ယဥ္ေက်းမႈ

(အျပီးထိ ဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္by Kyaw Thurein on Wednesday, August 3, 2011 at 1:20pm

ခရီးေဆာင္အိတ္ကို ဇစ္ဆြဲပိတ္ျပီး အခန္းနံရံတြင္မွီ၍ ေထာင္ထားလိုက္သည္။
သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ရင္း အခန္းထဲ တစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္သည္။ အခန္းတစ္ခုလံုး
ရွင္းလင္းေနသည္။ အစီအရီေထာင္ထားေသာ ခရီးေဆာင္အိတ္မ်ားက ငါးလံုးရိွေနျပီ ။
ေနာက္ထပ္ ထပ္သိမ္းရမည့္ ပစၥည္းမ်ားလည္း သိပ္မက်န္ေတာ့။
အနွစ္နွစ္
အလလေနလာခဲ့သည့္ သူ႔အခန္းေလးကို စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာနွင့္
လွည့္ပတ္ၾကည့္မိသည္။


 ဇနီးျဖစ္သူက မီးဖိုခန္းထဲနွင့္ ဧည့္ခန္းထဲမွ သိမ္းစရာရွိသည္မ်ားကို
သိမ္းလွ်က္ရွိသည္။ ကေလးနွစ္ေယာက္ကေတာ့ အေဖနွင့္အေမကို စိတ္ေကာက္ျပီး
အိမ္အနီးနားရွိ ပန္းျခံတစ္ခုသို႔ ထြက္သြားသည္။ ဒီကေလးနွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ပင္
ကြ်န္ေတာ္ ျမန္မာျပည္ကို အျပီးျပန္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္
ျပန္ရေတာ့မည္ ျဖစ္သျဖင့္ သယ္ယူသြားရန္မလြယ္သည့္ ပစၥည္းမ်ားကို
ေရာင္းစရာရွိသည္မ်ားေရာင္း၊ ေပးသင့္တန္သည္မ်ားကို မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားအားေပး၊
မလိုအပ္သည့္ ပစၥည္းမ်ားလည္း လႊင့္ပစ္ ခဲ့ျပီးတာေၾကာင့္ အခန္းတစ္ခုလံုး
ရွင္းလင္းေနသည္။

နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနထိုင္စဥ္အတြင္း ဝယ္ယူစုေဆာင္းထားသည့္ ပစၥည္းမ်ား
ျဖစ္တာေၾကာင့္ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ နွေျမာမိသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုနွေျမာျခင္းေတြထက္
ကြ်န္ေတာ္ပို၍ နွေျမာရမည့္ အရာရွိေနသည္။ ထိုအရာက ကြ်န္ေတာ္ သားသမီးမ်ား၏ အနာဂတ္
ျဖစ္သည္။ သူတို႔ေလးေတြ အတြက္ေၾကာင့္ပင္ ကြ်န္ေတာ္ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ
ေနထိုင္လာသည့္ သည္ေနရာမွ အျပီးအပိုင္ စြန္႔ခြါျပီး ျမန္မာျပန္ဖို႔
ဆံုးျဖတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

 လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္ငါးနွစ္ကတည္းက ထိုင္ဝမ္တြင္ ကြ်န္ေတာ္လာေရာက္အလုပ္လုပ္ကိုင္
ေနထိုင္ေနခဲ့သည္။ ေရာက္ျပီးသံုးနွစ္ခန္႔အၾကာတြင္ ကြ်န္ေတာ့္ကဲ့သို႔ လာေရာက္
အလုပ္လုပ္ကိုင္သည့္ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးေလးတစ္ဦးနွင့္ လက္ထပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။
အိမ္ေထာင္ဦးဘဝတြင္ နွစ္ေယာက္အတူ လႈပ္ရွားရုန္းကန္ခဲ့သည္။ မၾကြယ္ဝ
မခ်မ္းသာေသးေသာ္လည္း လူတန္းေစ့ ေနထိုင္နိုင္ခဲ့သည္။ အိမ္ေထာင္သက္
နွစ္နွစ္ခန္႔တြင္ ဇနီးျဖစ္သူမွာ ကိုယ္ဝန္ရိွလာသည္။


 သည္နိုင္ငံတြင္ ကေလးတစ္ေယာက္ စရိတ္မွာ ျမင့္မားေသာေၾကာင့္ ဇနီးျဖစ္သူမွာ
ေမြးဖြားခါနီး အထိ အလုပ္တက္ခဲ့ရသည္။ ထိုေနာက္ သမီးေလးကို ေမြးသည္။ သည္နိုင္ငံ
စနစ္အရ ကေလးေမြးဖြားရန္ ခြင့္ရက္ ေလးဆယ္ငါးရက္ ရသည္။ ထိုေၾကာင့္ သမီးေလး
တစ္လေက်ာ္မွာပဲ ဇနီးျဖစ္သူမွာ အလုပ္ ျပန္တက္ရေလသည္ ။ ထို႔ေၾကာင့္
အိမ္းနီးနားရွိ ျမန္မာလူမ်ိဳး အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္ကို လခေပး၍ သမီးေလးကို
ထိန္ခုိင္းရသည္။
 
 ဤသို႔ျဖင့္ သမီးေလး နွစ္နွစ္ေက်ာ္တြင္ သားေလးကို ထပ္ေမြးခဲ့သည္။ ကေလးနွစ္ေယာက္
ထိန္းစရိတ္မ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီးသည္၏ လခတစ္လစာခန္႔ရိွသည္။
ထိုေၾကာင့္ဇနီးျဖစ္သူက အိမ္တြင္ေန၍ ကေလးထိန္းရန္ အလုပ္ထြက္လိုက္သည္။
ကေလးနွစ္ေယာက္၏ နု႔ိမႈန္႔ဖိုးအပါအဝင္ အေထြေထြစရိတ္မ်ား ၊ အိမ္စရိတ္မ်ား
အစရွိသည့္ စရိတ္မ်ားစြာကို အဆင္ေျပဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေန႔စဥ္လိုလို အလုပ္တြင္
အခ်ိန္ပို ဆင္းရသည္ေၾကာင့္ မိသားစု စံုစံုလင္လင္ေနရသည့္အခ်ိန္က ရွားပါးလွသည္။
ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္သြားခ်ိန္တြင္ ကေလးမ်ားက အိပ္ယာမွမနိုးေသးပဲ ကြ်န္ေတာ္
ျပန္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ကေလးမ်ား အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္။

 ထိုသို႔ျဖင့္ သမီးၾကီး သံုးနွစ္အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ မူၾကိဳထားရန္ ကြ်န္ေတာ္နွင့္
ကြ်န္ေတာ့္ဇနီး ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ကာ တိုင္ပင္ၾက၏။ သည္နိုင္ငံ၏
ကေလးမူၾကိဳစရိတ္မွာ ျမင့္မားလွသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔
ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သားနွင့္ သမီးကို ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္ပို႔ကာသူတို႔၏
အဖိုးအဖြားမ်ားထံတြင္ အပ္ထား၍့ ထိုအေတာအတြင္းတြင္ ကြ်န္ေတာ္နွင့္ ဇနီးျဖစ္သူက
ၾကိဳးစား၍ ရွာေဖြစုေဆာင္းျပီးမွ သားသမီးမ်ားကို ျပန္ေခၚရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။

 သားသမီးမ်ားနွင့္ ခြဲခြါရ သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔နွစ္ဦးစလံုး စိတ္မေကာင္း
ျဖစ္ရသည္။ သားသမီးမ်ားကို စိုးရိမ္စိတ္၊ သတိရသည့္ စိတ္မ်ားေၾကာင့္ ရင္ေတြ
ပူေလာင္လြန္းရသည္။ ထိုခံစားခ်က္မ်ားသည္ သားသမီးမ်ား၏ ေရွ႕ေရးနွင့္
ယွဥ္လွ်င္ေတာ့ ခံသာသည္ဟု ဆိုရမည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လင္မယားနွစ္ေယာက္စလံုး၏
ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ သားသမီးမ်ားကို နိုင္ငံျခားတြင္ ေက်ာင္းထားျပီး ပညာတတ္မ်ား
ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကေလးမ်ားကို သတိရခ်ိန္တြင္ အလုပ္ကိုသာ
ပို၍ၾကိဳးစားျဖစ္သည္။ အားလပ္ရက္မ်ားတြင္ပါ အခ်ိန္ပိုဆင္းသည္။ ကေလးစရိတ္မ်ား
သက္သာသြားတာေၾကာင့္ ႏွစ္ ႏွစ္ခန္႔ အၾကာတြင္ အနည္းငယ္စုေဆာင္းမိလာသည္။ ထိုေနာက္
သားနွင့္ သမီးကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္ အတူထားရန္ ျပန္ေခၚလာျဖစ္ခဲ့သည္။

 သားသမီးမ်ား ျပန္ေရာက္သည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ မိသားစု ဘဝေလး ပို၍သာယာ
ေပ်ာ္ရႊင္လာခဲ့ရသည္။ သားနွင့္သမီးကို အနီးနားရွိ ေက်ာင္းတြင္ ထားသည္။
ကေလးမ်ားကို ျမန္မာျပည္တြင္ ထားသည့္ နွစ္နွစ္ေက်ာ္ အခ်ိန္အတြင္း တတ္လာခဲ့သည့္
ျမန္မာစကားမ်ားကို ျပန္မေမ့သြားေစရန္ ျမန္မာလိုသာ ေျပာဆို ဆံုးမျဖစ္သည္။
ဇနီးျဖစ္သူက ကေလးမ်ားကို အားလပ္ခ်ိန္တြင္ ဘုရားရွိခိုးနည္းမ်ား သင္ေပးသည္။

 သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစု အတူတကြ ဆံုေတြ႔ခ်ိန္က ညပိုင္းမ်ားသာ ျဖစ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလုပ္တက္ေနခ်ိန္တြင္ သားနွင့္သမီးမွာ တေနကုန္ေက်ာင္းတက္ၾကသည္။
မိသားစုဘဝ ဆံုေတြ႔ခ်ိန္ နည္းလွသည့္ သည္နိုင္ငံတြင္ ကြ်န္ေတာ္ မထင္ထားသည့္
ဆိုးရြားမႈ တစ္ခုရွိလာသည္။ ထိုအရာမွာ သားသမီးမ်ားကို ေက်ာင္းထားျပီး
တစ္နွစ္ခန္႔အခ်ိန္တြင္ စတင္ခဲ့သည္။

တစ္ေန႔တြင္ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္မွ အခ်ိန္အနည္းငယ္ ေစာကာ ျပန္လာသည္။
အိမ္တံခါးဖြင့္ေပးရန္ ေခါင္းေလာင္းကို နွိပ္လိုက္၏။ ကြ်န္ေတာ့္ သားေလးက
တံခါလာဖြင့္ေပးသည္။ တံခါးဖြင့္သံၾကားသည့္ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီးက မီးဖိုခန္းထဲမွ
လွမ္းေအာ္ေမးသည္။
 
 “ တံခါးကို အရမ္းစြတ္ မဖြင့္နဲ႔။ ဘယ္သူလဲၾကည့္အံုး။ ”

 “ေလာင္မား။ နီးေလာင္ကုန္းလား။ ” (အေမအိုၾကီး နင့္ေယာက်ၤား )ဟု ျပန္ေျဖသံကို
ၾကားရသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ တုန္လွဳပ္သြားမိသည္။ ကြ်န္ေတာ့္နားကိုပင္ မယံုနိုင္ေအာင္
ျဖစ္သြားရသည္။ ထိုေနာက္ လြယ္ထားသည့္ အိတ္ကို ေဘးတြင္ခ်ျပီး ကြ်န္ေတာ္
သားကိုဆံုးမရေတာ့သည္။

 “သားငယ္ေလး။အဲဒီလို မေျပာရဘူး။ ေဖေဖ ၊ ေမေမ လို႔ ေခၚရတယ္ေလ။”

 ကြ်န္ေတာ္ဆံုးမေတာ့ “ဟုတ္”ဟု ဆိုကာ ေျပးထြက္သြားသည္။ ထိုကဲ့သို႔ မိဘကို
အေခၚအေဝၚမ်ားသည္ ကာတြန္းကားမ်ားထဲမွ အတုယူထားျခင္းျဖစ္မည္ထင္သည္။ သည္နိင္ငံတြင္
ကေလးမ်ားၾကိဳက္ၾကေသာ (လပီေရွာင္ရွင္း) ဟု အမည္ရသည့္ ကေလးဆိုး ကာတြန္းကားမွာ
ေခတ္စားလွသည္။ ထိုထဲတြင္ လူၾကီးမိဘမ်ားကို ထိုကဲ့သို႔ ေခၚေလ့ရိွသည္။
ကေလးမ်ားကို ပိုမိုဂရုစိုက္ေပးဖို႔ ဇနီးျဖစ္သူကို မွာၾကားရသည္။

 “မင္း ကေလးေတြကို နည္းနည္းပါးပါး ဆံုးမအံုးကြာ ။ ကေလးေတြ အက်င့္ပ်က္ေနျပီ။ ”

 ေျပာသာေျပာရသည္ ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာ အားလပ္ခ်ိန္မ်ားတြင္
ေျပာဆိုဆံုးမေလ့ ရွိေသာ္လည္း ထိုကဲ့သို႔ အားလပ္ခ်ိန္မွာလည္း မ်ားမ်ားစားစာ
ရိွလွသည္မဟုတ္။ ဆံုးမခ်ိန္ခဏသာ “ ဟုတ္ ” ဟုေခါင္းညိတ္ၾကသည္။ ျပီးလွ်င္
ေမ့သြားၾကျပန္သည္။ တစ္ျခား ကေလးမ်ားမွာလည္း ထိုနည္းတူ၊ ထို႔ထက္ပိုဆိုးမ်ားသာ
ျဖစ္သည္ကိုလည္း အျမဲျမင္ေတြ႔ေနရတာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကေလးမ်ားအတြက္ ရင္ပူမိသည္။

 ေက်ာင္းတြင္ ကေလးမ်ားကို ရိုက္ႏွက္ဆံုးမခြင့္ မရိွပါ။ ေက်ာင္းသားကို
ရိုက္မိသျဖင့္ ရဲတိုင္ခံရသည့္ ဆရာမ်ား အေၾကာင္း မၾကာခဏၾကားေနရသည္။
ဆရာမ်ားတြင္သာ မဟုတ္။ မိဘျဖစ္သူအေနျဖင့္လည္း သားသမီးကို ရိုက္ႏွက္ဆံုးမိလွ်င္
ရဲတိုင္ခံရျပန္သည္။ တစ္သက္တစ္ကိုယ္ မၾကားဖူးေသာ ဓေလ့ထံုးစံျဖစ္သည္။
ထိုဓေလ့ေၾကာင့္ သားသမီးမ်ားက မိဘကို ရိုေသရေကာင္းမွန္း မသိ။ ဆရာမ်ားကိုလည္း
ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္း မသိၾက။ အရြယ္ေရာက္လွ်င္ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ၾကမည့္
အေတြးမ်ားေၾကာင့္လည္း လူၾကီးမိဘမ်ားအေပၚ ရိုင္းစိုင္းရဲၾကျခင္းျဖစ္မည္။
ထိုအရာသည္ လြတ္လပ္ခြင့္၏ ေဘးထြက္ဆိုးက်ဳိးသာ ျဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ယခုအသက္အရြယ္ ေရာက္သည္အထိ လမ္းတြင္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကိုေတြ႔လွ်င္
လက္ေနာက္ပစ္၍ ျဖစ္ေစ၊ လက္အုပ္ခ်ီ၍ျဖစ္ေစ ႏႈတ္ဆက္ၾကရသည္။ ေခါင္းကေလးငံု႔ကာ
ျဖတ္ေလွ်ာက္ၾကသည္။ အခါၾကီးရက္ၾကီးမ်ားတြင္ မိဘ ဆရာသမားမ်ားကို သတိတရ သြားေရာက္
ကန္ေတာ့ေလ့ရိွေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္ထိ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံမွာ
ျပန္ကန္ေတာ့ခံခြင့္မရေသး။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္သာ ေလးေလးပင္ပင္ ခ်လိုက္မိေတာ့သည္။

အခြင့္သာတုိင္း ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာဆိုဆက္ဆံဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ဇနီး ျဖစ္သူ၏
ဆိုဆံုးမမႈေသာ္လည္း သည္နိင္ငံယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ စရိုက္မ်ား ေအာက္တြင္ မႈန္ဝါးဝါး
ျဖစ္ရေလ့သာရိွသည္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္စလံုး၏ စိတ္ထဲတြင္ သူတို႔ကိုယ္ကို
သည္နိင္ငံသားမ်ားဟုသာ အေတြးဝင္ေနၾကပံုရသည္။ ႏုနယ္ေသာ သူတို႔ႏွလံုးသားမ်ားထဲတြင္
ဓေလ့စရိုက္ဆိုးမ်ားက အျမစ္တြယ္စျပဳေနျပီထင္သည္။ ၾကာလာေတာ့ ေျပာဆို ဆံုးမရတာပင္
စိတ္ပ်က္စျပဳလာေတာ့သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ျမင္ရေတြ႔ရသည္မွာ စိတ္မခ်မ္းသာ။
ကေလးမ်ားကေတာ့ အေျခအေနပို၍သာ ဆိုးလာေတာ့သည္။ သမီးႏွင့္သားမွာ တေျဖးေျဖး
အရြယ္ေရာက္လာသည္။ သမီးက ၁၀ ႏွစ္ သားက ၈ ႏွစ္အရြယ္သို႔ပင္ေရာက္လာသည္။ ေမာင္ႏွစ္မ
အခ်င္းခ်င္းလည္း သည္နိင္ငံ၏ လူေနမႈဘဝ ဓေလ့အတိုင္းသာ ဆက္ဆံၾကသည္ကို မၾကာမၾကာ
ျမင္ေနရသည္။

ေမာင္ႏွမအခ်င္းခ်င္း ပစၥည္းညႊန္လွ်င္လည္း ေျခေထာက္ႏွင့္သာ ညႊန္ၾကသည္။ ပန္ကာ
ပိတ္လွ်င္ ေျခေထာက္ျဖင့္ ပိတ္ၾကသည္။ တီဗီပါဝါခလုတ္ကို ေျခေထာက္ျဖင့္
ဖြင့္ၾကသည္။ ေတြ႔လွ်င္ ဆံုးမေသာ္လည္း ေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းသားခ်င္းဆီမွ
ကူးစက္လာဟန္တူေသာ ဓေလ့စရိုက္မ်ားက အရိုးစြဲစျပဳေနဟန္တူသည္။ ဆံုးမရတာ
မ်ားလာသည္ေၾကာင့္ သမီးႏွင့္သားကလည္း မိဘမ်ားႏွင့္ မ်က္နာခ်င္းဆိုင္
ရိွေနခ်ိန္နည္းလာသည္။ မိသားစု ဘဝသည္ ယခင္လို ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ မေကာင္းေတာ့။
သက္ျပင္းမ်ားျဖင့္သာ ေန႔ရက္မ်ားကို ျဖတ္သန္းရေတာ့သည္။ ထိုသို႔ျဖင့္
ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး ေလာင္မီးက်ေတာ့မည့္ ေန႔တစ္ေန႔ကို ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထိုေန႔က
တနဂၤေႏြ အားလပ္ရက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ အိမ္တြင္ မိသားစု စံုညီေနသည္။

“ သမီး အေမ့ကို တီဗီရီမုေပးစမ္း ”

တီဗီရီမု (remote) ကို ဇနီးျဖစ္သူက လွမ္းေတာင္းသည္။ ခံုေအာက္က်ေနေသာ
ရီမုကြန္ထရိုးကို သမီးၾကီးက ကုန္းမေကာက္ဘဲ ေျခေထာက္ႏွင့္ လွမ္းကန္ေပးလိုက္သည္။
ထိုအျပဳအမူကို ျမင္သည့္အခါ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ထဲတြင္ ေဒါသမ်ား ေထာင္းခနဲ ထြက္ကာ
စိတ္မထိန္း နိင္ေတာ့ဘဲ ဆိုဖာေပၚမွ ခ်က္ခ်င္းထၿပီး သမီးၾကီးကို ရိုက္မိေတာ့သည္။


“ အင့္ဟာ... ”

ဖုန္း...

ဖုန္း...

“ငါတို႔ဒီေလာက္ ဆံုးမေနရဲ႕နဲ႔ကို ရိုင္းစိုင္းလိုက္ၾကတာ။ မိဘကို ပစၥည္းေပးတာ
ေျခေထာက္နဲ႔ ေပးရမယ္လို႔ ေက်ာင္းမွာ သင္ထားလို႔လား ေျပာစမ္း”


ဇနီးျဖစ္သူက ဝင္ဆြဲသည္။ သမီးၾကီးက ကြ်န္ေတာ့္ကို ခပ္စိမ္းစိမ္း စိုက္ၾကည့္၏။
ထို႔ေနာက္ ကြ်န္ေတာ့္ အသည္းႏွလံုးမ်ား ေၾကြပ်က္သြားမည့္ စကားကို
ေျပာခ်လိုက္သည္။


“ နင္ ငါ့ကို ရိုက္တယ္။ ေအး...ငါအခု ရဲတိုင္မယ္။ ရဲကို ေခၚဖမ္းခိုင္းမယ္”


ထိုစကားၾကားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ၾကက္ေသေသ သြားသည္။ ကမာၻၾကီး
ခ်ာခ်ာလည္သြားျပီထင္ရသည္။ မယံုၾကည္နိင္။ ကြ်န္ေတာ္ အသက္ရွဴ
ရပ္တန္႔သြားျပီဟုပင္ထင္မိသည္။ နားထင္သို႔ ေသြးမ်ား ေဆာင့္တက္လာသည္။
ဘယ္ဘက္ရင္အံုကို စူးခြ်န္ျဖင့္ထိုးသကဲ့သို႔ စူးေအာင့္သြားရသည္။ ကြ်န္ေတာ္
ဘယ္လိုမွ မယံုၾကည္ႏိုင္။ မယံုၾကည္ဝံ့။ သို႔ေသာ္ အမွန္တကယ္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေလျပီ။
ကြ်န္ေတာ္ေျခလက္မ်ား ေအးစက္လာကာ တစ္စံုတစ္ရာျဖင့္ အပိတ္ဆို႔ခံထားရသလိုပင္
လည္ပင္းတြင္ တစ္ဆို႔ေနေတာ့သည္။ သားသမီးကို ရိုက္မိသျဖင့္ မိဘကို ရဲတိုင္သည့္
သတင္းမ်ား မၾကာခဏ ေတြ႔ေနရေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္ ၾကံဳလာမည္ဟု
မေတြးခဲ့ဖူးပါ။ ခုေတာ့ နာက်င္လြန္းလွပါသည္။


“ဟဲ့ သမီးၾကီး အေဖကို အဲဒီလို မေျပာရဘူးေလ”

“ အေဖက ငါ့ကို ဘာလို႔ရိုက္လဲ ”


သူတို႔ေျပာေနၾကသည္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကားနိင္စြမ္းမရိွေတာ့။
အိမ္တံခါးတြန္းဖြင့္ကာ လမ္းမသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေျခလွမ္းမ်ား လွမ္းေနေသာ္လည္း
အသိတရားတို႔မရိွေတာ့ပါ။ နီးစပ္ရာ ခံုတစ္ခုမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ခ်ိန္တြင္
ကြ်န္ေတာ္မ်က္ရည္မ်ား စီးက်ေနမွန္း သတိျပဳမိသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ
အပင္ပန္းခံ ရွာေဖြ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ခဲ့ရသမွ် ထိုသို႔ျပန္ရဖို႔လား။
ေခြ်းစက္မ်ားျဖင့္ တည္ေဆာက္ခဲ့ရသမွ် ထိုသို႔ ျပိဳလဲဖို႔လား။ ပုခံုးႏွစ္ဖက္ျဖင့္
ပင့္တင္ခဲ့ရသမွ် ထိုသို႔နာက်င္ရဖို႔လား။ တားဆီးဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနေသာ မ်က္ရည္မ်ား
စီးက်လာရင္းမွ ကြ်န္ေတာ္ နာက်င္စြာေတြးေနမိသည္။

“ ငါအခုရဲတိုင္မယ္..။ ရဲကို ေခၚဖမ္းခိုင္းမယ္ ”

“ ငါအခုရဲတိုင္မယ္..။ ရဲကို ေခၚဖမ္းခိုင္းမယ္ ”
“ ငါအခုရဲတိုင္မယ္..။ ရဲကို ေခၚဖမ္းခိုင္းမယ္ ”

ထိုစကားစုသည္ ပဲ့တင္သံမ်ားအျဖစ္ နားစည္ဝမွ ႏွလံုးအိမ္ထဲအထိ အခါခါ
ရိုက္ခတ္ေနေတာ့သည္။ ျပိဳက်သြားသည့္ အိမ္တစ္လံုးကို ေစာင့္ၾကည့္ေနရသူ
အိမ္ရွင္တစ္ေယာက္၏ နာက်င္မႈမ်ဳိးထက္ ပိုမိုသည့္ ဝမ္းနည္းျခင္းမ်ားစြာက
ကြ်န္ေတာ့္ကို လႊမ္းမိုးထားပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၾကိဳးစားတည္ေဆာက္ထားသည့္
မိသားစုအိမ္ကေလး တအိအိျဖင့္ ျပိဳက်သြားခဲ့ေလျပီ။

ထိုေန႔က ကြ်န္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညဥ့္နက္လွျပီ။ ဇနီးျဖစ္သူက မအိပ္ေသးဘဲ
ေစာင့္ေနေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့ ဇနီးျဖစ္သူက လွမ္းဖက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း
ျပန္လည္ေပြ႔ဖက္ကာ သူ႔ေက်ာေလးကို ခပ္သာသာပြတ္ေပးၿပီး ႏွစ္သိမ့္လိုက္သည္။
နာက်င္ေနေသာ ႏွလံုးခုန္သံမ်ားက ႏွစ္ဦးသားစလံုးတြင္ ထပ္တူျဖစ္ေနလိမ့္မည္။
ဇနီးျဖစ္သူကို ကြ်န္ေတာ္ စကားတစ္ခြန္းေျပာလိုက္သည္။


“ ကိုယ္တို႔ ျမန္မာျပည္ ျပန္ၾကစို႔ကြာ ”


ဇနီးျဖစ္သူက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ျပီး ေခါင္းညိတ္ျပ၏။ သားသမီးမ်ား၏ အနာဂတ္အတြက္
သူလည္း ဘာမဆို စြန္႔လႊတ္ဖို႔ ေတြးထားမည္ ထင္ပါသည္။
ရုပ္ဝတၳဳမ်ားေနာက္ကိုလိုက္ရင္း ႏွလံုးသားမ်ား လံုးပါးပါးရမည္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔
မလိုလားၾကေတာ့။ လက္မခံနိင္ေသာ ဓေလ့စရိုက္မ်ားရိွရာမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔မိသားစု
ရုန္းထြက္ရေတာ့မည္။ သားသမီးမ်ား၏ အနာဂတ္အတြက္ဆိုလွ်င္ ရရိွလာနိင္မည့္
ျပည့္စံုၾကြယ္ဝမႈမ်ားႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလြယ္တကူ လဲလွယ္ဝံ့ပါသည္။
ထိုခံယူခ်က္ေၾကာင့္ပင္ ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ဌာေနကိုသာ ျပန္ဖို႔ဆံုျဖတ္လိုက္ၾကျခင္း
ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ၾကီးသူကိုရိုေသ ငယ္သူကိုေလးစားတတ္ေသာ ေနရာတြင္သာ ကြ်န္ေတာ္တို႔
မိသားစုဘဝ အိမ္ကေလးတစ္လံုး အသစ္ျပန္ေဆာက္ၾကမည္။ ထိုအိမ္ေလးကို ေမတၱာျဖင့္မိုး၍
ႏွလံုးသားႏွင့္ကာရံထား ပါမည္။


*ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္*

*ျမတ္မြန္*