ဒုကၡသည္ ေစ်းတေန႔

by Lu Bo on Wednesday, August 10, 2011 at 12:48am လူဗိုလ္

(တစ္) “အဖိုးႀကီးထထ၊ ဒီေန႔ေစ်းေန႔ေလ က်မထမင္းခ်က္ထားလိုက္မယ္ ကေလးေတြေက်ာင္းတက္အမွီ စားသြားလို႔ရေအာင္၊ အျမန္လည္းျပန္ခဲ့အံုးေနာ္” ဟုတ္ပ ဒီေန႔ေသာၾကာေန႔ဆိုေတာ့ေစ်းေန႔။ ၿပီးခဲ့တဲ့ တနၤလာေန႔နဲ႔ ဗုဒၶဟူးေစ်းေန႔ေတြမွာ ေစ်းမသြားျဖစ္ခဲ့။ ဒါေႀကာင့္ဒီေန႔ေတာ့ သြားကိုသြားေတာ့မွ … ေျပာမယ့္သာေျပာရတာပါ။
တခါတခါ လည္း ႏွစ္ပတ္သံုးပတ္အထိကို ေစ်းမသြားႏိုင္တဲ့အခါလည္း႐ွိပါတယ္။ ႐ွိေတာ့႐ွိတယ္မ်ားတယ္ လို႔ေတာင္ ေျပာရမလိုလို၊ အိမ္ေ႐ွ႕မ်က္ေစာင္းထိုးမွာ႐ွိတဲ႔ ကုန္စိမ္းဆိုင္ေလးက ခ်ဥ္ေပါင္႐ြက္ ၅ ဘတ္ ဖိုးေလာက္၊ ကန္စြန္း႐ြက္ ၅ဘတ္ဖိုးေလာက္နဲ႔ ၿပီးသြားရတဲ့ရက္ေတြကလည္း အမ်ားႀကီး။ အခုဟာကလည္း ေငြယားေလး႐ွိလာလို႔လို႔ ေျပာရမွာပဲ။ ေနာ္ေဝးကို မၾကာခင္ကမွ ထြက္သြားတဲ့ ကိုေႏြေအာင္က ကေလးေတြကို သႀကၤန္မွာသံုးႏိုင္ဖို႔ အတြက္ဆိုၿပီး ရင္းႏွီးရာ တအိမ္ တအိမ္ကို ဘတ္၅၀၀ စီပို႔လိုက္လို႔။ ကေလးေတြစေကးထဲက ကပ္သံုးရမွာ။ ကေလးေတြကေတာ့ မသိ႐ွာၾကပါဘူး။ တေယာက္ကို ၂၀ တန္တ႐ြက္စီနဲ႔ သႀကၤန္ေသနတ္ေလးေတြ ဝယ္ေပးလိုက္လို႔ ေပ်ာ္ေနၾကၿပီ။ ဒုကၡသည္စခန္းမွာကလည္း တတိယႏိုင္ငံတခုခုကို ထြက္သြားတဲ့လူေတြ ျပန္ၾကင္နာႏိုင္မွ အူစိုၾကရတာ။ တခ်ိဳ႕ဒုကၡသည္ေတြကေတာ့ တတိယႏိုင္ငံေတြမွာ ေဆြမ်ဳိးအရင္းအခ်ာေတြ႐ွိၾကလို႔ ေငြကို အလွ်ံအပယ္ သံုးႏိုင္ၾကတယ္။ ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ ေငြထုတ္ပိုက္ၿပီး ဝင္လာၾကသူေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားမွာ ေဆြမ်ဳိး႐ွိတဲ့လူေတြက အခြင့္ထူးခံလူတန္းစားတစ္ရပ္။ သူမ်ားေကာင္းစားတာ မနာလိုလို႔ ေျပာခဲ့တယ္ အထင္႐ွိခဲ့မယ္ဆိုရင္လည္း့ လြတ္ခြင့္ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္စ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ေလာက္ကဆို မီးေသြးတအိတ္မွ ၃၅ဘတ္ထဲ။ အခုတအိတ္ ၆၀ - ၇၀ ျဖစ္သြားၿပီ။ အဲဒီ လူတန္းစားေတြ လက္ခ်က္ေပါ့။ အိမ္အေရာက္သာလာပို႔ေပး ၅၀ ေပးမယ္၊ ၆၀ ေပးမယ္နဲ႔ လုပ္ၾကရာက ျဖစ္သြားတာ။ ဝက္သားဆိုလည္းအရင္က တကီလိုမွ ၅၀ ပဲ။ အ႐ိုး၊ အသား၊ အဆီ မွ်ၿပီးပါတယ္။ အခုေတာ့အသားခ်ည္း သက္သက္ဆို္ ၁၀၀ ျဖစ္သြားၿပီဗ်။ အသားေကာင္းေကာင္းပဲဲေပးေနာ္ ေစ်းပိုေပးမယ္ ေစ်းပိုေပးမယ္နဲ႔ ေစ်းဖ်က္လိုက္ၾက တာေပါ့။ ခုဆို အ႐ိုးခ်ည္းသက္သက္ေတာင္ တကီလို ၅၀ ျဖစ္ကုန္ၿပီေလ။ ေဆြမ်ဳိးမ႐ွိၾကေပမယ့္ ခင္ရာမင္ရာေတြက လွမ္းပို႔ေပးတဲ့လူေတြလည္း႐ွိၾကပါတယ္။ တူရာ တူရာ အစုအဖြဲ႕ေလးေတြအလိုက္ေလ။ ဥပမာ - ႏိုင္ငံေရးသမားခ်င္းတူၾကတာမ်ဳိးလိုေပါ့။ ဒီလိုမ်ဳိး အစုအဖြဲ႕ေလးေတြက က်ေနာ္တို႔ ႏို႔ဖိုးစခန္းမွာက အမ်ားသား။ အဖြဲ႕အစည္းသေဘာအရဆိုရင္ NLD တို႔ ABSDF တို႔ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားသမဂၢတို႔ မ်ိဳးခ်စ္စစ္သည္ေဟာင္းအဖြဲ႕ တို႔လိုမ်ိဳး။ တိုင္းရင္းသားအရဆိုရင္လည္း ရခိုင္လူမ်ိဳး၊ မြန္လူမ်ိိဳး ၊ ခ်င္းလူမ်ိဳး၊ ကခ်င္လူမ်ိဳး စသည္ျဖင့္ အခ်င္း ခ်င္းျပန္ကူညီၾကတာေလးေတြ က ၾကည္ႏူးစရာပီတိျဖစ္စရာ။ ပံုမွန္ေတာင္းၾက ပို႔ၾကတာေလးေတြ ႐ွိၾကသလို အေရးေပၚအေျခအေနေတြအရ ကေလးေမြးခါနီးလို႔၊ ေနမေကာင္းလို႔၊ ဘာအခမ္းအနား ညာပြဲေတာ္႐ွိလို႔ စသျဖင့္ေတြလည္း႐ွိတတ္ၾကေသးတယ္။ ဒီလိုျပန္ျပန္ၿပီးကူညီၾကတဲ့အထဲမွာ ေတာင္းစရာကိုမလိုပဲ အလိုက္တသိနဲ႕ ျပန္ကူေနတဲ့ ထူးထူးျခားျခားအဖြဲ႕တဖြဲ႕လည္း႐ွိေလရဲ့။ ယမကာလုလင္ဆိုတဲ့အဖြဲ႕ေပါ့ဗ်ာ။ သူတို႔ အဖြဲ႕ကေတာ့ တကယ့္နယ္ျခားမဲ့ပဲ။ သူတို႔မွာဘာတံဆိတ္၊ ဘာအလံမလည္းွ မ႐ွိဘူး။ ေသာက္ဖူးသူခ်င္းဆိုရၿပီ။ သူတို႔နဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး အိမ္႐ွင္မေတြဆီက လွ်ံထြက္လာတဲ့စကား႐ွိတယ္ေလ။ ဘာတဲ့… “႐ွင္တို႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြထက္ အရက္သမားေတြကမွ သေယာဇဥ္တို႔၊ သစၥာတို႔ ပို႐ွိၾက ေသးတယ္။ လက္ေတြ႔ပဲ အာနဲ႔မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းက ဖုန္းဆက္စရာေတာင္မလိုဘူး။ ဘယ္သူကိုဘယ္ေလာက္ဆိုတဲ့စရင္းနဲ႔ အိမ္အေရာက္စီစဥ္ၿပီး ပို႔ေပးၾကတာ။ ႐ွင္တို႔ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ ဆိုသူေတြကေတာ့ ဖုန္းနံပါတ္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ထားရတာတို႔ ဖုန္းဆက္ရင္မကိုင္ခ်င္တာတို႔ ကေလးေတြကို ကိုင္ခိုင္းၿပီး မ႐ွိဘူးလို႔ေျပာခိုင္းတာတို႔နဲ႔ ။ ဖုန္းရျပန္ေတာ့လည္း အဆင္ေျပရဲ့လား အဆင္ေျပရဲ့လား ေမးေမးေနေသးတယ္။ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလေတာ္။ ဒီဒုကၡသည္စခန္းမွာ တဝေနၿပီးမွ ထြက္သြားၾကတဲ့ လူေတြကမ်ား အဆင္ေျပၾကရဲ့လားတဲ့ ေမးရက္ၾကတယ္ရွင္။ ဪ ဪ… ။ အံ့ပါ့” တဲ့။ (ႏွစ္) “ေဟာဒီမွာ အမဲသားအသားေကာင္းေကာင္းေလးေတြရမယ္ေနာ္…” အမဲသားဆိုေပမယ့္ ဒီက အမဲသားက အတန္းအစားေတြက အမ်ားသား ့ ့ ့ ။ မိုးခိုသားတို႔၊ အသည္းတို႔၊ ေပါင္သားတို႔၊ ကလီစာတို႔ကေန ေခါင္း၊ အၿမီး၊ အ႐ိုးေပါင္းစံုနဲ႔ အရိအ႐ြဲအစံု႐ွိတယ္။ ႏြားတေကာင္လံုးက အေမြးတို႔ ခ်ိဳတို႔နဲ႔ ခြာေတြပဲ ဆိုင္ေပၚ တင္ေရာင္းတာ မေတြ႕ရမွာ။ ေဈးေန႔ ေစ်းေန႔ဆို အမဲသားဆိုင္နားမွာ ထိုင္ထိုင္ၿပီးေတာ့ေလ ဒုကၡသည္ေတြထဲက ဘယ္သူဘယ္အဆင့္ ဆိုတာကို စစ္တမ္းေကာက္လို႔ ရႏိုင္တယ္ သိလား။ တခ်ိဳ႕ဆို ဆိုင္ေရွ႕ေရာက္တာနဲ႔ မိုးခိုသားအပံု ကို လက္ညွဳိးထိုး၊ ရာတန္ႏွစ္႐ြက္ကိုပစ္ခ်ေပးလိုက္ၿပီး လက္ေလး ၂ ေခ်ာင္းပဲ ေထာက္ျပ လိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာကလည္းခပ္ေမာ့ေမာ့ ခပ္တင္းတင္းနဲ႔ ။ တခ်ိဳ႕ၾကျပန္ေတာ့လည္း အသားတို႔ ကလီစာတို႔ ထားတဲ႔ဘက္ကိုေတာင္ မၾကည့္ႏိုင္အားဘူး။ အ႐ိုးတေထာင္ေထာင္နဲ႔ အပံုဘက္က နံ႐ိုးေတြ ကိုကိုင္ၾကည့္လိုက္၊ ဒူးဆစ္႐ိုးေတြကို ကိုင္ၾကည့္လိုက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကို မဝယ္ျဖစ္ဖူး။ တေအာင့္ ေလာက္ၾကာေတာ့မွ ဒီအထဲက ၂၀ ဖိုးေလာက္ေရာင္းေပးပါဆိုတဲ့ ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ ေလသံမ်ိဳး ကိုၾကားရလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္က ေဈးတစ္ခါတခါဝယ္ရင္ စခန္းအဝင္ဂိတ္နဲ႔ UNHCR ႐ံုးနားအထိ ေဈးအစအဆံုးကို အနည္းဆံုး သံုးေလးေခါက္ေလာက္ ေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္။ ဒီလိုေဈးဝယ္ရတဲ့အလုပ္က ဒုကၡသည္ စခန္းထဲမွာ ေနေနသမွ် ဦးေႏွာက္ အစားရဆံုးအခ်ိန္လို႔ေတာင္ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ ပါလာတဲ့ ပိုက္ဆံေလးနဲ႔ ဟာမိုနီျဖစ္ေအာင္ ဘယ္ဟာကို ဘယ္ေလာက္ဖိုး ဝယ္ရမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားရတာကို က အႏုပညာပဲ။ ဦးေႏွာက္ခ်ည္းပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ။ ေျခေထာက္ေတြကိုလည္း လိုရင္လို သေလာက္ အေႏွးအျမန္ခ်ိန္ၿပီးေလွ်ာက္ေနရတယ္။ ေဈးဝယ္ခ်င္းတိုက္မိမွာ ေဈးသည္နဲ႔ တိုက္မိမွာ အျပင္ ေဈးကား၊ ေဈးတြန္းလွည္း၊ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ စက္ဘီးေတြကိုလည္း ေ႐ွာင္ရ ဖယ္ေပးရ ေသးတယ္။ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးကလည္း ကိုယ္လိုခ်င္တာေလးေတြ ေက်ာ္မသြားရေအာင္ မက်န္ခဲ့ ရေအာင္ လမ္းေဘး ဝဲ၊ ယာ ႏွစ္ဖက္ကို မျပတ္အာ႐ံုစိုက္ထားရတယ္။ ထူးထူးျခားျခား ဘာေလး ေတြမ်ား ေတြ႕မလဲေပါ့။ ဥပမာ ေဈးေပါေပါနဲ႔ မ်ားမ်ားရမယ့္၊ ကိုက္မယ့္ဟာမ်ိဳး။ တခါတခါ စခန္းနဲ႔ အနီးအနား႐ြာေတြက လာေရာင္းၾကတဲ့ အသီးအ႐ြက္ေတြက လတ္ဆတ္ တဲ့အျပင္ ေဈးလည္းေတာ္ၾကတယ္။ စားလို႔လည္းပိုေကာင္းတယ္။ ၾကာၾကာအထားလည္း ခံတယ္ေလ။ ၿမိဳ႕ကေနလာေရာင္းတဲ့ အသီးအ႐ြက္ေတြက ေျမဩဇာေတြ ေဆးေတြသံုးထားတာ မ်ားလို႔ျဖစ္မယ္။ ၾကာၾကာအထားမခံဘူး။ ခဏေလးနဲ႔ ရိ ပုပ္ၿပီး အနံ႔ထြက္လာတတ္တယ္။ စားလို႔ လည္း သိပ္အရသာမ႐ွိဘူး။ ေစ်းဝယ္ရင္ နားကိုလည္းအလုပ္ေပးထားရတယ္ဗ်။ “ကဲ … ကဲ … ကုန္ေတာ့မယ္ေနာ္ … တကီလို တဆယ္ထဲနဲ႔ပဲယူသြား” ဆိုတဲ့ အသံမ်ိဳးကို လည္း ဂ႐ုစိုက္ရေသးတယ္။ ကုန္ခါနီးၿပီဆို ေစ်းေတာ္တတ္တယ္ေလ။ ေဈးသည္ရဲ့အသံကိုခ်ည္း မဟုတ္ဘူး။ ေဈးဝယ္အခ်င္းခ်င္းရဲ့ အသံေတြကိုလည္း အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ထားလို႔ မရဘူးေနာ္။ “အမေရ … ေအာေစာ္႐ံုးေ႐ွ႕က ႐ွမ္းမဆိုင္မွာေလ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြတန္မွတန္ ၃ ကီလိုမွ အစိတ္ထဲရယ္” “ဂိတ္ဝနားက ကရင္မႀကီးဆီမွာ သံပုရာသီး ႏွစ္လံုး တဘတ္တဲ့၊ ျမန္ျမန္သြားဝယ္ေနာ္၊ ဟိုမွာ လုဝယ္ေနၾကတာ ေအာင္မေလး ့ ့ ့ အလကားေပးေနသလိုပဲ…” “ဟုိးေဈးကားေပၚကဝယ္လာတာေတာ္ေရ့ … သေဘၤာသီးမွည့္ေတြ၊ ေ႐ႊဖ႐ံုသီးေတြလည္း ပါတယ္။ ေစ်းခ်ိဳမွခ်ိဳပဲ”။ ဒီအသံေတြက မဂၤလာသံေတြေလ။ ဒီအသံေတြေၾကာင့္ ေပါေခ်ာင္ေကာင္းနဲ႔ ညားတတ္သလို အိမ္ေရာက္ရင္လည္း အဝင္လွၿပီး နားပူသက္သာတာေပါ့။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ မသက္သာဘူး သာမွတ္။ “အ ပါ့ေတာ္ သူမ်ားေတြဝယ္လာၾကတာ တကီလိုမွ ၁၀ ထဲ။ ႐ွင့္က်မွ ၁၅ ဘတ္ ေတာင္ေပးရတယ္ဆိုေတာ့ ေသလိုက္ …” “ေဈးသြားတယ္ဆိုတာ စတိုးဆိုင္မွာ ပစၥည္းဝယ္သလိုမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး႐ွင့္ တေဈးလံုး ေလွ်ာက္ ၾကည့္ႏိုင္၊ ႐ွာႏိုင္၊ ေဈးဆစ္ႏိုင္မွေတာ့။ ႐ွင့္ပံုစံက ပိုက္ဆံ အထပ္လိုက္ကိုင္ၿပီး ေဈးဝယ္နည္းမ်ိဳး ဆိုေတာ့ …” “ပိုက္ဆံရမယ့္ အလုပ္ေတာ့ မလုပ္တတ္ဘဲနဲ႔ … ….” စသျဖင့္ နိဂံုးမခ်ဳပ္တတ္ေတာ့ … ဟုတ္ေတာ့လည္း အဟုတ္သား။ ေလာေလာဆယ္ ဒုကၡသည္စခန္းမွာက ျပည္တြင္းမွာ ၁၄ ႏွစ္ - ၁၅ ႏွစ္ သင္ခဲ့တဲ့ ပညာေတြနဲ႔လည္း လုပ္စားလို႔ မရ။ နယ္စပ္တေက်ာမွာ ေလ့လာခဲ့ သင္ခဲ့ရတဲ့ ဒီမိုကေရစီတို႔ လူ႕အခြင့္အေရးတို႔ ဥပေဒစိုးမိုးေရးတို႔ဆိုတဲ့ ပညာေတြနဲ႔လည္း လုပ္စားလို႔က မရ။ ဂြက်ပါ့။ (သံုး) က်ေနာ္တို႔ မိသားစုကလည္းအခက္သား။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ အႀကိဳက္က မတူၾကဘူး။ လြတ္လပ္စြာ သေဘာထားကြဲလြဲခြင့္ဆိုတာကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ယံုၾကည္မိေပမယ့္ ခုလို အၾကပ္ အတည္းကာလမွာေတာ့ ဝန္ထုတ္ဝန္ပိုး ျဖစ္တာအမွန္၊ ဒီေတာ့ ေဈးတခါတခါလာရင္ က်ေနာ့္မွာ အနည္းဆံုး သံုးမ်ိဳးေလာက္ ခြဲစဥ္းစားရတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လာဝယ္ေတာ့ က်ေနာ့္အႀကိဳက္ ပထမစဥ္းစားမိတာ သဘာဝက်ပါတယ္ေနာ္။ က်ေနာ္က ထူးထူးျခားျခားေလးေတြ ႀကိဳက္တတ္ တယ္ဗ်။ အသီးအ႐ြက္ဆိုရင္ ေခြးအီးသီး ၊ ေခြးအီးညြန္႔ ၊ ပိန္းႏြယ္ ၊ ပိန္းပြင့္ ၊ ဆိတ္ဖူးျမစ္နဲ႔ ဒရင္ ေကာက္ညြန္႔လိုမ်ဳိး သဘာ၀ေတာထြက္အစာေတြကို ပိုႀကိဳက္တယ္။ ဝက္သားတို႔ အမဲသားတုိ႔ ဆိုရင္လည္း ဦးေႏွာက္တို႔ လွ်ာတို႔ ကလီစာတို႔ ပဲႀကိဳက္တယ္။ ငါး ဆိုရင္ေတာ့ ေခါင္းနဲ႔ ဝမ္းတြင္းသားပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ အႀကိဳက္ေတြဝယ္သြားရင္ အိမ္ကလူေတြ ဘယ္သူမွ မစားၾကေတာ့အခက္သား။ တေယာက္တည္းစားရေတာ့လည္း ပ်င္းစရာႀကီး ။ ဒါေၾကာင့္ ပဲ ႀကိဳက္တာေလးေတြ ေတြ႕ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးဦးစားေပး စာရင္းထဲမွာ ပဲထားၿပီး ပိုက္ဆံေလးပိုမွ စဥ္းစားရတယ္။ ဒီေတာ့ တအိမ္သားလံုးစားလို႔ ရမယ့္ အႀကိဳက္တူမယ့္ဟာကို အရင္ဆံုး အလွည့္ေပးရျပန္ေရာ။ ဒါေတြကလည္း ပံုမွန္လိုျဖစ္ေနတဲ့ ေဈးေပါေပါ၊ မ်ားမ်ားရနဲ႔ ၾကာၾကာခံတဲ့ အမ်ိဳးအစားေတြပဲေလ။ ခရမ္းသီး၊ ေ႐ႊဖ႐ံုသီး၊ ဘူးသီး၊ အာလူးနဲ႔ ငါး ငါးေျခာက္ေတြပဲေပါ့။ ကေလး၂ ေယာက္က အထူးဦးစားေပးဆိုေတာ့ သူတို႔ကို ေက်ာ္စဥ္းစားလို႔လည္း မရျပန္ဘူး။ သူတို႔ ႀကိဳက္တဲ့ ပုဇြန္ေလး ၂ ခစ္ေလာက္္ျဖစ္ျဖစ္ ၾကက္အသည္းအျမစ္ေလး ၂ ခစ္ေလာက္္ ျဖစ္ျဖစ္၊ ၾကက္ေပါင္ေလးတေခ်ာင္း ႏွစ္ေခ်ာင္းျဖစ္ျဖစ္ ဝယ္ဝယ္ေပးမွ။ ဒါတင္မကဘူးရာသီစာ အသီးအႏွံေတြ ေပၚလာရင္လည္း ကေလးေတြကစားခ်င္ၾကျပန္ေရာ။ လိေမၼာ္သီးတို႔ သရက္သီးတို႔ ေျပာင္းဖူးတို႔ လမ္းမရမ္းသီးတို႔ စသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ ။ မနက္က ေဈးကိုလာခါနီးေတာင္ သမီးငယ္က နား နားကပ္ၿပီး မွာလိုက္ေသးတယ္။ “အေဖ … နန္းအိစံတို႔ စားတဲ့ ၾကက္ေမာက္သီးလိုမ်ိဳး ဝယ္ခဲ့ေပးေနာ္” တဲ့ (ေလး) “ကိုကိုေက်ာ္အဂၢေရ၊ အေဖ ၾကက္ေမာက္သီးေတြ ဝယ္လာတယ္” ဝယ္လာတဲ့ ၾကက္ေမာက္သီးကီလိုဝက္ကို တခါတည္း အကုန္ေကၽြးလို႔မျဖစ္ဘူး။ သူတို႔ စားခ်င္သေလာက္သာ အဝေကၽြးလို႔ကေတာ့ ဒီေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ထဲနဲ႔ ၃ - ၄ ကီလို ေလာက္ ကုန္မယ္။ တဝက္ကို ခြဲျခန္ထားၿပီး က်န္တာကို ေဝေပးလိုက္တယ္။ ခ်န္ထားတဲ့ တဝက္ကိုေတာ့ ေက်ာင္းသြားမွ ထည့္ေပးလိုက္ရမယ္။ မုန္႔ဖိုးထပ္မကုန္ေတာ့ဖူးေပါ့ဗ်ာ။ ၿပီးတာနဲ႔ ဟင္းခ်က္ဖို႔ ေနရာယူရျပန္ပါေလေရာ။ ကေလးေတြ အေမက ထမင္းခ်က္ထား ၿပီးၿပီမို႔ ႐ံုးမသြားခင္အဝတ္ေတြ ကမန္းကတန္း ေလွ်ာ္ေနတယ္။ သူက ARC လို႔ ေခၚတဲ့ က်န္းမာ ေရးဌာနတခုမွာ ဝန္ထမ္းလုပ္ၿပီး တအိမ္လံုးကို ႐ွာေကၽြးေနတာ။ အိမ္ေထာင္ဦးစီးဆိုလည္း ဟုတ္ ေပါ့။ က်ေနာ္က မွီခိုအဆင့္ ျဖစ္လာၿပီးကတည္းက ၾကြင္းက်န္အာဏာလို႔ ေျပာရမယ့္ သူမလုပ္တဲ့ ေတာက္တိုမယ္ရအလုပ္ အကုန္ လုပ္ရတယ္။ ဒီဖက္နယ္စပ္ အမ်ိဳးသမီးအခြင့္အေရးအဖြဲ႕ေတြ ေခၚေခၚေနတဲ့။ ေခတ္မွီ ေယာက်္ား ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ ဝယ္လာတဲ့ငါးၾကင္းကို ခ်က္လို႔ရတဲ့ အေနအထားေရာက္ေအာင္ ခုတ္ထြင္႐ွင္းလင္း လိုက္တယ္။ ဝယ္လာကတည္းက ဗိုက္ေဖာင္းေဖာင္းကို ေ႐ြးခဲ့ေတာ့ အထဲမွာ ဥေတြပါတယ္ေလ။ ဒါက ကေလးေတြအတြက္။ က်န္တဲ့အသားေတြကိုေက်ာ္ၿပီး ေနာက္အနပ္ေတြအတြက္ တခုခုနဲ႔ေရာခ်က္ ဖို႔ ခ်န္ထားရမယ္။ ဒီမနက္စာကိုေတာ့ ေခါင္းနဲ႔ အၿမီးကို ခ်ဥ္ေပါင္႐ြက္နဲ႔ေရာၿပီး အခ်ဥ္ရည္ခ်က္ မယ္ဗ်။ အယ္ … ေနာက္ၿပီး ဗိုက္ထဲက အူေတြကိုလည္း့ ဒုကၡသည္ ငါးပိနဲ႔ေရာၿပီး ငါးခ်ီးခါး ခ်က္မယ္။ တို႔စရာကေတာ့ ဝယ္လာတဲ့ ေခြးအီးသီး။ ဒီေကာင္က အသီးလို႔သာေျပာတာပါ။ အသီးလိုလို ဥလိုလိုနဲ႔ စားလိုက္ရင္လဲ ဓညင္းဝက္စားရသလိုလို။ နာမည္ဆိုးေပမယ့္ ခံတြင္းေတာ့ အေတြ႕သား။ ျမန္မာျပည္တုန္းက စားဖူးဖို႔ ေနေနသာသာ ၾကားေတာင္မၾကားဖူးခဲ့ဘူး။ တတိယ ႏိုင္ငံ ေရာက္ရင္လည္း ဒိျပင္ အသီးအရြက္ ေတြေတာ့ ရွိခ်င္ရွိမယ္၊ ဒါမ်ဳိးကို စားရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ပဲသက္သက္နဲ႔ ႏႊဲခဲ့ရတဲ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ရက္ေတြထက္ ဒီမနက္ထမင္းပြဲကေတာ့ ခံတြင္းေတြ႕ဦး ေတာ့မွာ အေသအခ်ာ … ။ ၁၈. ၇. ၂၀၀၉ . လူဗိုလ္