဟုတ္ ဘုရားေစာင္းတန္းေတြ သြားမလား”
သစ္ပင္ထက္မွ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ဆင္းလာရွာေသာ တူေတာ္ေမာင္သာဂိက ဂ်ီးေဒၚကို
“အသာ ေနစမ္းပါ ဂ်ီးေဒၚရယ္။ ဒီမွာ ေတာက္တဲ့ ရွာေနတာဗ်။ ေတာက္တဲ့ေတြ ပတ္စပို႔ လုပ္စရာမလိုပဲ ကမၻာပတ္ကုန္ၾကျပီလားမသိ”

“ဘယ္လို သာဂိ။ ရွင္းေအာင္ေျပာပါဦး။ ေဗဒင္ဆရာေတြေရာ ေတာက္တဲ့ေတြေရာ … ေရာကုန္ျပီ”
“ဂလို ဂ်ီးေဒၚ။ မဒမ္သာဂိ ပတၱျမားေရႊၾကဳပ္ ႏွဳတ္ငံုေနတာ သိတယ္ဟုတ္။”

“သိပါေတာ္။ နင္လိုက္ေမာင္းခတ္လို႔။ တို႔ေတြေတာင္ ၀မ္းေတြသာလို႔ ။အဲဒါနဲ ့ ဘာဆိုင္လဲ”
“မဒမ္သာဂိက သူ႔ကေလးေလးကို သားေလးလား၊ သမီးေလးလား ၾကိဳသိခ်င္ေနတယ္။ က်ေနာ္လည္း အရမ္း အရမ္းကို ၾကိဳသိခ်င္တာဘဲ … ဟဲ ဟဲ”

“ဒါေလးမ်ား ရန္ကုန္သြား။ အထူးကုေဆးခန္းၾကီးေတြမွာ အာပလာေဆာင္း ဆိုလား ဘာဆိုလား ရိုက္ရင္ သိတယ္ဆို …”
“အဲဒါေၾကာင့္ ဂ်ီးေဒၚကို ဂ်ာနယ္ေတြဖတ္ပါလို႔ ေျပာတာ။ ခုတေလာ ဂ်ာနယ္ေတြထဲမွာ အထူးကုေဆးခန္းၾကီးေတြ စိတ္မခ်ရတဲ့ သတင္းေတြ ပလူပ်ံေနတာ။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္မိရိုးဖလာ ေတာက္တဲ့ေဗဒင္ ေမးမလို႔။ မိုးလား၊ ေလလားလို႔ ေမးမယ့္အစား `သားလား´ `သမီးလား´လို႔ လိုက္ေမးရံုပဲ။ ဘာပိုက္ဆံမွကို မကုန္ဘူး”

“အံ့ပါေတာ္၊ ကိုသာဂိတို႔ အၾကံၾကီးပံုက …”
“ခက္တာက ခါတိုင္း မိုးဦးေလဦးမွာ ၾကားေနက် ေတာက္တဲ့ေအာ္သံေတြ မၾကားရေတာ့ဘူးဗ်။ အဲဒါေၾကာင့္ ေတာက္တဲ့ရွာေဖြေရးအတြက္ သစ္ပင္ေတြတက္ေနရတာ။”

“ေအး ဟုတ္တယ္။ ငါလဲ မေန႔က ေစ်းထဲကၾကားလာတာ။ ရြာေတြမွာ လူေတြ အလုပ္မလုပ္ၾကေတာ့ဘူးတဲ့။ ေတာက္တ့ဲဖမ္း ေနၾကသတဲ့။ ေတာက္တဲ့ေစ်းကလည္း သံုးဆယ္သားေလာက္ တေကာင္ဆို ရန္ကုန္အေရာက္ပို႔ရင္ က်ပ္ သိန္း ၅၀၀ တဲ့ေတာ္။ အံ့ေရာ အံ့ေရာ”
“ဟင္ ေတာက္တဲ့ေစ်းက အဲေလာက္ေတာင္ေကာင္းသတဲ့လား။ ဘာေတြလုပ္ဖို႔ ဘယ္သူေတြက ၀ယ္ေနတာတံုး ဂ်ီးေဒၚရ”

“ဟဲဟဲ ဒီတခါ အရာရာသိတဲ့ ကိုဖိုးသိခံသြားရျပီ။ သူတို႔ေျပာေနတာေတာ့ ေဆးေဖာ္ဖို႔ဆိုလား။
တရုပ္က ၀ယ္သလိုလို၊ ဗီယက္နမ္ကပဲ ၀ယ္သလိုလို။ သိပါဘူးေတာ္။ ၀ယ္တာေတြကေတာ့ အကုန္၀ယ္ေနတာဘဲ။ ဆံပင္ေမြးကအစ ငရွဥ့္၊ ေတာက္တဲ့။ အင္း … ဘာတဲ့ …ဟိုသီခ်င္းေလးထဲကလို
ေရႊကိုယူသည္၊ ေငြကိုယူသည္ ျပီးေတာ့ လူကိုပါယူသည္ဆိုသလို ျဖစ္ေနျပီ သာဂိေရ …”
“အခုကို လူေတြ ကို ၀ယ္ေနျပီေလ။ သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႔ေတြ သယံဇာတေတြ ျမစ္ေခ်ာင္း အင္းအိုင္ေတြတင္ အေခ်ာင္ႏွိဳက္ယံုမက သတို႔သမီးလုပ္ဖို႔ မိန္းကေလးေတြ၊ ခိုင္းစားဖို႔ ကေလးသူငယ္ေတြ၊ မလိမ့္တပတ္နဲ႔ ၀ယ္ေနၾကျပန္ျပီ။ ေတာ္ၾကာ က်ေနာ္တို႔ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြနဲ႔ ျမန္မာျပည္ၾကီးေတာင္ ေပ်ာက္သြားမယ္ထင္တယ္။ အင္း လူေတြကလည္း စီးပြါးေရးေတြမေကာင္းၾကေတာ့ ရွိတာအကုန္ထုတ္ေရာင္းရတဲ့ ဘ၀ ေရာက္ကုန္ပါျပီ။ ဒါနဲ႔မ်ား သမၼတၾကီးက ဆင္းရဲမြဲေတမွဳပေပ်ာက္ေရး စီမံကိန္းေလး ဘာေလးနဲ႔ အသံေကာင္းဟစ္ေနေသးတယ္။ ခုေတာင္ ေတာက္တဲ့ေတြ မ်ိဳးတံုးကုန္ျပီ၊ ေတာ္ၾကာ လူေတြပါ မ်ိဳးတံုး ကုန္ေတာ့မယ္”

“ဟဲ့ အဲဒါလဲ သမၼတၾကီးရဲ့စီမံခ်က္ ေအာင္ျမင္တာပဲေပါ့။ ဆင္းရဲသားျမန္မာေတြ မ်ိဳးတံုးကုန္ရင္ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ပေပ်ာက္ေရး စီမံခ်က္ ရာႏွဳန္းျပည့္ ေအာင္ျမင္တာေပါ့။ အဲဒါ သမၼတၾကီးရဲ့ ေက်းလက္ေဒသ ဖြံ႔ျဖိဳးေရးနဲ႔ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈ ေလ်ာ့ခ်ေရးလုပ္ငန္းေတြ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနတာ။ ေက်းလက္ေတာရြာက လူေတြ ပင္ပန္းဆင္းရဲတဲ့ လယ္ယာလုပ္ငန္းေတြ မလုပ္ၾကေတာ့ဘူး။ ေတာက္တဲ့ေတြ လိုက္ဖမ္းေနၾကျပီ။ ဆံပင္ေတြ ျဖတ္ေရာင္းေနၾကျပီ။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ့္ေမြးရာပါေတြပါ အကုန္ထုတ္ေရာင္းရင္း ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူေတြ ပေပ်ာက္သြားေတာ့မွာ။ ဂုဏ္ယူလိုက္စမ္းဘာ …သာဂိ”။

No comments: