စာနယ္ဇင္းသမားဆုိတာ ႏုိင္ငံေရးပဲြစား မဟုတ္ဘူး (ေဆာင္းပါး-လူထုစိန္၀င္း)

June 28, 2010 |  ျမန္မာႏုိင္ငံဒီမိုကရက္တစ္အင္အားစု

ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ဆက္စပ္တဲ့ စာမ်ဳိးေတြ အေရးမ်ားေနတာနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ရင္းႏွီးသူတခ်ဳိ႔က သတိေပးၾကတယ္။ က်န္းမာေရးက ေအာက္စီဂ်င္ပိုက္ ျဖဳတ္ထားလို႔ရတဲ့ အေျခအေနလည္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး။

တျခားအေၾကာင္းေတြပဲ ေရးပါေတာ့လို႔ ေျပာၾကတယ္။ စိုးရိမ္လို႔ေစတနာနဲ႔ သတိေပးရွာၾကတာပါ။ ေစာ္ကားလိုင္စင္ရထားသလို ကိုယ့္ဟာကိုယ္လည္း သတိထားမိပါတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္းေရးတဲ့ စာေတြမွာ ေဒါသသံေတြ လႊမ္းေနတတ္ပါတယ္။

“တစ္ဖက္သား နားခံသာေအာင္ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ေရးပါ။ ေဒါသေတြ မပါေအာင္ ဂရုစိုက္ပါ” လို႔ တဖြဖြသြန္သင္ဆံုးမခဲ့တဲ့ လူၾကီးသူမမ်ားရဲ႔ စကားေတြကိုအျမဲနားထဲမွာ ၾကားေယာင္ေနေပမယ့္ အလိမၼာဖက္ျပီး မေရးတတ္ခဲ့ဘူး။ စာေတြဖတ္ရင္းေဒါသက ျဖစ္လာေတာ့ စာေတြမွာပါ ေဒါသက ပါသြားပါေတာ့တယ္။ ခြၽန္းအုပ္လို႔ကိုမရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ စာနယ္ဇင္းသမားလုပ္လာတဲ့ ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ေက်ာ္၊ ငါးဆယ္နီးပါးအတြင္းမွာ ကိုယ္ေရးတဲ့စာကို မၾကိဳက္လို႔ ေဝဖန္တာမ်ဳိးေတြ ရိုးေနပါျပီ။ တစ္ခါမွ ေဒါသမထြက္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ တစ္ခါမွလည္း ျပန္မေခ်ပခဲ့ပါဘူး။

အခုေဒါသထြက္ရတာက ကေလာင္တစ္ေခ်ာင္း အပိုင္စားရတာဟာ လူေတြကို ေစာ္ကားခ်င္တုိင္းေစာ္ကားလို႔ရတဲ့ လိုင္စင္တစ္ခုရထားတဲ့အတုိင္း စာဖတ္ပရိသတ္ကို ငါမွပညာမေပးရင္ ငတံုး၊ ငအေတြဘဝက လြတ္ဖြယ္ရာအေၾကာင္းမရွိေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ အေပါက္မ်ဳိး ခ်ဳိးေနၾကတာေတြ လြန္ကဲလြန္းလို႔ပါ။

မျမင္ဖူး မူးျမစ္ထင္

အဲဒီလိုင္စင္ရ ကေလာင္ပိုင္မ်ားက ေတာ္ေတာ္ကို မ်က္ႏွာေျပာင္ၾကတာ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပညာရွင္ၾကီးေနရာ၊ ဆရာၾကီးေနရာတင္ေျမွာက္ျပိး တစ္ႏိုင္ငံလံုးကို ဆရာလုပ္ေနၾကတယ္။ ျမန္မာစာဖတ္ပရိသတ္က သူတုိ႔ထက္ေတာင္ ကိုယ္ေတြ႔ဗဟုသုတေတြ ပိုၾကြယ္ဝတယ္ဆုိတာ သူတုိ႔မသိၾကဘူး။ သူတုိ႔က အခုမွ ေတြ႔ဖူးျမင္ဖူးၾကေလေတာ့ “မျမင္ဖူး မူးျမစ္ထင္” ဆိုသလုိျဖစ္ျပီး ေလၾကီးမုိးၾကီးေတြ ေျပာေနၾကတာျဖစ္တယ္။ ေတာ္ရံုတန္ရံုဆုိ ကိစၥမရွိဘူး။ ဘဝင္ေလဟပ္တတ္တဲ့ လူ႔ဘဝကိုသိထားလို႔ လစ္လ်ဴရႈေနလိုက္လို႔ရတယ္။ အခုေတာ့ ေတာ္ရံုတန္ရံုထက္ လြန္ကဲျပီး တစ္ဖက္သတ္ၾကီး “ငါ့စကားႏြားရ” ေျပာေနၾကေလေတာ့ နားၾကားျပင္းကတ္စရာ ျဖစ္လာတယ္။

အက်ဳိးလိုလို႔ ေညာင္ေရေလာင္း

ရိုးရိုးသားသား အမွန္တကယ္ ယံုၾကည္ျပီး ေရးေနၾကတာေတြဆုိရင္လည္း ေဒါသျဖစ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ သူတုိ႔ေရးတဲ့စာေတြက ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္းနဲ႔ “ဇာတိ”ျပလာၾကေလေတာ့ “အက်ဳိးလုိလို႔ ေညာင္ေရေလာင္း”ေနတာပဲဆုိတာ သိသာထင္ရွားလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဒါသျဖစ္ရတာ။ စာနယ္ဇင္းေတြထဲမွာ ကိုယ္မၾကိဳက္တဲ့စာေတြ၊ ကိုယ္နဲ႔အယူအဆမတူတဲ့စာေတြ ေန႔တုိင္းေတြ႔ေနဖတ္ေနရတာပဲ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေဒသတၾကီးတု႔ံျပန္ေရးသား မျပဳပါဘူး။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း “ငါနဲ႔မတူ ငါ့ရန္သူ” သေဘာမထားပါဘူး။ “ပန္းတုိင္းပြင့္ပါေစ” လို႔သေဘာထားပါတယ္။ ပြင့္တဲ့ပန္းတုိင္းလည္း ေမႊးေစခ်င္ပါတယ္။

စံနဲ႔ညီသူ ၾကည္ညိဳတယ္

စာနယ္ဇင္းသမားစစ္စစ္မွန္ရင္ စာနယ္ဇင္းကို ခုတံုးလုပ္ျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို “ပရိုမုိးရွင္း” လုပ္တာမ်ဳိးမလုပ္ရပါဘူး။ စာနယ္ဇင္းနဲ႔ ကိုယ္က်ဳိးရွာတာလည္း မလုပ္ရပါဘူး။ ေနာက္ျပီး ဘယ္သူ႔လက္ကိုင္တုတ္မွလည္း အျဖစ္မခံရပါဘူး။ စာဖတ္ပရိသတ္ျပည္သူလူထုမ်က္ႏွာကလဲြဲျပီး ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာမွ မၾကည့္ရပါဘူး။ ေၾကာ္ျငာရွင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာလည္း မၾကည့္ရပါဘူး။ ဘယ္ပါတီ၊ ဘယ္အဖဲြ႔အစည္းနဲ႔၊ ဘယ္အစိုးရရဲ႔ အသံုးခ်ခံမွ မျဖစ္ေစရပါဘူး။ ဒီအခ်က္ေတြကို လုိက္နာေစာင့္ထိန္းႏုိင္မွ စာနယ္ဇင္းသမားေကာင္းလို႔ သတ္မွတ္ႏုိင္ပါတယ္။ အယူအဆေတြ၊ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ ကဲြျပားျခားနားေနေပမယ့္ ဒီ “စံ” ေတြနဲ႔ ညီသူ မွန္သမွ်ကို စာနယ္ဇင္းသမားေကာင္းမ်ား အျဖစ္ ၾကည္ညိဳပါတယ္။

သမုိင္းဖန္တီးသူမဟုတ္

ေနာက္အေရးၾကီးတဲ့အခ်က္တစ္ခုရွိပါေသးတယ္။ စာနယ္ဇင္းသမားဆုိတာ သမုိင္းဖန္တီးသူမဟုတ္၊ သမုိင္းကို မွတ္တမ္းတင္သူသာျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့အခ်က္ျဖစ္္တယ္။ စာနယ္ဇင္းသမားက သတင္းေတြျဖစ္လာတာကို ျဖစ္လာတဲ့အတုိင္း အမွန္အကန္ဆံုး၊ အတိက်ဆံုး မွတ္တမ္းတင္ေပးရတယ္။

ဒီေန႔သတင္းဟာ မနက္ျဖန္မွာသမုိင္းျဖစ္တယ္။ စာနယ္ဇင္းသမားက သတင္းေတြထဲမွာ ကိုယ့္အာေဘာ္ထည့္ဖို႔ လံုးဝမၾကိဳးစားရပါဘူး။ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ကိုယ့္ၾသဇာလႊမ္းမုိးေအာင္လည္း မလုပ္ရပါဘူး။ စာနယ္ဇင္းသမားဆုိတာ ေပၚလစီခ်မွတ္သူမဟုတ္သလို၊ ဘယ္သူ႔အၾကံေပးမွလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအခ်က္က သိပ္ကိုအေရးၾကီးပါတယ္။

မင္း ဆရာေယာင္ေယာင္မလုပ္နဲ႔

ဒီေနရာမွာ ႏုိင္ငံေရးေခတ္တုန္းက အလြန္ၾသဇာၾကီးမားတဲ့ သတင္းစာဆရာတစ္ဦးျဖစ္သူ ဗမာ့ေခတ္ ဦးအုန္းခင္ကို ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ဦးႏုေျပာခဲ့တဲ့ စကားတစ္ခြန္းအေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဗမာ့ေခတ္ဦးအုန္းခင္ဆုိတာ နဂါးနီစာအုပ္ အသင္းေခတ္ကတည္းက ဦးႏုန႔ဲ အင္မတန္ရင္းႏွီးသူ လူရင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ သတင္းစာရွင္းလင္းပဲြမ်ားမွာ ဦးအုန္းခင္က ဗမာ့ေခတ္ဆုိတဲ့ ၾသဇာနဲ႔ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာ ဆုိတဲ့အေနအထားကို အသံုးခ်ျပီး ဦးႏုစကားေျပာတဲ့အခါ “မိေက်ာင္းမင္း ေရကင္းျပ” စကားမ်ဳိးေတြ ဝင္ဝင္ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။

တစ္ခါမွာေတာ့ ဦးႏုက သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ဘဲ သတင္းစာရွင္းလင္းပဲြၾကီးအလယ္မွာ “ဒီမွာ ကိုအုန္းခင္၊ ခင္ဗ်ား ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ေနျပီး၊ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္စမ္းပါ”လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သေဘာကေတာ့ ႏုိင္ငံေရးသမားေယာင္ေယာင္၊ မင္းဆရာၾကီးေယာင္ေယာင္ မလုပ္ပါနဲ႔လို႔ သတိေပးလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။

ေအာက္ေျခလြတ္တတ္

စာနယ္ဇင္းသမားတုိင္း ဒီစကားကို နားထဲစဲြေနေအာင္ မွတ္သားထားသင့္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ စာနယ္ဇင္းတစ္ေစာင္ လက္ကိုင္ရွိျပီး ေရးခြင့္လိုင္စင္ရထားတဲ့ ကေလာင္တစ္ေခ်ာင္းပိုင္သြားတာနဲ႔တစ္ျပိဳင္နက္ လူအေတာ္မ်ားမ်ား ေအာက္ေျခလြတ္သြားတတ္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စာနယ္ဇင္းသမားတစ္ေယာက္ ဆုိတာ ေမ့သြားျပီး ႏုိင္ငံေရးဂုရုၾကီးလိုလို၊ ေပၚလစီ ဒါရိုက္တာလိုလို၊ မင္းဆရာလိုလို အထင္ေရာက္ျပီး ေျမာက္ၾကြေျမာက္ၾကြနဲ႔ ကိုဖိုးသိ ( Mr. Knowall ) “ဂိုက္” ဖမ္းေနေလ့ရွိၾကတယ္။ စာနယ္ဇင္းသမားရဲ႔ေနရာဟာ သူ႔စာနယ္ဇင္းတုိက္ျဖစ္ျပီး သူ႔အလုပ္ဟာလည္း ျဖစ္ပြားေပၚေပါက္လာတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုအမွန္ကန္ဆံုး၊ အတိက်ဆံုး ရွာေဖြေဖာ္ထုတ္ျပီး မွတ္တမ္းတင္ဖုိ႔သာျဖစ္တယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဆရာလုပ္ဖို႔ မဟုတ္သလို၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အၾကံေပးဖို႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ အလားတူပဲ ပါတီအဖဲြ႔အစည္းေတြၾကားမွာ ေအာင္သြယ္ုလပ္ျပီး ၾကားဝင္ေစ့စပ္ေပးတဲ့ ႏုိင္ငံေရးပဲြစားလုပ္ဖို႔လည္း မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း နားလည္သေဘာေပါက္ထားဖုိ႔လိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

News Watch ၊ အတဲြ-၅၊ အမွတ္-၃၁၊ ၃ မတ္လ ၂ဝ၁ဝ၊ စာ-၁၁