ခ်ိန္းတဲ့ ည

by သတိုး သတိုး on Monday, August 15, 2011 at 1:00pm

                        ရင္ခုန္သံ အနည္းငယ္မက ျမန္ဆန္လုိ႔ေနသည္။ ေတြ႕လွ်င္ ဘယ္ကစလုိ႔ ေျပာရပါ့။ အေက်အလည္ ညိွိႏႈိင္းကာ သေဘာတူညီခ်က္ကုိ ႀကိဳတင္ရယူထားၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း အဆင္မေျပမွာ ႀကိဳေတြးပူပန္ေနမိသည္။
                        ရပ္ကြက္တစ္ခု၏ လမ္းမႀကီး ဟုိဘက္အစြန္မွ သည္ဘက္အစြန္အထိ ေျခက်င္ခရီးက ေ၀းလွမ္းလွတာေတာ့ မဟုတ္ေပ။ ဒါေပမယ့္ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ခုရဲ႕ အစြန္အဖ်ားရပ္ကြက္တစ္ခု၏ ကတၱရာလမ္းမမ်ားက ဇာတိရုပ္ မပီျပင္ႏုိင္ေတာ့ၿပီ။ နိမ့္ျမင့္ခ်ိဳင့္၀ွမ္းအသြယ္သြယ္ျဖင့္ လကမာၻႏွင့္ ယုိးမွားခ်င္စရာ။ ညေနက မုိးတစ္ၿပိဳက္ ရြာခ်ခဲ့ေသာေၾကာင့္ က်င္းခ်ိဳင့္ေနရာေတြမွာ ေရအုိင္ကြက္ေတြ ျဖစ္ေပၚေနသည္။ ေျခလွမ္းတုိင္းမွာ ထုိရႊံ႕ႏြံအုိင္ကြက္ေတြကုိ သတိႀကီးစြာ ေကြ႕ေရွာင္ေနရတာကုိက အလုပ္တစ္ခုျဖစ္ေနသည္။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ မ်ားေသာလမ္းမမုိ႔ ရႊံ႕ႏြံဗြက္မ်ားေပၚ တလႊားလႊား သုိင္းကြက္နင္းေနၾကေသာ လူေတြလည္း တလႈပ္လႈပ္။ အျပန္က်လွ်င္ မ်က္ႏွာသိေနေသာဆုိကၠားတစ္စီးစီး ငွားစီးမည္ဟု ရည္ရြယ္ထားခဲ့သည္။ ခုအတုိင္း
ဆုိလွ်င္ေတာ့ဒီလမ္းခရီးကုိ ဘယ္ဆုိကၠားမွ လုိက္ခ်င္ၾကေတာ့မည္ မထင္။
                       ေတြးေႏွာင့္ပူပန္ေနမိေသာ စိတ္ေသာကေၾကာင့္လည္း ေျခလွမ္းမ်ားက ေႏွးေကြးေလးအီေနသည္ ထင္၏။ တင္ေလးကုိ ဇြတ္အတင္းေခၚလာခဲ့ရ အေကာင္းသားဟု ေတြးမိသည္။
                        အဲဒီ တင္ေလးတစ္ေယာက္ဟာ အေရးအေၾကာင္းရွိလွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ အားကုိးရသူမဟုတ္။ ခုလည္း မြန္မြန္နဲ႔ အေဖာ္လုိက္ခဲ့ေပးဖုိ႔ နံနက္ကတည္းက စည္းရုံးေတာင္းပန္ေနခဲ့ရတာ ေလကုန္ရုံ အဖတ္တင္သည္။ သူ႔ဇာတ္လမ္းတြဲလာမည့္အခ်ိန္ႏွင့္ တုိက္ဆုိင္ေနလုိ႔ မလုိက္ႏုိင္ဘူးတဲ့ေလ။ ကုိရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲ သူရဲမ။
                        လမ္းမီးတုိင္ေတြကလည္း တစ္တုိင္ႏွင့္တစ္တုိင္ တစ္ေခၚေလာက္ေ၀းေလ၏။ ၿမိဳ႕နယ္လွ်ပ္စစ္မီးက
ၿမိဳ႔လယ္ရပ္ကြက္ေတြမွာေတာ့ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီနီးပါး ေကာင္းမြန္လာခဲ့ၿပီဟု ပုံျပင္လုိလုိဆုိၾကသည္။ အစစ ေႏွးေကြးေနာက္က်ေလ့ၿမဲျဖစ္ေသာ မြန္မြန္တုိ႔၏ အစြန္အဖ်ား ရပ္ကြက္ကေလးမွာေတာ့ ကုိယ့္အားကုိယ္ကုိး လွ်ပ္စစ္မီးကုိသာ အားကုိးေနၾကရဆဲပင္။ ပုဂၢလိက ကုိယ္ပုိင္မီးစက္ကေလးေတြက  ႏွစ္ေပမီးေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းလွ်င္ တစ္ေန႔ တစ္ရာက်ပ္ႏႈန္းျဖင့္ လွ်ပ္စစ္မီးေပးေနေသာေၾကာင့္သာ သည္ရပ္ကြက္ကေလး လင္းလင္းခ်င္းခ်င္းေနႏုိင္ေသးတာျဖစ္သည္။ မဟုတ္လွ်င္ ဖေယာင္းတုိင္အလင္းျပျပေအာက္မွာ ရြာငယ္ဇနပုဒ္ မီးကေလးမွိတ္တုတ္ပဲ ရွိေနဦးမည္ ထင္သည္။ မီတာေတြ ေလွ်ာက္ထားလုိ႔ရၿပီဆုိလုိ႔ ၀ုိင္းေလွ်ာက္လုိက္ၾကတာ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကျဖစ္မည္ ထင္ပါရဲ႕။ ခုထိလည္း ျဖဴသလား၊ မည္းသလား သတင္းအစအနမွ်ပင္မရေသး။
“ တီဗြီနဲ႔ ေအာက္စက္ကေလး တစ္စုံေလာက္ ၀ယ္ေပးပါလား မမြန္ရယ္ ေနာ္။ ကုိယ့္ညေလးကုိ ၀ယ္ေပးေနာ္”
                        သည္စဥ္ကေတာ့ တင္ေလးထံ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ ပစ္လႊတ္ေပးလုိက္ရေသာ္လည္း စိတ္မွာေတာ့ သင္းကေလးကုိ သနားကရုဏာသက္ခဲ့ရေသးသည္။ ညဦးယံကုိရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲေရစီးမွာ သူသူငါငါ နစ္၀င္ၿငိမ့္ေမ်ာေနၾကစဥ္မွာ တင္ေလးသည္လည္း လူငယ္ပီပီ ဂူဂၽြန္ၿဖိဳး၏ ပရိတ္သတ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခြင့္ရွိသည္ပင္။ ဂ်ီဟုိေလးကုိမွ ရူးရူးမူးမူး အသည္းစြဲျဖစ္ေနတာလည္း  အျပစ္မဆုိသာပါ။ သုိ႔ေပမယ့္ အရြယ္ေရာက္ၿပီး မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ သူတကာအိမ္တုိင္းေစ့ေအာင္ လွည့္လည္ကာ တီဗြီစကရင္ေရွ႕ တေမာ့တေမာ ၾကည့္ေငးအခ်ိန္ကုန္ေနဖုိ႔ မသင့္ေတာ္ဟု ထင္သည္။ တရုတ္တီဗြီနဲ႔ အီးဗြီဒီစက္ကေလးတစ္စုံေလာက္ေတာ့ ျခစ္ျခဳတ္စုေဆာင္း၀ယ္ေပးဦးမွပါ။
                        သည္လမ္းမတန္း တစ္လမ္းလုံးမွာ တီဗြီ၊ ေအာက္စက္ မရွိေသာအိမ္ရယ္လုိ႔လည္း လက္ခ်ိဳးေရတြက္လုိ႔ေတာင္ ရႏုိင္ေနၿပီ။ မြန္မြန္ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့ရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အိမ္တုိင္းေစ့၏ ဧည့္ခန္းေတြမွာ မိသားစု၀င္ေတြကုိ ၿငိမ္ၿငိမ္ေငးေငးကေလးေတြ တစ္စုတစ္ေ၀းတည္း ျမင္ေနရသည္ဟုပင္ ဆုိလုိက္ခ်င္ေတာ့သည္။ ျမ၀တီမွခုနစ္နာရီခြဲ တီဗြီဇာတ္လမ္းတြဲ လႊင့္ေနခ်ိန္မဟုတ္လား။ ခုေလာက္ဆုိလွ်င္ တင္ေလးတစ္ေယာက္လည္း ေခါင္းရင္းအိမ္မွာလား။ ေျခရင္းတစ္အိမ္ေက်ာ္က မိငယ္တုိ႔ အိမ္မွာမ်ား အဖြဲ႕က်ေနၿပီလားပင္။
                        မြန္မြန္လာခဲ့သည့္ အန္တီေအးတုိ႔အိမ္က ဒီနား၀န္းက်င္မွာပဲ ထင္ပါသည္။ အိမ္ေတြက တစ္အိမ္ႏွင့္တစ္အိမ္ ပူးကပ္က်ပ္ညပ္ေနၾကကာ ဧည့္ခန္းက်ဥ္းကေလးေတြကလည္း ျခားျခားနားနားမရွိလွဟု စိတ္မွာထင္သည္။ ေန႔အခ်ိန္မဟုတ္လုိ႔လည္း ျဖစ္မည္။
“အစ္မ….အန္တီေအးတုိ႔အိမ္က ဘယ္နားမွာလည္း ဟင္”
                   ထုိအစ္မႀကီးက မြန္႔အား အကဲခတ္ေနျပန္၏။ ကာလအတန္ၾကာ အိမ္နီးနားျခင္းေတြအျဖစ္ ္ေဘးခ်င္းကပ္ေနလာခဲ့ၾကပုံရေသာ  အန္တီေအးတုိ႔၏ အိမ္ကုိပင္ ခ်င့္ခ်င့္ခ်ိန္ခ်ိန္၊ ေတြးဆေတြေ၀ေနဟန္ျဖင့္ မယုတ္မလြန္ညႊန္ျပရွာေလသည္။
                        အန္တီေအးတုိ႔ အိမ္ေပၚမွာလည္း ကေလး၊ လူႀကီးစုံစုံညီညီႏွင့္ ဧည့္ခန္းတစ္ခုလုံး ခန္းလုံးျပည့္ပါေပ။
                        မြန္မြန္တုိ႔လည္း တီဗြီ၊ေအာက္စက္ကေလးႏွင့္ အၿငိမ့္သားဇိမ္က်ခဲ့ဖူးသားပင္။ မြန္မြန္ႏွင့္ တင္ေလးတုိ႔ၾကားက နီနီတုိ႔ဇနီးေမာင္ႏွံ အိမ္မခြဲခင္ကာလ သူ႕ေယာက်္ား၏ ေက်းဇူးႏွင့္ ျဖစ္ပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔ကမွ နီနီတုိ႔ အိမ္ခြဲသြားၾကရာ မြန္မြန္တုိ႔တေတြလည္း နရီပ်က္၊ တုိင္ပင္ေအာက္ ကုန္ရေတာ့တာပင္။
“မနီကလည္း ဒီမွာပဲ ေနလက္စနဲ႔ ဆက္ေနလုိက္ရင္  ၿပီးေရာ”
“ တင္ေလးရယ္။ မသိရင္ ခက္မယ္ေနာ္။ ရွင္ က်ဳပ္တုိ႔ကုိ မခြဲခ်င္တာေရာ ဟုတ္လုိ႔လား။ ရွင့္ အမ်ိဳးေတြကုိ လြမ္းေနရမွာစုိးလုိ႔မွ ဟုတ္ရဲ႕လား ဟြန္း”
``ဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ ဇာတ္လမ္းတြဲမ်ား ဘယ္အိမ္သြားၾကည့္ၾကည့္ပါ။ တင္ေလးက ဒီအေမက ေမြးထားတဲ့ ညီအစ္မသုံးေယာက္ မခြဲပဲတူတူေနခ်င္လုိ႔ ဥစၥာ”
                        နီနီတုိ႔ အိမ္ခြဲဆင္းသြားၾကကတည္းက တင္ေလးတစ္ေယာက္လည္း လမ္းထဲက အိမ္အႏွံ႔ တီဗြီလည္ၾကည့္တတ္ခဲ့ေတာ့တာ ျဖစ္သည္။
“ဟယ္…မြန္မြန္၊ လာ…လာ.. အိမ္ေပၚတက္”
                        အန္တီေအးက မြန္မြန္ကုိ လွမ္းအျမင္မွာ ျပာျပာသလဲ ထြက္ႀကိဳရွာပါသည္။ ဧည့္ခန္းထဲရွိ က်န္ပရိတ္သတ္ႀကီးကေတာ့ ဖ်တ္ခနဲ တစ္ခ်က္မွ်လွည့္ေဖာ္ရသည္ ဆုိရုံပင္။ တီဗြီစကရင္ဘက္ဆီ မ်က္ႏွာေတြ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လည္သြားေတာ့သည္မွာ မြန္မြန္႔ကုိ ဧည့္သည္အျဖစ္ အရာသြင္းၾကပုံပင္မရ။ အန္တီေအးက မြန္မြန္ကုိ အားနာေနဟန္ျဖင့္ ေနရာထုိင္ခင္းတစ္ခုစာ ရွာႀကံေပးရွာပါသည္။ မြန္မြန္လည္း အန္တီေအးအား တျပန္အားနာေနမိျပန္တာေၾကာင့္…..
“အန္တီေအး ဇာတ္လမ္းတြဲ ၾကည့္ေနတာ မဟုတ္လား။ ၾကည့္ပါ။ မြန္ ေစာင့္ပါ့မယ္။ အဲဒီ မင္းသားကုိ မြန္လည္းႀကိဳက္တယ္”
                        စိတ္ပုတီးကုံးကေလး တေခ်ာက္ေခ်ာက္မပ်က္ေစပဲလွ်က္္ ၿပီးခဲ့ေသာ ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းမ်ားကုိ အလ်ည္းသင့္သလုိ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ကာ လက္ရွိဇာတ္၀င္ခန္းႏွင့္ ဆက္စပ္ေျပာျပေပးေနေသာ အဖြားအုိက အန္တီေအး၏ မိခင္ျဖစ္သည္တဲ့။ အင္း..  အိမ္က အေမလည္း ဇာတ္လမ္းတြဲႀကိဳက္ရွာမည္ပင္။ တင္ေလး၏ႏႈတ္မွ ေရပက္မ၀င္၊သာခ်င္းတစ္ထပ္ ျပန္ေျပာျပတတ္ခဲ့ေသာ ဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္ကြက္မ်ားကုိ မညည္းမျငဴ နားေထာင္ေပးလ်က္ စိတ္အေတြးျဖင့္သာ ပုံေဖာ္ၾကည့္ေနခဲ့ရရွာသည္။
“အေမၾကည့္ခ်င္ရင္ လုိက္သြားေလ။ တင္ေလးလည္း အေဖာ္ရတာေပါ့”
“ဟယ္…ေခါင္ျဖဴစြယ္က်ိဳးႀကီးနဲ႔ သူမ်ားအိမ္လည္ၿပီး ၾကည့္ခ်င္ပါဘူး”
                        ဆုိင္မွာ မြန္မြန္တစ္ေယာက္တည္း မထားရစ္ခဲ့ႏုိင္တာလည္း ပါေပမည္။ ေစ်း၀ယ္သူက်လာလွ်င္ မႏုိင္မနင္း၊ကသီလင္တ ျဖစ္ရမွာကုိ အေမပူပန္၏။ ကုိယ့္အိမ္ကုိယ့္ယာမွာဆုိလွ်င္ေတာ့ အေမလည္း တစ္ေန႔တာလုံး တေတာက္ေတာက္ လႈပ္ရွား ပင္ပမ္းႏြမ္းလ်ခဲ့ရသမွ်ကုိ တီဗြီေရွ႕မွာ အနားယူ ေျဖေလွ်ာ့ခ်င္မည္ပင္။ မြန္မြန္ကလည္း အေမ့ကုိ တီဗီေရွ႕မွာ ေအးေအးလူလူကေလး နားနားေနေန ရွိေစခ်င္ပါသည္။ အရွင္ ဥာဏိႆရ၊ အရွင္ ဦးေကာ၀ိဒတုိ႔၏ တရားေတာ္ေတြကုိလည္း အေမ့အား နာယူၾကည္ညိဳေစခ်င္ပါသည္။
“ အေမ…ဒါ မျမလြင္ရဲ႕ သမီးေလး”
                        ရွစ္နာရီသတင္းလာေလမွ ပရိတ္သတ္လူစုကြဲကာမြန္မြန္႔အား အဖြားႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးႏုိင္ေတာ့ေလသည္။
“ ဟဲ့… ဒါ ျမလြင္ သမီးလား။ နီနီတာ တစ္ေယာက္ေတာ့သိတယ္။ သူေလးက အေစာႀကီး အိမ္ေထာင္က်သြားတယ္ေနာ္။  သမီးက အငယ္လား”
“ မြန္က အႀကီးဆုံးပါ အဘြား။ မြန္မြန္တာ ပါ”
“မႏွစ္က ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ ကေလးမက အငယ္ဆုံးလား”
“ ဟုတ္ပါတယ္ အဖြား။ တင္ေလး…အဲ…တင္တင္တာပါ”
                        မြန္၏ လာရင္းကိစၥကုိ အဖြားက ႀကိဳတင္သိေနႏွင့္သလုိပင္ စကားစကုိ သိသာစြာျဖတ္ကာ ေရွာင္ထြက္သြားေသာေၾကာင့္ မြန္ နည္းနည္းအားနာမိေသာ္လည္း အသက္ရွဴေခ်ာင္ရပါသည္။ ဒါေပမယ့္ စကား ဘယ္လုိစရပါ့။ အန္တီေအးက အလုိက္သိရွာလုိ႔ ေတာ္ေတာ့သည္။
“မြန္… တစ္ခါတည္း သယ္သြားေတာ့မွာလား”
“ရွင္….ဟုတ္… ။အဆင္ေျပမယ္ဆုိရင္ မြန္ တစ္ခါတည္း သယ္သြားခ်င္ပါတယ္ အန္တီေအး”
                        အန္တီေအးက သူ႕ပစၥည္းအလြန္ေကာင္းေၾကာင္းေတြ ရႊန္းရႊန္းေ၀ေနေသးသည္။ တင္ေလးကေတာ့…
“ ေပါက္ေဖာ္ႀကီးက ေပါက္ေဖာ္ႀကီးပါပဲ မမြန္ရယ္”
                        ဟု ေျပာခဲ့ဖူးသည္ပင္။ ၿပီး….
“မမြန္ကလည္းကြာ။ တရုပ္ႀကီးလည္းျဖစ္ျပန္၊ တစ္ပတ္ရစ္လည္းျဖစ္ျပန္။ မနိပ္ပါဘူး”
                        မြန္ကေတာ့ အန္တီေအးလက္ထဲက တစ္ပတ္ရစ္မုိ႔သာ စိတ္၀င္စားမိတာျဖစ္ပါသည္။ အန္တီးေအးတုိ႔က တစ္ရံခါအခ်ိန္ေတြတုန္းက ေခတ္ေကာင္းခဲ့ဖူးၾကသူေတြျဖစ္သည္ေလ။ ေလာင္းကစား စီးပြားေရးေလာကမွာ အန္တီေအးေရာ သူ႕ခင္ပြန္းပါ တက္ညီလက္ညီေအာင္ျမင္ တြင္က်ယ္ ခဲ့ဖူးၾကသည္ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ေၾကြတစ္လွည့္ ၾကက္တစ္ခုန္ဆုိစကားက အန္တီေအးတုိ႔အတြက္ ကြက္တိတုိက္ဆုိင္ေနခဲ့ျပန္သည္။ အကုသုိလ္က ေရာက္လာၿပီဆုိေတာ့လည္း အေဖာ္အသင္းႏွင့္ ေပ်ာ္ခင္းသာေနသလားေတာင္ ထင္ရသည္။ စီးပြားေရးယုိင္နဲ႔ၿပိဳလဲစဥ္မွာ အန္တီေအး၏ေယာက်္ား အသည္းအသန္ နာမက်န္းျဖစ္ေတာ့သည္။ အတြင္းပစၥည္းေလးေတြ တတိတိကုန္လုကုန္ခင္ျဖစ္ေတာ့မွ ဆုံးပါးကြယ္လြန္သြားေတာ့သည္။ အန္တီေအး၏ သားႀကီးတစ္ေယာက္ အဖမ္းခံရျပန္တာလည္း လဲရာ သူခုိးေထာင္းသလုိ ျဖစ္ရျပန္၏။ သူလည္း ဘမ်ိဳးဘုိးတူကေလးမုိ႔ ေလာင္းကစားမႈနဲ႔ပဲျဖစ္သည္။ ထုိအခ်ိန္အထိ မြန္တုိ႔ႏွင့္အန္တီေအးသည္ ပတ္သက္စရာ အေၾကာင္းတစ္စုံတစ္ရာ မရွိၾကေသးပါ။
                        ဆယ္တန္းတစ္ႏွစ္လုံး ကုိရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲႏွင့္ အဆက္ျဖတ္ပါ့မည္ ဟူေသာကတိကုိ တင္ေလးထံမွ မရအရ ယူခဲ့မိတာက စပါသည္။
“ ဒီႏွစ္ တင္ေလး… ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ေအာင္ရင္ မမြန္… တီဗြီနဲ႔ အီးဗြီဒီတစ္စုံ ၀ယ္ေပးရမယ္”
                        ေနာင္ခါလာေနာင္ခါေစ်းပဲဟု ေခါင္းညိတ္လုိက္မိခဲ့သည္။ တင္ေလးတစ္ေယာက္ အေျပာႏွင့္ ညီစြာ ဆယ္တန္းကုိ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာေအာင္ျမင္လာခဲ့ၿပီ။ မြန္႔မွာေတာ့ ကတိမတည္ႏုိင္အားေသးေပ။ တင္ေလးက အစ္မကုိ အလုိက္သိစြာငဲညွာရေကာင္းမွန္း သိတတ္ေနလုိ႔ ေတာ္ေတာ့သည္။ သုိ႕ေပမယ့္ ညီမေလးရဲ႕ စိတ္အေတြးထဲက စြဲလန္းမႈကေတာ့ ေပ်ာက္ပ်က္ေမွးမွိန္မသြားေသးတာကုိလည္း မြန္မြန္ကရိပ္မိနားလည္ေနပါသည္။ တင္ေလးရဲ႕ စကားထဲမွာF4၊ ဂူဂၽြန္ၿဖိဳး၊ ဂ်ီဟုိတုိ႔က တစ္လွည့္စီဇာတ္လုိက္ေတြ ျဖစ္ေနၿမဲ။ ကင္ခ်ီကုိ ခ်ဥ္ခ်င္းတတ္ေနျပန္ၿမဲ။ မြန္အျပင္မွျပန္အလာကုိအညာစေယာ္…ဟုခါးကေလးညႊတ္ကုိင္းကာၿပံဳးစစက်ီစယ္ႏႈတ္ဆက္ေလ့ၿမဲ။
                        မြန္မြန္သည္ လြန္ခဲ့ေသာသုံးႏွစ္၊အေဖဆုံးၿပီးစကတည္းကအေမ့ထံမွ ပခုံးေျပာင္းတာ၀န္ လက္လႊဲယူခဲ့ရေသာ အိမ္ဆုိင္ကေလး တုိးပြားစည္ပင္ေစဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနရသည့္ၾကားမွပင္ စုေငြမဲစနစ္ကုိ အာရုံက်မိေတာ့တာျဖစ္သည္။ တစ္ေန႕လွ်င္တစ္ေထာင္က်ပ္ႏႈန္း ေန႔စဥ္ထည့္၀င္ၾကရသည္။ အစု၀င္ဦးေရက ဆယ္ဦးပါ၀င္ပါသည္။ စုစုေပါင္းၾကာျမင့္မည့္ ေငြစုကာလမွာ ရက္တစ္ရာတိတိျဖစ္သည္။ ကုိယ့္ေပါက္မဲ နံပါတ္က ငယ္လွ်င္ အစု၀င္ဆယ္ဦး၏ ဆယ္ရက္စာစုေငြ တစ္သိန္းႀကီးမ်ားေတာင္ ေစာစီးစြာ သုံးစြဲခြင့္ရမွာမုိ႔ မက္ေမာခ်င္စရာေပ။ တင္ေလးအတြက္ တရုတ္တီဗြီ၊ေအာက္စက္ ၀မ္းဆက္ကေလး ၀ယ္ေပးႏုိင္မည့္အျပင္ ဆုိင္အတြက္လည္း အရင္းအႏွီးကေလး နည္းနည္း ထပ္ျဖည့္ႏုိင္ဦးမည္ဟု မြန္တစ္ေယာက္ စိတ္ကူးတယဥ္ယဥ္။ သုိ႔ေပမယ့္ ေပါက္မဲ နံပါတ္က ရွစ္ ဆုိပါလား။ မြန္ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ပ်က္မိခဲ့ေသးသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ ရက္ရွစ္ဆယ္ဆုိတာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာတာမွတ္လုိ႔။ တစ္ေန႔ကုန္လြန္ၿပီးတုိင္း တစ္ရက္ပုိ နီးကပ္လာၿပီဟု ညီအစ္မ ႏွစ္ဦးသား အားတင္းၾကရသည္။ ခုေတာ့…
``မြန္မြန္လည္း ဒီကရတဲ့ေငြနဲ႔ ညီမေလးကုိ တီဗြီ၀ယ္ေပးမွာပဲ မဟုတ္လား။ ျပန္ယူလုိက္ပါလား”
                        အေျခအေနက အန္တီေအးထံမွ တစ္ပတ္ရစ္ကုိ ျငင္းပယ္မိလွ်င္ ဒီတစ္သက္ တင္ေလးအတြက္ ကုိယ္ပုိင္တီဗီ၊ေအာက္စက္ပုိင္ဆုိင္ခြင့္ရဖုိ႔ လမ္းမျမင္ေတာ့ေပ။
                        မြန္မြန္တုိ႔၏ စုေငြအုပ္စုေခါင္းေဆာင္က အန္တီေအးျဖစ္ပါသည္။ အန္တီေအးသည္ မိခင္၊သားသမီးသုံးေယာက္တုိ႔ႏွင့္အတူ ရုန္းကန္ရင္း အိမ္ႀကီးမွသည္ တဲသာသာ အိမ္ကေလးျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေငြေရးေၾကးေရးကိစၥမွာေတာ့ ဘယ္အခါမွ ကတိမပ်က္သူအျဖစ္ နာမည္ဂုဏ္သတင္း ေမႊးလြင့္ဆဲပါပင္။
            ခုတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ အပတ္စဥ္ထိန္းသိမ္းထားရေသာ စုေငြေတြကုိ အလွည့္က်သူအား ထုပ္မေပးႏုိင္ေတာ့ၿပီ။
“အငယ္ေကာင္ေလး ေသြးလြန္တုတ္ေကြးျဖစ္လုိက္တာေလ။  အန္တီေအးလည္း ကုိယ့္ဟာကုိယ္ လုံးခ်ာလုိက္ၿပီး ကေလးကုိ ဂရုမစုိက္အားေတာ့ လြန္မွသိတယ္။ ပစ္လုိက္ရၿပီ ေအာက္ေမ့တာ။ စိတ္ေတြလည္းပူ၊ ေငြေတြလည္းကုန္…ဟူး။ မြန္မြန္႔အလွည့္ေရာက္မွ ျဖစ္ရတယ္ကြယ္”
                        အန္တီေအးကေတာ့ အပူရုပ္ကုိ မြန္မြန္…မရိပ္မိ၊ အားမနာရေလေအာင္ ဖုံးဖိလွ်က္ ၾကည္ၾကည္သာသာဟန္ႏွင့္ေပ။ ဒါေပမယ့္ အန္တီေအး၏ သားသမီး သုံးေယာက္ကေတာ့ တီဗြီေရွ႕က ဖယ္ခြာသြားေတာ့မည့္ဟန္ မျပၾကပါ။ တင္ေလးတုိ႔ႏွင့္ သက္ရြယ္တူေလာက္ရွိမည့္ အႀကီးမေလးက ဟိန္းေ၀ယံပါ၀င္ေသာ ျမန္မာဇာတ္ကားကုိ စက္ထဲ လုထည့္ေနသည္။ ဆယ္ႏွစ္သာသာ ေကာင္ကေလးက ေအာင္လသီခ်င္းနားေထာင္ရေအာင္ဟု အတုိက္အခံလုပ္ေနသည္။ ျငင္းခုန္တြန္းထုိးေနၾကရင္း ရီမုကေလးခမ်ာ သူ႔လက္၊ ငါ့လက္ ခ်ာခ်ာလည္ေနဆဲ။ ငါးႏွစ္သားအရြယ္ အန္တီေအး၏ သားငယ္ေလးကေတာ့ သူ႔အေမအနားမွာ ရစ္သီကာ မြန္႔မြန္႔အား အကဲခပ္ေနသည္။ မြန္မြန္က ၿပဳံးျပလွ်က္..
“ သားကေရာ…။ ဘယ္ကားေတြ ႀကိဳက္တာလဲ”
“ပါ၀ါရိန္ဂ်ား”
                         အန္တီေအးကေတာ့ စိတ္ပုိင္းျဖတ္ထားၿပီးသူ တစ္ေယာက္ႏွယ္ပင္။
“ ကဲ…အဲဒီ တီဗြီကုိ ပိတ္လုိက္ၾကေတာ့”
                        မြန္႔မြန္႔မ်က္ႏွာ ေႏြးခနဲပူသြားသည္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ေလးေတြလည္း ႀကိဳတင္သိထားႏွင့္ၿပီးသား ျဖစ္ပုံရပါသည္။ တီဗီႏွင့္ ေအာက္စက္တုိ႔ကုိ ပါ၀ါေအာ့ဖ္ပစ္လုိက္ၾကကာ မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္၊ မေက်နပ္ဟန္ အထင္းသားႏွင့္ပင္ ေနာက္ဆုတ္ ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။
“အဲ… အန္တီေအးပဲ ထုပ္ပုိးေပးပါေနာ္။ ေနဦး မြန္…ဆုိကၠားထြက္ငွားလုိက္မယ္။ ဆုိကၠားဆရာကုိပဲ အကူညီေတာင္းၿပီးလုပ္ခုိင္းလုိက္မယ္”
                        လမ္းမေပၚတက္မိရုံႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းဆီမွာ နင္းလာေနေသာ ဆုိကၠားတစ္စီးကုိ အလြယ္တကူရရွိေလသည္။ တစ္ရပ္ကြက္တည္းသားခ်င္းေတြမုိ႔ မ်က္မွန္းလည္း တန္းေနမိၿပီးျဖစ္ရာ အဆင္ေျပသြားသည္ဆုိရမည္။
                         သုိ႕ေသာ္ အန္တီေအး၏အိမ္ေရွ႕သုိ႔ ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္တျပိဳင္နက္ ဆူပူငုိယုိသံတခ်ိဳ႕က ဆီးႀကိဳေနႏွင့္ေတာ့သည္။ အန္တီေအး၏မိခင္ႀကီးလည္း ေျမးမ်ား၏အနားသုိ႔ ျပန္ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။
“ဟင့္အင္း..။ မယူရဘူး။ သားတုိ႔တီဗြီႀကီးကုိ သူမယူရဘူး”
အိမ္ေပၚသုိ႔ လွမ္းတက္မည့္ဆဲဆဲ မြန္႔ေျခလွမ္းမ်ား တုန္႔ခနဲ ရပ္တန္႔သြားရပါသည္။ အႀကီးမကေလးက မြန္႔ကုိလွမ္းအျမင္မွာ မ်က္ႏွာငုံ႔လႊဲလွ်က္ အတြင္းခန္းဆီ ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့ၿပီ။ အလတ္ေကာင္ကေလးကေတာ ့ရွဳတည္တည္၊ မႈန္ေတေတ။ အငယ္ေလးကေတာ့ မ်က္ရည္စတခ်ိဳ႕ ေပးလူးေနလွ်က္ေပ။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ မြန္ေနာက္လွည့္ျပန္ခ်င္ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ တင္ေလး၏မ်က္ႏွာကေလး။ သူလည္း အရြယ္ေရာက္ၿပီး မိန္းကေလးတစ္ေယာက္မုိ႔ သူတပါးအိမ္မွာ မ်က္ႏွာငယ္ခံခ်င္မည္မထင္။ အေမ့ကုိလည္း လျပည့္လကြယ္ရက္ေတြမွာ ပရိတ္တရားေတာ္၊ ပဌာန္းတရားေတာ္ေတြကုိ ေအးေအးလူလူ နာယူေစခ်င္ေသးသည္။ သည္တစ္ႀကိမ္မွ မ၀ယ္ျဖစ္ျပန္လွ်င္ ေနာက္ကာလတစ္ခုထပ္ေစာင့္ရမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာမည္မခန္႔မွန္းႏုိင္။ ေတြေ၀မေနမိေစနဲ႔ မြန္မြန္။
 မြန္သည္ ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္ကုိ မ်က္ႏွာလႊဲလ်က္ ဇြတ္ပင္မာန္တင္းကာ ဆုိကၠားဆရာအား လက္ညွဳိးေစညႊန္မိေတာ့ၿပီ။
“မလုပ္နဲ႔။ အဲဒါသားတုိ႔တီဗြီ၊ မလုပ္နဲ႔ဆုိ ……အီး”
“သားငယ္ေနာ္။ အဲလုိမလုပ္ရဘူး။ ေမေမရုိက္မွာ”
                        အန္တီေအး၏ အသံေတြ တုန္ခုိက္အက္ကြဲေနတာ မြန္မြန္ သတိမျပဳမိစနဲ႔။ ဒါေပမယ့္…
“ဟင့္အင္း။ သူတုိ႔ကုိရုိက္။ သားတုိ႔တီဗြီကုိလာယူေနတယ္ အီး…….ဟီး။ မယူနဲ႔….မယူနဲ႕ကြာ….”
                        ဆုိကၠားဆရာ၏ေနာက္မွ ပုဆုိးစကုိ မလႊတ္တမ္းဆုတ္ဆြဲကာ ငုိယုိေအာ္ဟစ္၊ ခုန္ေပါက္ျငင္းဆန္ေနရွာေသာ ကေလးငယ္သည္ မြန္မြန္႔အား ပ်က္ရယ္ေလွာင္ေျပာင္ ေနေတာ့သလုိ မြန္မြန္…ရွက္လန္႔လုိ႔လာသည္။ ဆုိကၠားဆရာသည္ပင္ ေရွ႕ဆက္တုိးရ ေကာင္းႏုိးျဖင့္ မြန္မြန္႔ထံ လွမ္းၾကည့္ေနၿပီ။
                        မြန္မြန္သည္ ကေလးငယ္၏ အနီးမွာ ထုိင္ခ်လုိက္မိေတာ့သည္။ ကေလးက မြန္မြန္႔အား ရန္သူတစ္ေယာက္လုိ သတ္မွတ္နားလည္လုိက္ၿပီ ထင္၏။ သူ႔အေမက ေအာ္ဟစ္ဟန္႔တားေနသည့္ၾကားမွပင္ မြန္မြန္႔ မ်က္ႏွာကုိ ရုိက္ႏွက္ ကုတ္ျခစ္သည္။ ဆံပင္စေတြကုိပါ ေဆာင့္ဆြဲယူေနျပန္ေတာ့သည္။
`` မလာနဲ႔ …သြား´´
                        မြန္မြန္သည္ သူကေလးအား ဇြတ္ပင္ တင္းက်ပ္စြာ ေပြ႔ဖက္ဖ်စ္ညွစ္လုိက္မိေတာ့သည္။ သူ…ေမာသြားသလား။ ဒါမွမဟုတ္ မြန္မြန္႔ မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္ၾကည္ပါးပါးကုိ ျမင္ေတြ႔နားလည္သြားခဲ့သလား မသိ။ ရုန္းကန္ေအာ္ဟစ္ျခင္းေတြ ေလ်ာ့သြားသည္။ မြန္မြန္ကလည္း သူ႔မ်က္ရည္ေတြကုိ ညင္သာစြာသုတ္ဖယ္ေပးအၿပီး ပါးခ်င္းအပ္လုိက္မိေတာ့ မ်က္၀န္းေတာက္ေတာက္ကေလးေတြ ေထာင့္ကပ္ကာ ၿငိမ္သက္အကဲခပ္ေနျပန္သည္။
                   ဒီကေလးေတြ အိမ္မွာ မရွိခ်ိန္ ေန႔လည္ခင္းက်မ ွတစ္ေခါက္ျပန္လာလွ်င ္ပုိလုိ႔အဆင္ေျပမည္ထင္သည္။ ဒါေပမယ့္ ့္သူတုိ႔တေတြ ေက်ာင္းကျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဧည့္ခန္းထဲက တီဗီဆီ အလုအယက္ေျပးၾကည့္ၾကမွာပဲ။ သည္အခါ၀မ္းနည္းၾကမည္လား။ မြန္မြန္႔အား လွမ္းက်ိန္ဆဲၾကမည္ ထင္သည္။ အေမ… မြန္မြန္ ဘာလုပ္ရမလဲ။
``မမြန္ ကတိလည္း မတည္ဘူးကြာ…သြား´´
                        တင္ေလး စိတ္ေကာက္ဦးေတာ့မည္ဟူေသာ အေတြးကုိ ခ်က္ခ်င္း ေခါင္းခါ ထုတ္ပစ္လုိက္ရသည္။
                        ကေလးငယ္ႏွင့္အတူ က်ီစယ္ရယ္ေမာေနမိရင္း တင္ေလးနား၀င္ေအာင္ အခ်ိန္ယူ ေခ်ာ့ေမာ့ ေျပာျပရမည့္ စကားေတြက အေတြးမွာ အစီအရီေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ တုိ႔တေတြ ေမာ့ေသာက္ရမယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္မႈမွာ တျခားတပါးသူေတြရဲ႕ ေသာကနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ ေရာေႏွာပါ၀င္ေနမယ္ဆုိရင္ သြန္ခ်ပစ္ခဲ့ဖုိ႔ ၀န္မေလးလုိက္ပါနဲ႔ ညီမေလးရယ္။        ။

                                                                                      သတုိး