မိဘတုိ႔၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၲာ

12:05 PM | Posted by လူဗိုလ္ဟူသည္ ......

by စာေပခရီးသြားေျခလွမ္းမ်ား on Sunday, August 7, 2011 at 11:21am

ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ရာက ႏုိးေတာ့ ည ၁၁ နာရီ ထိုးေနျပီ၊ ျပတင္းေပါက္ အျပင္ဘက္မွာေတာ့ ႏွင္းေတြ တဖြဲဖြဲ က်ေနဆဲ၊ ကြ်န္ေတာ္ ေစာင္ ျခံဳျပီး ေကြးေနရင္းနဲ႕၊ ႏွုိးစက္နာရီကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ နာရီက ရပ္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ဒါနဲ့ ကြ်န္ေတာ္ နာရီဓာတ္ခဲ၀ယ္ဖို႕ ေမ့သြားတာပဲလို့ သိလိုက္တယ္။
ရာသီဥတုကလဲ ေအးလိုက္တာ လြန္ေရာ၊ အိပ္ရာက ထခ်င္စိတ္ကို လံုး၀မရွိလွပါဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ကြ်န္ေတာ္လဲ ေမေမ့ဆီကုိ ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္ျပီး.... " အေမ...ကြ်န္ေတာ့္ႏွိုးစက္နာရီ ဓာတ္ခဲ အားကုန္သြားျပီ...၊ မနက္ျဖန္ ရံုးမွာ အစည္းအေ၀းရွိတယ္၊ အေစာၾကီး သြားရမယ္၊ မနက္ ၆ နာရီက်ရင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖုန္းဆက္ျပီး ႏွုိးေပးပါ" လို႕ ေျပာေတာ့ ... အေမက " ေကာင္းျပီ သားေလး၊ စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ပါ. အေမႏွုိးပါ့မယ္ " ဆိုျပီး
ၾကည္လင္ တက္ၾကြ တဲ့ ေလသံနဲ့ ျပန္ ေျပာပါတယ္။

  ဖုန္းျမည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အိပ္မက္ မက္လို့ ေကာင္းတုန္းေပါ့ ၊ အျပင္ဘက္မွာေတာ့ ေမွာင္အတိပါပဲ.... တစ္ဘက္က အေမက ေျပာတယ္ "သားေလး အိပ္ရာထေတာ့ေလ... ဒီေန႕ အစည္းအေ၀းရွိတယ္မလား"... ကြ်န္ေတာ္လဲ လက္က နာရီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ ေတာ့ ၅ နာရီ မိနစ္ ၄၀ ပဲ ရွိေသးတယ္.။ ကြ်န္ေတာ္လဲ စိတ္ပ်က္တဲ့ေလသံနဲ႕ ျပန္ေျပာလိုက္တာက "အေမကလဲဗ်ာ ... အေမ့ကို ၆ နာရီ မွ ႏွုိးခုိင္းတာ မဟုတ္လား.... ကြ်န္ေတာ္ အိပ္မက္ မက္လို့ ေကာင္းေနတုန္းဗ်....အေမႏွိုးတာနဲ ့ကြ်န္ေတာ့္ အိပ္မက္လွလွေလးေတာ့ သြားပါျပီဗ်ာ " .... ဒီလိုေျပာေတာ့ အေမက တဘက္က ဘာစကားမွ ခြန္းတံု႕ မျပန္ပါဘူး... ဒါနဲ ့ကြ်န္ေတာ္လဲ ဖုန္းကို ခ်လိုက္ပါတယ္။

   ေနာက္ေတာ့ ထပ္အိပ္လို႕ မရတာနဲ့ ေရမိုးခ်ိဳးျပီး အိမ္ကေန ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ရာသီဥတုကလဲ အရမ္းေအးခ်မ္းလွပါတယ္.... ေကာင္းကင္တစ္ခြင္လံုးလဲ ႏွင္းေတြနဲ ့ပိတ္ဖံုးလို႕ ျမင္ကြင္းကလဲ မွုန္တိမွုန္၀ါးပါပဲ။ ဘတ္စ္ကား ဂိတ္ေ၇ာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ေျခေထာက္ေတြက ေအးခဲေနျပီ.... အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွာေတာ့ မဲေမွာင္ေနဆဲပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ ေဘးမွာေတာ့ ဆံပင္ျဖဴျဖဴအဘို္းအို တစ္ေယာက္နဲ ့အမယ္အိုတစ္ေယာက္ မတ္တပ္ ရပ္ေနၾကတယ္.... အဘုိးအိုက အမယ္အိုကို " မင္းကိုယ္မင္း ၾကည့္စမ္း တစ္ညလံုးလဲ ေကာင္းေကာင္းမအိပ္ဘူး... မနက္အေစာၾကီးလဲ ငါ့ကို ႏွုိးေသးတယ္.... အခုလဲ အၾကာၾကီး ေစာင့္ေနရျပန္ျပီ " လို႕ ေျပာတာကို ကြ်န္ေတာ္ၾကားလိုက္ပါတယ္။

  တကယ္လဲ အဘိုးအုိ ေျပာတာ ဟုတ္ပါတယ္... ဘတ္စ္ကားတစ္စီးလာဖို႕ေစာင့္ရတာလဲ အနည္းဆံုး ၁၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာတာေလ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘတ္စ္ကားတစ္စီး ကြ်န္ေတာ္တုိ့  ေရွ့ကို ဆိုက္ေရာက္လာပါတယ္... ကြ်န္ေတာ္က ကားေပၚတက္လိုက္ပါတယ္... ကားဒရို္င္ဘာ က လူငယ္တစ္ေယာက္ပါပဲ၊ သူက ကြ်န္ေတာ္လဲ တက္ျပီးေရာ... ကားကို ခ်က္ခ်င္း ေမာင္းဖို႕ ဟန္ျပင္လိုက္ပါတယ္...ဒါနဲ ့ကြ်န္ေတာ္က " ဒီမယ္ ကားဆရာ.... ေအာက္မွာ လူၾကီး ႏွစ္ေယာက္ က်န္ေသးတယ္ေလ... ရာသီဥတု ဒီေလာက္ေအးတာ... သူတို့ခမ်ာ ေစာင့္ေနရတာ ၾကာလွျပီ.... ခင္ဗ်ားကသူတို့ကို မေစာင့္ပဲ ဘာလို့ ကားကို ခ်က္ခ်င္း ေမာင္းရတာလဲ " လို့ စိတ္ဆိုးတဲ ့ေလသံနဲ့ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

  အဲဒီ ကားဆရာလူငယ္က ကြ်န္ေတာ့္ကို " အေရးမၾကီးပါဘူး ကိုယ့္လူ.... သူတို့က ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ အေဖနဲ ့အေမပါ.... ဒီေန႕ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ပထမဆံုး ကားစ ေမာင္းတဲ့ေန့ေလ... ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူတုိ့ လာၾကည့္ ၾက တာပါ " လို့ စိ္တ္ေအးလက္ေအးနဲ ့ျပန္ေျပာပါတယ္။

 ကြ်န္ေတာ္လဲ မ်က္ရည္လည္မိပါေတာ့တယ္... အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ဖုန္းထဲကို အေဖ့ဆီက မက္ေဆ့ခ်္ တစ္ေစာင္ ၀င္လာပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ "သား ... မင္းအေမက ေျပာတယ္ သူသိပ္ေနမေကာင္းဘူးတဲ့.... သူတစ္ညလံုးလဲ  ေကာင္းေကာင္းမအိပ္ရေသးဘူးေလ... ျပီးေတာ့ မင္း ေနာက္က်မွာစိုးလို႕အေစာၾကီးလဲ အိပ္ရာ ထရေသးတယ္ေလ " ဆိုတဲ့ စာေလးပါပဲ ....

 ဒီစာေလးကိုလဲ ဖတ္ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ေခါင္းထဲကို  စကားပံုေလး တစ္ခု ရုတ္တရက္ ခ်ဥ္းနင္း ၀င္ေရာက္လာပါတယ္

" မိဘေတြက သားသမီးကို တစ္ခုခုေပးတဲ ့အခါ..... သားသမီးေတြက ရယ္ၾက တယ္ "
" သားသမီးေတြက မိဘေတြကို တစ္ခုခု ေပးတဲ့အခါမွာေတာ့ ... မိဘေတြက ငုိၾကတယ္ "

   စာဖတ္သူေရာ မ်က္ရည္က်ေနျပီလား.... ကြ်န္ေတာ္က ေတာ့  အဲဒီ အေၾကာင္းကိုု ျပန္ေတြးမိတိုင္း အခုခ်ိန္ထိ  မ်က္ရည္ လည္ေနရတုန္းပါပဲ.... ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ  အိုမင္း မစြမ္း မိဘေတြရဲ့ ေမတၲာတရားကို ကြ်န္ေတာ္တုိ့ သတိမျပဳမိခဲ့ၾကဘူး... တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ရဲ့ ႏွလံုးသားထဲမွာ မိဘေတြ ကြ်န္ေတာ္တို့ အေပၚမွာ ထားရွိတဲ့ ကရုဏာတရားႏွင့္ ျပီးျပည့္စုံတဲ့ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြကို သိတတ္ခဲ့ၾကရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲ။

   ကြ်န္ေတာ္က ေတာ့ ဒီဇာတ္လမ္းေလးထဲမွာ ပါတဲ့ သူရဲေကာင္းမိဘေတြအေၾကာင္းကို အျမဲ သတိရေနမိပါတယ္... အခုအခ်ိန္ ျပန္ေတြးလိုက္မိတုိင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္၊  တကယ္လို့သာ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ဟာ မိဘေတြအေပၚမွာ စိတ္ရွည္သည္းခံျပီး နားလည္မွုေလးေတြ ေပးစြမး္ႏုိင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ရဲ့ ဘ၀မွာ အသက္ရွင္ရတာ ပိုျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူး ျပည့္စံုျပီး ခ်မ္းသာသုခေတြနဲ ့ျပည့္စံုၾကရမွာပါ။ အခု အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို့ လုပ္သင့္တာက မိဘေတြကုိ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ ့ျပန္လည္ သိတတ္ေပးတာ...ဖုန္းနဲ့ပဲျဖစ္ျဖစ္ စကားေလး တစ္ခြန္း ႏွစ္ခြန္းေျပာျပီး ႏွုတ္ခြန္းဆက္တာ...  တစ္ခါတစ္ေလ သူတို့နားမွာ အေဖာ္ျပဳေပးတာေတြ ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ တကယ္ လုပ္ခ်င္စိတ္ရွိရင္ ခက္ခဲတဲ ့အလုပ္ေတြ မဟုတ္လွပါဘူး ....

 မူရင္း ၊ ၊ 父母的关爱 ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ခံစားသည္။

ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ႏုိင္ၾကမယ္လို့ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္....
စာခ်စ္သူမ်ားအား ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...
 08/ Aug/ 2011
12:05 am
(ေဇယ်ာ)