ထိန္လင္း
၂၄၊ ၁ဝ၊ ၂ဝဝ၁
by Htain Linn on Thursday, January 12, 2012 at 12:13pm
လူသည္ သက္ရွိသတၱဝါျဖစ္၏။ လူသည္ အမွားအမွန္ အေကာင္းအဆိုးကို ဆင္ျခင္ေဝဖန္ႏိုင္စြမ္းရွိ၏။ ထိုထက္ပို၍ လူသည္ ရည္မွန္းခ်က္ရွိသည့္အတိုင္း လုပ္ေဆာင္ႏိုင္၏။
အထက္ပါအဆိုကို ကမာၻေပၚက လူမ်ားစုႀကီးက လက္ခံပါလိမ့္မယ္။ ကမာၻတဝန္္းလံုးက တညီတညြတ္တည္း ဆံုးျဖတ္လက္ခံထားတဲ့ လူမႈအခြင့္အေရးဆိုင္ရာ ကမာၻ႔အဓိ႒ာန္ျပဳ ေၾကညာစာတမ္းမွာေတာင္ “လူတိုင္း၌ လူ႔ဘဝ အခြင့္အေရး၊ လြတ္လပ္မႈ အခြင့္အေရးႏွင့္ လံုòခံစိတ္ခ်ရမႈ အခြင့္အေရးမ်ားရွိသည္”လို႔ ေဖာ္ျပထားေသးတယ္မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ လူ႔အခြင့္အေရးဆိုင္ရာ သေဘာတူညီိခ်က္ေတြကို အတည္ျပဳခဲ့တဲ့ တခ်ိန္္တည္းမွာပဲ လြတ္လပ္တဲ့ နိုင္ငံျဖစ္လာတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုဟာ လူ႔အခြင့္အေရးေတြကို ယေန႔အခ်ိန္ထိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်ဴးလြန္ေဖာက္ဖ်က္ ေနေပမယ့္ ကမာၻႀကီးက လတ္တေလာ ေျဖရွင္းစရာ အေရးတႀကီး ကိစၥတစ္ခုလို႔ သေဘာ မထားၾကတာကေတာ့ တကယ့္ကုိ ရင္နာစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ အဲဒီႏိုင္ငံကေတာ့ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲကို အဆံုးသတ္ေပးခဲ့တဲ့ ကမာၻ႔ကုလသမဂၢ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ တစ္ေယာက္ ေပၚထြက္ရာ၊ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ အက်ယ္ခ်ဳပ္ အထိန္းသိမ္းခံထားရဆဲ ျဖစ္တဲ့ ကမာၻ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရွင္ တစ္ဦးတို႔ ေမြးဖြားရာ ျမန္မာနိုင္ငံပဲျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာနိုင္ငံဟာ ကုလသမဂၢ အဖြဲ႔ဝင္နိုင္ငံတစ္ခု ျဖစ္ေပမယ့္ အဖြဲ႔ဝင္ နိုင္ငံမ်ား လိုက္နာက်င့္သံုးရမယ့္ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ား ကို မလိုက္နာတဲ့အျပင္ ႏိုင္ငံသားမ်ားအေပၚ တကယ္တမ္းခြင့္ðပရမယ့္ အေျခခံ အခြင့္အေရး မ်ားကိုလည္း ပိတ္ပင္တားျမစ္ထားပါတယ္။ ႏိုင္ငံေနရာ အႏွ႔ံအျပားမွာလည္း အဓမၼ အႏိုင္က်င့္မႈေတြ ျပည့္ႏွက္လ်က္ရွိပါတယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ပါဝင္ရင္း စစ္အုပ္စုကို ဆန္႔က်င္သူမ်ားအေပၚ ဖိႏွိပ္မႈမ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက အက်ဥ္းေထာင္ ၂ဝ ေက်ာ္မွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကို ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းထားဆဲျဖစ္ၿပီး အဲဒီလို ထိန္းသိမ္းထားသူေတြထဲမွာ အသက္အရြယ္မ်ိဳးစံုနဲ႔ ပညာရွင္မ်ားစြာ ပါဝင္ၿပီး ေသဒဏ္ အစရွိတဲ့ ျပစ္ဒဏ္မ်ိဳးစံု ခ်မွတ္ထားျခင္း ခံေနၾကရပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာက ယဥ္ေက်းတဲ့ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ မတူဘဲ ထူးျခားတယ္လို႔ ေျပာနိုင္တဲ့ အခ်က္ ကေတာ့ သူတို႔ အားလံုးလိုလိုဟာ ကမာၻ႔လူ႔အခြင့္အေရးဆိုင္ရာ ေၾကညာစာတမ္း အပုိဒ္ (၁ဝ)ပါ “အခြင့္အေရးမ်ားႏွင့္ တာဝန္ဝတၱရားမ်ားကို အဆံုးအျဖတ္ခံရာတြင္၎၊ ရာဇဝတ္ေၾကာင္း တရားစြဲဆိုျခင္း၌ အဆံုးအျဖတ္ခံရာတြင္၎ လူတိုင္းသည္ လြတ္လပ္၍ ဂတိမလိုက္ေသာ တရား႐ံုးေတာ္၏ လူအမ်ားေရွ႕ေမွာက္တြင္ မွ်တစြာ ၾကားနာစစ္ေဆးျခင္းကို တူညီစြာ ခံစားပိုင္ခြင့္ရွိသည္”ဆိုတဲ့ အခ်က္နဲ႔ လံုးဝ မကိုက္ညီတဲ့ တရား႐ံုးေတြက ထင္သလို ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္ျခင္း ခံထားရသူမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ သူတို႔ရဲ႕ မ်က္ကြယ္မွာ ျပစ္ဒဏ္စီရင္ျခင္း ခံထားရသူမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။
သာမန္ျပည္သူတစ္ေယာက္ေတာင္ အေျခခံရပိုင္ခြင့္ေတြ လက္လြတ္ဆံုး႐ႈံးေနရၿပီဆိုေတာ့ ေထာင္က်ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားအဖို႔ ဆိုဖြယ္ရာ မရွိေလာက္ေအာင္ ဆိုးဝါးလွတဲ့ ဘဝေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနၾကရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက အက်ဥ္းေထာင္ေတြဟာ လူသားခ်င္းစာနာမႈ ကင္းမဲ့လွၿပီး ငရဲတမွ် ေၾကာက္လန္႔စရာ ျဖစ္ပါတယ္။ အက်ဥ္းေထာင္ထဲကို ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ အားလံုးမရွိေတာ့ဘဲ အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ ဥပေဒမဟုတ္တဲ့ အႏိုင္အထက္က်င့္မႈေတြၾကားမွာ က်န္မာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ ကင္းမဲ့ျခင္း၊ ျဖစ္သလိုခ်က္ျပဳတ္ထားတဲ့ အစားအေသာက္၊ မိသားစုနဲ႔ လြယ္လင့္တကူ ဆက္သြယ္ခြင့္မရမႈ စတဲ့အရာေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရင္း ခ်ိဳ႔တဲ့စြာ ေနထိုင္ၾကရပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားဟာလည္း ဒီလိုႏွိပ္စက္မႈေတြကို အံတုရင္း သူတို႔ရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ ရွင္သန္ေနၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲက လူမဆန္မႈေတြဟာ ေတာ္႐ံုစိတ္ဓာတ္ေလာက္နဲ႔ဆိုရင္ တျခားႏွိပ္စက္မႈေတြ မခံစားရဘဲနဲ႔ေတာင္ အသက္ပါ ေသဆံုးသြားနိုင္ပါတယ္။
အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာ အက်ဥ္းခ်ျခင္း ခံထားရတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ား အေနနဲ႔ အက်ဥ္းေထာင္ထဲကို ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ လူ႔တန္ဖိုးအားလံုးကို ခဝါခ်လိုက္ရပါေတာ့တယ္။ သူတို႔ဟာ ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုရင္ တိုင္းျပည္ကို ဖ်က္ဆီးသူလို႔ မိႈင္းတိုက္ျခင္းခံထားရတဲ့ အက်ဥ္းေထာင္အာဏာပိုင္ ဝန္ထမ္းေတြရယ္၊ ရာဇဝတ္မႈနဲ႔ အက်ဥ္းခ်ထားျခင္း ခံထားရတဲ့ အက်ဥ္းသားမ်ားရဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေတြရယ္ကို မလြဲမေသြ ခံစားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သာမန္ ရာဇဝတ္ အက်ဥ္းသားမ်ားနဲ႔ မတူတဲ့အခ်က္ကေတာ့ ျပင္ပက ႏိုင္ငံေရး ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈအေပၚမွာ မူတည္ၿပီး ပိုမိုဖိႏွိပ္ျခင္း ခံရတတ္သလို စစ္ေထာက္လွမ္းမ်ားရဲ႕ အခ်ိန္မေရြး ဝင္ေရာက္ စစ္ေမးျခင္းမ်ားကိုလည္း ခံရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီထက္ ဆိုးတာကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကို တရားမဲ့စြာ ေထာင္ဒဏ္တိုးျမွင့္ျခင္းပါပဲ။
ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားအဖို႔ အက်ဥ္းေထာင္ထဲကို မေရာက္ခင္မွာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားရဲ့ နည္းမ်ိဳးစံု ညွဥ္းဆဲမႈမ်ားကို ခံစားခဲ့ၾကရပါတယ္။ တခ်ိဳ႔သူေတြဆိုရင္ အဲဒီစစ္ေဆးေရးစခန္းမ်ားမွာတင္ အသက္ဆံုးပါး ခဲ့ၾကရရွာပါတယ္။ ဒီအဆင့္ကို ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့တဲ့ သူေတြမွာလည္း စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔မႈေတြရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာျပႆနာေတြ အနည္းနဲ႔အမ်ား ကပ္ၿငိလာၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအခ်ိဳ႕ဟာ စိတ္ေရာဂါေဝဒနာသည္ေတြ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
ရာဇဝတ္က်ဴးလြန္လို႔ အက်ဥ္းက်တာ မဟုတ္တဲ့ အက်ဥ္းသားမ်ားအေနနဲ႔ အျပစ္မရွိဘဲ အနိုင္က်င့္ခံၾကရၿပီး ကိုယ္မွန္တယ္ထင္ရာ ေျပာခြင့္မရွိ၊ ကိုယ့္ရပိုင္ခြင့္ အခြင့္အေရးကို ေတာင္းပိုင္ခြင့္ မရွိ္တဲ့ အေနအထားမ်ိဳးနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ အက်ဥ္းစံဘဝကို ျဖတ္သန္းၾကရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘဝကို စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ အဖိႏွိပ္ခံထားရတဲ့ ဘဝလို႔ ေျပာနိုင္ပါတယ္။ ေသဒဏ္ေပးထားျခင္း ခံထားရသူေတြ၊ ၃၆ ႏွစ္၊ ၄၅ ႏွစ္ စသျဖင့္ ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္မ်ား ခ်မွတ္ထားျခင္း ခံေနရသူမ်ားအေနနဲ႔ ဘယ္လိုဖိစီးမႈေတြ ခံစားၾကရမယ္ဆိုတာ စိတ္ကူးထဲမွာ ေတြးၾကည့္႐ံုနဲ႔ ကိုုယ္ခ်င္းစာနိုင္ပါလိမ့္မယ္။
ျမန္မာနိုင္ငံက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားအေနနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးေတြ ဘယ္လို ဆံုးပါးေနတယ္၊ လူသားခ်င္းစာနာမႈ ကင္းမဲ့လွတဲ့ အုပ္စိုးသူ လူရမ္းကားေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနၾကရတယ္ဆိုတာကို သာဓက တစ္ခုနဲ႔ သက္ေသျပလိုပါတယ္။ အဲဒီ ဥပမာကေတာ့ တရားလက္မဲ့ျပဳက်င့္မႈမ်ားေအာက္မွာ မေသသင့္ဘဲ ေသဆံုးခဲ့ရတဲ့ လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္းပါပဲ။ သူကေတာ့ ယခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၂ ရက္ေန႔က သာယာဝတီ အက်ဥ္းေထာင္အတြင္း အသက္ဆံုးပါးခဲ့ရတဲ့ ကိုစည္သူ (ခ) ကိုရဲႏိုင္ ရဲ႕ ရင္နင့္စရာ အျဖစ္အပ်က္ပါ။ သူ႔ရဲ႕ ေၾကကြဲစရာ အျဖစ္အပ်က္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံက ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ား ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ အေနအထားကို ေတြးၾကည့္ ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
ကိုစည္သူက ကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတဲ့ ရန္ကုန္òမိ႔၊ စမ္းေခ်ာင္းòမိ႔နယ္က လူရြယ္တစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အေရးေတာ္ပံုကာလက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ (ၾကည့္ျမင္တိုင္နယ္ေျမ) မွာ ပညာသင္ယူေနတဲ့ သတၱေဗဒ ဒုတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ အေရးအခင္းကာလ တေလွ်ာက္လံုး ျမန္မာနိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈ အစည္းအရံုး (မကဒ)ရဲ႕ ဗဟုိစည္းရံုးေရး တာဝန္ခံ တစ္ဦးအျဖစ္နဲ႔ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ကို ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ေမလမွာ အာဏာပိုင္ေတြက ဖမ္းဆီးလိုက္ၿပီး အဲဒီႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလမွာ ေထာင္ဒဏ္ ၁၂ ႏွစ္ခ်မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ ျပစ္ဒဏ္မခ်ခင္ ၇ လ လံုးလံုး ရန္ကုန္òမိ႔က အင္းစိန္ေထာင္ထဲမွာ ထိန္းသိမ္းထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ကို ျပစ္ဒဏ္ တစံုတရာ မခ်မွတ္ဘဲ ႏွစ္ဝက္ေက်ာ္ေလာက္ ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ျမန္မာနိုင္ငံသား တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ “မည္သူမွ် ဥပေဒအရ မဟုတ္ေသာ ဖမ္းဆီးျခင္းကို ျဖစ္ေစ၊ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ျခင္းကိုျဖစ္ေစ၊ ျပည္ႏွင္ျခင္းကို ျဖစ္ေစ မခံေစရ” ဆိုတဲ့ ကမာၻ့ လူ႔အခြင့္အေရး ေၾကညာစာတမ္း အပိုဒ္ (၇) မွာ ပါတဲ့အတိုင္း က်င့္ေဆာင္ျခင္းကို မခံရဘဲ စစ္ေထာက္လွမ္ေရးရဲ႕ ထင္သလို ဖမ္းဆီးျခင္းကို ခံၾကရပါတယ္။
စစ္ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားက နိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားသူတစ္ဦးကို “ေဆြးေႏြးစရာ ရွိလို႔ ခဏလိုက္ခဲ့ပါ” လို႔ ေျပာလိုက္ၿပီဆိုရင္ အဲဒီစကားလံုးရဲ႕ ေနာက္မွာ အနိမ့္ဆံုးက နာရီေပါင္းမ်ားစြာ စစ္ေဆးေမးျမန္းျခင္းျဖစ္ၿပီး ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ ခ်မွတ္ျခင္းခံရႏိုင္တဲ့အထိ ဆိုးဝါးတဲ့ အေနအထားရွိပါတယ္။ လက္ရွိအုပ္ခ်ဳပ္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ စစ္အာဏာပိုင္မ်ားအေနနဲ႔ ဥပေဒကို အလြဲသံုးစားလုပ္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူမ်ားကို ႏွိပ္ကြပ္တဲ့ေနရာမွာ တခါတရံ မွားယြင္းတဲ့ အမႈေတြကိုပါ စီရင္တတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခ်ိဳ႔ေသာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားဟာ လူမွားၿပီး ျပစ္ဒဏ္စီရင္ထားျခင္းကို ခံၾကရပါတယ္။ ဒါဟာလည္း တကယ္ဆိုးရြားလြန္းတဲ့ လုပ္ရပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳး ကမာၻမွာ ရွိေနေသးတယ္ဆိုတာ ဂုဏ္ယူစရာ မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါကို ကမာၻ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႀကီး တစ္ခုလံုးက ဝိုင္းဝန္း တည့္မတ္ဖို႔ အေရးႀကီး ပါတယ္။
ေထာင္ဒဏ္ ၁၂ ႏွစ္ခ်မွတ္ျခင္းခံထားရတဲ့ ကိုစည္သူဟာ ေနာက္ပိုင္း ၁၉၉၂ ခုႏွစ္မွာ စစ္အစိုးရက ၁ဝ ႏွစ္ အထက္ အက်ဥ္းသားအားလံုးကို ၁ဝ ႏွစ္တည္ေစခဲ့တာေၾကာင့္ သူဟာလည္း ၁ဝ ႏွစ္တည္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုစည္သူဟာ စတင္ေထာင္က်ခ်ိန္ကေန ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လထိ အင္းစိန္ေထာင္မွာ ေနထိုင္ရၿပီး ေနာက္ပိုင္းကာလ တေလွ်ာက္လံုး ရန္ကုနò္မိ႔နဲ႔ ၇၈ မိုင္ေဝးတဲ့ သာယာဝတီ အက်ဥ္းေထာင္မွာ ေနထိုင္ခဲ့ရပါတယ္။ ကိုယ္ခႏၾၶြာေသးေသးည‡က္ည‡က္သာရွိတဲ့ ကိုစည္သူဟာ တည္တည္တံ့တ့ံေနထိုင္တတ္ၿပီး မထင္မွတ္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာလွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အက်ဥ္းေထာင္ ဥပေဒအရ တရားဝင္ ျပန္လႊတ္ေပးရမယ့္ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ မတ္လ မွာ ျပန္မလႊတ္ေပးဘဲ “ဆန္႔က်င္ဘက္ နိုင္ငံေရးစိတ္ဓာတ္ ျပင္းထန္ေနဆဲျဖစ္သည္” ဆိုတဲ့ ျမန္မာနိုင္ငံ လူ႔အခြင့္အေရး ေကာ္မရွင္ဥကၠ႒၊ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီး ဗိုလ္မႈးႀကီး တင္လိႈင္ရဲ႕ မွတ္ခ်က္နဲ႔ ဆက္လက္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ဟာလည္း လူသားခ်င္း စာနာမႈကင္းမဲ့စြာ ðပမူတဲ့ လုပ္ရပ္ပါပဲ။ မိမိရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးစု အသိုင္းအဝိုင္း၊ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းမ်ားနဲ႔ ေဝးကြာစြာ ေနထိုင္ရၿပီး အေနအစား၊ က်န္မာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ အရာခပ္သိမ္း ဆိုးဝါးလွတဲ့ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ဆယ္စုႏွစ္ခ်ီေနရတဲ့ သူတစ္ေယာက္အဖို႔ စိတ္ဓာတ္ခြန္အား တစ္ခုတည္းနဲ႔ ႀကံ့ႀကံ့ခံရတာပါ။ ဒီလိုေနထိုင္ျခင္းက ဆက္လက္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ေလာက္စရာ ျပစ္ခ်က္ တစ္ခုျဖစ္မယ္ဆိုရင္ အရာရာကို အ႐ႈံးေပး အညံ့ခံ႐ံုသာ က်န္ပါေတာ့တယ္။
သာယာဝတီေထာင္ဟာ သာယာဝတီၿမိဳ႕နဲ႔ အတန္ငယ္ေဝးၿပီး ငွက္ဖ်ားေရာဂါထူေျပာရာ ပဲခူး႐ိုးမနဲ႔ နီးကပ္စြာတည္ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီေထာင္မွာ အက်ဥ္းက်ေနသူေတြမွာ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ ကပ္ၿငိပါလာတတ္စၿမဲပါ။ ဒီအေျခခံေၾကာင့္ပဲ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလမွာ ကိုစည္သူဟာ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ အျပင္းအထန္ ျဖစ္ပြားၿပီး အက်ဥ္းေထာင္ အတြင္းက ေဆး႐ံုမွာ တက္ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ သူဟာ ငွက္ဖ်ားေရာဂါကတဆင့္ အူေရာင္ငန္းဖ်ားေရာဂါ ကိုပါ ဆက္လက္ခံစားခဲ့ရရွာပါတယ္။ ျမန္မာနိုင္ငံက အေျခခံ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ အေနအထားဟာ òမိ႔ျပေတြမွာေတာင္ အလြန္အမင္း ညံ့ဖ်င္းေနတာမို႔ အက်ဥ္းေထာင္အတြင္းက က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈဟာ တကယ့္ကို မည္ကာမတၱ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုစည္သူအေနနဲ႔ လိုအပ္တဲ့ေဆးဝါးမ်ားကို ကိုယ္ပိုင္ေငြနဲ႔ ဝယ္ယူခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလိုဝယ္ယူႏိုင္ဖို႔ေတာင္ မိသားစုနဲ႔ ဆက္သြယ္ရရွိႏိုင္မႈ၊ ေဆးဝါးဝယ္ယူခြင့္ ရရွိဖို႔တို႔အတြက္ ေတာင္းဆိုမႈေတြျပဳလုပ္ခဲ့ရပါတယ္။ အတန္ၾကာ ေဆးဝါးကုသၿပီးလို႔ ေဆး႐ံုက ဆင္းလာခဲ့ရေပမယ့္ ပံုမွန္အေနအထားကို ျပန္လည္မေရာက္ရွိလာဘဲ ငွက္ဖ်ားေရာဂါက ဆက္လက္ဖိစီးခဲ့ပါတယ္။
သူရ့ဲေဝဒနာဟာ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ပိုဆိုးလာတာမို႔ ၂ဝဝဝ ျပည့္ႏွစ္ ႏုိဝင္ဘာလ ၁၅ ရက္ေန႔မွာ ေထာင္တြင္းေဆး႐ံုကို ထပ္မံတက္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူရဲ႕ ကိုယ္အပူခ်ိန္က ၁ဝဝ- ၁ဝ၂ ဒီဂရီ ဖာရင္ဟိုက္ ကေန မေလ်ာ့က်ခဲ့ပါဘူး။ ေဝဒနာကို ဆက္တိုက္ခံစားေနရတဲ့ ကိုစည္သူက သူ႔ရဲ႕ ေဝဒနာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဓာတ္ခြဲ စမ္းသပ္မႈကအစ ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ေပးဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ေတာင္းဆိုေတာ့မွ ခ႐ိုင္ အရပ္ဘက္ေဆး႐ံုနဲ႔ တြဲဖက္စမ္းသပ္ခြင့္ ရရွိခဲ့ပါတယ္။ ဓာတ္မွန္႐ိုက္ျခင္း၊ ေသြးစစ္ျခင္း တို႔ျပဳလုပ္ၿပီးမွ ဒီဇင္ဘာလဆန္းမွာ ေထာင္တြင္း ဆရာဝန္ရဲ႕ “Unknown Fever” ဆိုတဲ့ မွတ္ခ်က္နဲ႔ သာယာဝတီ ခ႐ိုင္ေဆး႐ံုႀကီးရဲ႕ သီးျခားအခ်ဳပ္ခန္းမွာ ေျပာင္းေရႊ႕ကုသေစခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးမွာေတာင္ လြတ္ရက္ေစ့ၿပီး အက်ဥ္းသားတစ္ဥိီးကို ဆက္လက္ ဖမ္းဆီးထားတာကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ျမန္မာစစ္အာဏာပိုင္မ်ားရဲ႕ လူသားခ်င္းကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္ ကင္းမဲ့စြာျပဳမူပံုကို တြက္ဆႏိုင္ပါတယ္။
ေဆး႐ံုမွာ တစ္လေက်ာ္ ကုသၿပီးတဲ့ေနာက္ ၂ဝဝ၁ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၁ဝ ရက္ေန႔မွာ ေထာင္ကို ျပန္လည္ပို႔ေဆာင္လိုက္ျပန္ပါတယ္။ လြတ္ရက္ေစ့ေပမယ့္ မလႊတ္ဘဲ ဆက္လက္ဖမ္းဆီးျခင္း ခံထားရတဲ့ က်န္းမာေရး အေျခအေန ဆိုးရြားေနသူ အက်ဥ္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝကို မ်က္ကြယ္ðပထားျခင္းမ်ားဟာ လြန္စြာ အက်ည္းတန္လွတာမို႔ လြတ္လပ္စြာ ရွင္သန္ႀကီးျပင္းခြင့္ရတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲက လူေတြအဖို႔ ယံုခ်င္မွ ယံုပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာစစ္အာဏာပိုင္မ်ားအေနနဲ႔ သားသတ္သမားဟာ သူ႔ေရွ႕ေမွာက္ ေရာက္ရွိလာတဲ့ ဘယ္သတၱဝါကိုမဆို သတ္ဖို႔ ဝန္မေလးသလို အၾကင္နာတရားကင္းေဝးစြာ ျပဳက်င့္ေနခဲ့တာကေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ေနခဲ့ပါၿပီ။ အက်ဥ္းေထာင္ထဲကို ျပန္ေရာက္လာတဲ့ ကိုစည္သူဟာ တီိဘီေရာဂါ ေပ်ာက္ေဆးေတြကို ေထာင္တြင္းဆရာဝန္ ၫႊန္ၾကားတဲ့အတိုင္း ၆ လေလာက္ ေသာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ထူးျခားတာက သူ႔ကို ၫႊန္ၾကားတဲ့အၫႊန္းက ပံုမွန္ကုထံုးအၫႊန္း မဟုတ္တာပါပဲ။ ကိုစည္သူမွာ HIV ပိုး ကပ္ၿငိေနခဲ့ၿပီ ဆိုတာကိုလည္း ၾကားၾကရပါတယ္။
ျမန္မာနိုင္ငံက အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာ တစ္ခါသံုး ေဆးထိုးအပ္ အသံုးðပခြင့္ မရရွိဘဲ ေဆးထိုးအပ္ တစ္ေခ်ာင္းတည္းနဲ႔ လူမ်ားစြာကို ကုသတာေၾကာင့္ HIV ပိုး၊ တီဘီေရာဂါ ကူးစက္ျခင္း စတာေတြကို ႀကံဳေတြ႔ၾကရၿပီး အဲဒီ ကူးစက္ေရာဂါေတြေၾကာင့္ ေသဆံုးရသူေတြ မနည္းပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိုစည္သူမွာ HIV ပိုး ကပ္ၿငိေနၿပီ ဆိုတာကို မျဖစ္နိုင္ပါဘူးလို႔ ဘယ္သူကမွ ကာကြယ္ေျပာဆိုနိုင္ျခင္း မရွိတာျဖစ္ပါတယ္။ မိုးရာသီျဖစ္တဲ့ ဇြန္လ ၂ဝ ရက္ေန႔မွာ ကိုစည္သူဟာ ရာသီဥတုဒဏ္ေၾကာင့္ အေအးမိၿပီး ဖ်ားပါေတာ့တယ္။ ေထာင္တြင္းဆရာဝန္ကို ျပသေပမယ့္ ေရာဂါအေျခအေန ေမးျမန္းျခင္း မရွိ၊ ေဆးဝါးကုသမႈ မေပးဘဲ သာမန္အကိုက္အခဲ ေပ်ာက္ေဆးသာ ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေလးရက္ၾကာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အပူခ်ိန္ ၁ဝ၃ ဒီဂရီ ဖာရင္ဟိုက္အထိ ရွိခဲ့ၿပီး အသက္႐ွဴ ခက္ခဲလာတဲ့အထိ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုိအခ်ိန္ထိ ထိေရာက္တဲ့ ကုသမႈ မေပးခဲ့ပါဘူး။ ဇြန္လ ၂၇ ရက္ေန႔မွာ အပူခ်ိန္က ၁ဝ၇ ဒီဂရီထိ ျမင့္တက္လာခဲ့ၿပီး အစာအာဟာရ စားေသာက္ႏိုင္ျခင္း မရွိေတာ့တဲ့ အေျခအေနကို ေရာက္ရွိသြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ေဝဒနာဒဏ္ကို လံုးဝ ခံနိုင္ရည္မရွိေတာ့ဘဲ ခႏၶြာကိုယ္မွာ ေရဓာတ္ သိသိသာသာ ခန္းေျခာက္သြားပါေတာ့တယ္။
ဒီအခ်ိန္ကို ေရာက္မွ ေထာင္တြင္းဆရာဝန္က ကုသမႈ တစံုတရာေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ လူနာဟာ အသက္႐ွဴပံု အေနအထားမမွန္ေတာ့တဲ့ အေနအထား ေရာက္ေနတာေတာင္ အူေရာင္ငန္းဖ်ားနဲ႔ ငွက္ဖ်ား ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ မွတ္ခ်က္ ေလာက္သာေပးၿပီး ေအာက္ဆီဂ်င္ေပးျခင္း၊ အစာပိုက္သြင္းျခင္း စတဲ့ ကုသမႈမ်ိဳးေတြကို မေပးခဲ့ပါဘူး။ ဇူလိုင္လ ၆ ရက္ေန႔က်မွ ခ႐ိုင္ဆရာဝန္ႀကီးနဲ႔ အထူးကုဆရာဝန္ႀကီး တစ္ဦးတို႔ ေရာက္လာၿပီး ကုသပံု ေျပာင္းလဲေစပါတယ္။ သူတို႔က လူနာဟာ အဆုတ္ေရာင္ၿပီး အသည္းႀကီးေနတယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ေပးၾကပါတယ္။ အေျခအေနက ပိုမိုဆိုးရြားလာတာေၾကာင့္ ေနာက္တေန႔မွာ ခ႐ိုင္ေဆး႐ံုႀကီးကို ေျပာင္းေရႊ႔ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အမ်ားသူငါနဲ႔ တန္းတူမဟုတ္တဲ့ ေဆး႐ံုက သီးသန္႔အခ်ဳပ္ခန္းကိုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဆး႐ံုေျပာင္းၿပီး ၅ ရက္အၾကာ ဇူလိုင္လ ၁၂ ရက္မွာေတာ့ ကိုစည္သူဟာ သီးျခားအခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာပဲ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ျမန္မာနိုင္ငံအတြင္းမွာ အက်ဥ္းက်ေနရတဲ့ နိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ားအဖို႔ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ဆိုးရြားတဲ့ အေနအထားေတြနဲ႔ ရပ္တည္ေနၾကရတယ္ဆိုတာကို သူရဲ႕ အသက္နဲ႔ ရင္းၿပီး သက္ေသျပသြားျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အာဏာပိုင္မ်ားရဲ႕ ႏိုင္လိုမင္းထက္ျပဳမူပံုက ဒီေလာက္နဲ႔ မရပ္ေသးပါဘူး။ ကိုစည္သူ ကြယ္လြန္ၿပီးခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ႕ နာေရးသတင္းကို သတင္းစာေတြထဲမွာ ထည့္ဖို႔ သူ႔အေပါင္းအသင္းေတြက စီစဥ္ၾကပါတယ္။ အ့ံၾသဖို႔ ေကာင္းတာက ကိုစည္သူေသဆံုးတဲ့ သတင္းက သတင္းစာတိုက္ဆီ ႀကိဳၿပီးေရာက္ေနပါတယ္။ ဒီလို ႀကိဳေရာက္ေနလို႔ အဆင္ေျပေျပ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ မယူဆလိုက္ပါနဲ႔။ ဒါဟာ ေသသူတစ္ဦးအတြက္ ေနာက္ဆံုးအခြင့္အေရးကို ပိတ္ပင္ဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့ နည္းလမ္းတစ္ရပ္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုစည္သူရဲ႕ နာေရးေၾကာ္ျငာသတင္းကို ဘယ္သတင္းစာတိုက္မွာမွ ထည့္လို႔ မရခဲ့ပါဘူး။ သံုးေလးေစာင္ေလာက္သာ ရွိတဲ့ သတင္းစာေတြကလည္း စစ္အစိုးရလက္ေအာက္ခံ သတင္းစာေတြဆိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝဟာ စစ္အာဏာပိုင္မ်ားရဲ႕ လူမဆန္မႈေအာက္မွာ စေတးလိုက္ရပါေတာ့တယ္။
ဒီျဖစ္ရပ္ကို ၾကားလိုက္ရသူေတြအေနနဲ႔ ျမန္မာနိုင္ငံအတြင္းက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား ရင္ဆိုင္ေနရတာ ဒီေလာက္ထိ ဆိုးဝါးပါလားလို႔ ေတြးမိမွာ မလြဲပါဘူး။ ျဖည့္စြက္ၿပီး ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ဒီျဖစ္ရပ္ကို အဆိုးဆံုးျဖစ္ရပ္လို႔ မယူဆေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူ႔ထက္ပိုၿပီး ဆိုးရြားတဲ့ ျဖစ္အင္ေတြရွိေနလို႔ပါပဲ။ တခါတေလ က်ေတာ့ အာဏာပိုင္မ်ားရဲ့ မတရားျပဳက်င့္မႈကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစားလိုက္ရတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြက ပံုစံကြဲျပားစြာ ေတြ႔ျမင္ၾကားသိ ေနၾကရတာမို႔ ဘယ္သူ႔အျဖစ္ဟာ ဘယ္သူ႔ထက္ပိုၿပီး ဆိုးတယ္လို႔ မွန္းဆလို႔ မရနိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ၾကရပါတယ္။ ဒါေတြဟာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္က တိုင္းျပည္တစ္ခုရဲ႕ ပံုရိပ္ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ကမာၻေပၚကလူအမ်ားဟာ အမွန္တရားကို ျမတ္နိုးတယ္။ အမွန္တရားဘက္က တကယ္ပဲ ရပ္တည္တယ္ဆိုတာကို ျမန္မာႏိုင္ငံသူ၊ ႏိုင္ငံသားေတြက ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကပါတယ္။ အာဏာရွင္ စနစ္ဆိုးကို ကမာၻႀကီးတစ္ခုလံုးက လက္မိခံေတာ့ဘူးဆိုတာကို ယံုၾကည္ခ်င္ေနၾကပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ မတရားဖိႏွိပ္ရက္စက္မႈေတြကို ဘယ္ေလာက္ရြံမုန္းၿပီး ဘယ္လို႐ႈတ္ခ်တယ္ဆိုတာကိုလည္း မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္လိုၾကပါတယ္။ နည္းပညာတိုးတက္မႈေတြအရ က်ဥ္းေျမာင္းသြားၿပီလို႔ ေျပာဆိုေနၾကတဲ့ ကမာၻႀကီးဟာ လက္နက္နဲ႔အႏိုင္ယူၿပီး ျပည္သူလူထုကို ႏွိပ္စက္ေနၾကသူ လူနည္းစုအတြက္ ေနရာေပးမွာလား၊ လူမ်ားစြာရဲ႕ ဘဝေတြကို ကယ္တင္မလားဆိုတာကေတာ့ အခ်ိန္ကပဲ အဆံုးအျဖတ္ေပးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ။
ထိန္လင္း
၂၄၊ ၁ဝ၊ ၂ဝဝ၁
ကိုစည္သူ (ခ) ကိုရဲႏိုင္
အထက္ပါအဆိုကို ကမာၻေပၚက လူမ်ားစုႀကီးက လက္ခံပါလိမ့္မယ္။ ကမာၻတဝန္္းလံုးက တညီတညြတ္တည္း ဆံုးျဖတ္လက္ခံထားတဲ့ လူမႈအခြင့္အေရးဆိုင္ရာ ကမာၻ႔အဓိ႒ာန္ျပဳ ေၾကညာစာတမ္းမွာေတာင္ “လူတိုင္း၌ လူ႔ဘဝ အခြင့္အေရး၊ လြတ္လပ္မႈ အခြင့္အေရးႏွင့္ လံုòခံစိတ္ခ်ရမႈ အခြင့္အေရးမ်ားရွိသည္”လို႔ ေဖာ္ျပထားေသးတယ္မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ လူ႔အခြင့္အေရးဆိုင္ရာ သေဘာတူညီိခ်က္ေတြကို အတည္ျပဳခဲ့တဲ့ တခ်ိန္္တည္းမွာပဲ လြတ္လပ္တဲ့ နိုင္ငံျဖစ္လာတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုဟာ လူ႔အခြင့္အေရးေတြကို ယေန႔အခ်ိန္ထိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်ဴးလြန္ေဖာက္ဖ်က္ ေနေပမယ့္ ကမာၻႀကီးက လတ္တေလာ ေျဖရွင္းစရာ အေရးတႀကီး ကိစၥတစ္ခုလို႔ သေဘာ မထားၾကတာကေတာ့ တကယ့္ကုိ ရင္နာစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ အဲဒီႏိုင္ငံကေတာ့ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲကို အဆံုးသတ္ေပးခဲ့တဲ့ ကမာၻ႔ကုလသမဂၢ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ တစ္ေယာက္ ေပၚထြက္ရာ၊ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ အက်ယ္ခ်ဳပ္ အထိန္းသိမ္းခံထားရဆဲ ျဖစ္တဲ့ ကမာၻ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရွင္ တစ္ဦးတို႔ ေမြးဖြားရာ ျမန္မာနိုင္ငံပဲျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာနိုင္ငံဟာ ကုလသမဂၢ အဖြဲ႔ဝင္နိုင္ငံတစ္ခု ျဖစ္ေပမယ့္ အဖြဲ႔ဝင္ နိုင္ငံမ်ား လိုက္နာက်င့္သံုးရမယ့္ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ား ကို မလိုက္နာတဲ့အျပင္ ႏိုင္ငံသားမ်ားအေပၚ တကယ္တမ္းခြင့္ðပရမယ့္ အေျခခံ အခြင့္အေရး မ်ားကိုလည္း ပိတ္ပင္တားျမစ္ထားပါတယ္။ ႏိုင္ငံေနရာ အႏွ႔ံအျပားမွာလည္း အဓမၼ အႏိုင္က်င့္မႈေတြ ျပည့္ႏွက္လ်က္ရွိပါတယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ပါဝင္ရင္း စစ္အုပ္စုကို ဆန္႔က်င္သူမ်ားအေပၚ ဖိႏွိပ္မႈမ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက အက်ဥ္းေထာင္ ၂ဝ ေက်ာ္မွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကို ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းထားဆဲျဖစ္ၿပီး အဲဒီလို ထိန္းသိမ္းထားသူေတြထဲမွာ အသက္အရြယ္မ်ိဳးစံုနဲ႔ ပညာရွင္မ်ားစြာ ပါဝင္ၿပီး ေသဒဏ္ အစရွိတဲ့ ျပစ္ဒဏ္မ်ိဳးစံု ခ်မွတ္ထားျခင္း ခံေနၾကရပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာက ယဥ္ေက်းတဲ့ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ မတူဘဲ ထူးျခားတယ္လို႔ ေျပာနိုင္တဲ့ အခ်က္ ကေတာ့ သူတို႔ အားလံုးလိုလိုဟာ ကမာၻ႔လူ႔အခြင့္အေရးဆိုင္ရာ ေၾကညာစာတမ္း အပုိဒ္ (၁ဝ)ပါ “အခြင့္အေရးမ်ားႏွင့္ တာဝန္ဝတၱရားမ်ားကို အဆံုးအျဖတ္ခံရာတြင္၎၊ ရာဇဝတ္ေၾကာင္း တရားစြဲဆိုျခင္း၌ အဆံုးအျဖတ္ခံရာတြင္၎ လူတိုင္းသည္ လြတ္လပ္၍ ဂတိမလိုက္ေသာ တရား႐ံုးေတာ္၏ လူအမ်ားေရွ႕ေမွာက္တြင္ မွ်တစြာ ၾကားနာစစ္ေဆးျခင္းကို တူညီစြာ ခံစားပိုင္ခြင့္ရွိသည္”ဆိုတဲ့ အခ်က္နဲ႔ လံုးဝ မကိုက္ညီတဲ့ တရား႐ံုးေတြက ထင္သလို ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္ျခင္း ခံထားရသူမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ သူတို႔ရဲ႕ မ်က္ကြယ္မွာ ျပစ္ဒဏ္စီရင္ျခင္း ခံထားရသူမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။
သာမန္ျပည္သူတစ္ေယာက္ေတာင္ အေျခခံရပိုင္ခြင့္ေတြ လက္လြတ္ဆံုး႐ႈံးေနရၿပီဆိုေတာ့ ေထာင္က်ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားအဖို႔ ဆိုဖြယ္ရာ မရွိေလာက္ေအာင္ ဆိုးဝါးလွတဲ့ ဘဝေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနၾကရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက အက်ဥ္းေထာင္ေတြဟာ လူသားခ်င္းစာနာမႈ ကင္းမဲ့လွၿပီး ငရဲတမွ် ေၾကာက္လန္႔စရာ ျဖစ္ပါတယ္။ အက်ဥ္းေထာင္ထဲကို ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ အားလံုးမရွိေတာ့ဘဲ အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ ဥပေဒမဟုတ္တဲ့ အႏိုင္အထက္က်င့္မႈေတြၾကားမွာ က်န္မာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ ကင္းမဲ့ျခင္း၊ ျဖစ္သလိုခ်က္ျပဳတ္ထားတဲ့ အစားအေသာက္၊ မိသားစုနဲ႔ လြယ္လင့္တကူ ဆက္သြယ္ခြင့္မရမႈ စတဲ့အရာေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရင္း ခ်ိဳ႔တဲ့စြာ ေနထိုင္ၾကရပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားဟာလည္း ဒီလိုႏွိပ္စက္မႈေတြကို အံတုရင္း သူတို႔ရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ ရွင္သန္ေနၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲက လူမဆန္မႈေတြဟာ ေတာ္႐ံုစိတ္ဓာတ္ေလာက္နဲ႔ဆိုရင္ တျခားႏွိပ္စက္မႈေတြ မခံစားရဘဲနဲ႔ေတာင္ အသက္ပါ ေသဆံုးသြားနိုင္ပါတယ္။
အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာ အက်ဥ္းခ်ျခင္း ခံထားရတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ား အေနနဲ႔ အက်ဥ္းေထာင္ထဲကို ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ လူ႔တန္ဖိုးအားလံုးကို ခဝါခ်လိုက္ရပါေတာ့တယ္။ သူတို႔ဟာ ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုရင္ တိုင္းျပည္ကို ဖ်က္ဆီးသူလို႔ မိႈင္းတိုက္ျခင္းခံထားရတဲ့ အက်ဥ္းေထာင္အာဏာပိုင္ ဝန္ထမ္းေတြရယ္၊ ရာဇဝတ္မႈနဲ႔ အက်ဥ္းခ်ထားျခင္း ခံထားရတဲ့ အက်ဥ္းသားမ်ားရဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေတြရယ္ကို မလြဲမေသြ ခံစားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သာမန္ ရာဇဝတ္ အက်ဥ္းသားမ်ားနဲ႔ မတူတဲ့အခ်က္ကေတာ့ ျပင္ပက ႏိုင္ငံေရး ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈအေပၚမွာ မူတည္ၿပီး ပိုမိုဖိႏွိပ္ျခင္း ခံရတတ္သလို စစ္ေထာက္လွမ္းမ်ားရဲ႕ အခ်ိန္မေရြး ဝင္ေရာက္ စစ္ေမးျခင္းမ်ားကိုလည္း ခံရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီထက္ ဆိုးတာကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကို တရားမဲ့စြာ ေထာင္ဒဏ္တိုးျမွင့္ျခင္းပါပဲ။
ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားအဖို႔ အက်ဥ္းေထာင္ထဲကို မေရာက္ခင္မွာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားရဲ့ နည္းမ်ိဳးစံု ညွဥ္းဆဲမႈမ်ားကို ခံစားခဲ့ၾကရပါတယ္။ တခ်ိဳ႔သူေတြဆိုရင္ အဲဒီစစ္ေဆးေရးစခန္းမ်ားမွာတင္ အသက္ဆံုးပါး ခဲ့ၾကရရွာပါတယ္။ ဒီအဆင့္ကို ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့တဲ့ သူေတြမွာလည္း စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔မႈေတြရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာျပႆနာေတြ အနည္းနဲ႔အမ်ား ကပ္ၿငိလာၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအခ်ိဳ႕ဟာ စိတ္ေရာဂါေဝဒနာသည္ေတြ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
ရာဇဝတ္က်ဴးလြန္လို႔ အက်ဥ္းက်တာ မဟုတ္တဲ့ အက်ဥ္းသားမ်ားအေနနဲ႔ အျပစ္မရွိဘဲ အနိုင္က်င့္ခံၾကရၿပီး ကိုယ္မွန္တယ္ထင္ရာ ေျပာခြင့္မရွိ၊ ကိုယ့္ရပိုင္ခြင့္ အခြင့္အေရးကို ေတာင္းပိုင္ခြင့္ မရွိ္တဲ့ အေနအထားမ်ိဳးနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ အက်ဥ္းစံဘဝကို ျဖတ္သန္းၾကရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘဝကို စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ အဖိႏွိပ္ခံထားရတဲ့ ဘဝလို႔ ေျပာနိုင္ပါတယ္။ ေသဒဏ္ေပးထားျခင္း ခံထားရသူေတြ၊ ၃၆ ႏွစ္၊ ၄၅ ႏွစ္ စသျဖင့္ ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္မ်ား ခ်မွတ္ထားျခင္း ခံေနရသူမ်ားအေနနဲ႔ ဘယ္လိုဖိစီးမႈေတြ ခံစားၾကရမယ္ဆိုတာ စိတ္ကူးထဲမွာ ေတြးၾကည့္႐ံုနဲ႔ ကိုုယ္ခ်င္းစာနိုင္ပါလိမ့္မယ္။
ျမန္မာနိုင္ငံက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားအေနနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးေတြ ဘယ္လို ဆံုးပါးေနတယ္၊ လူသားခ်င္းစာနာမႈ ကင္းမဲ့လွတဲ့ အုပ္စိုးသူ လူရမ္းကားေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနၾကရတယ္ဆိုတာကို သာဓက တစ္ခုနဲ႔ သက္ေသျပလိုပါတယ္။ အဲဒီ ဥပမာကေတာ့ တရားလက္မဲ့ျပဳက်င့္မႈမ်ားေအာက္မွာ မေသသင့္ဘဲ ေသဆံုးခဲ့ရတဲ့ လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္းပါပဲ။ သူကေတာ့ ယခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၂ ရက္ေန႔က သာယာဝတီ အက်ဥ္းေထာင္အတြင္း အသက္ဆံုးပါးခဲ့ရတဲ့ ကိုစည္သူ (ခ) ကိုရဲႏိုင္ ရဲ႕ ရင္နင့္စရာ အျဖစ္အပ်က္ပါ။ သူ႔ရဲ႕ ေၾကကြဲစရာ အျဖစ္အပ်က္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံက ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ား ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ အေနအထားကို ေတြးၾကည့္ ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
ကိုစည္သူက ကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတဲ့ ရန္ကုန္òမိ႔၊ စမ္းေခ်ာင္းòမိ႔နယ္က လူရြယ္တစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အေရးေတာ္ပံုကာလက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ (ၾကည့္ျမင္တိုင္နယ္ေျမ) မွာ ပညာသင္ယူေနတဲ့ သတၱေဗဒ ဒုတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ အေရးအခင္းကာလ တေလွ်ာက္လံုး ျမန္မာနိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈ အစည္းအရံုး (မကဒ)ရဲ႕ ဗဟုိစည္းရံုးေရး တာဝန္ခံ တစ္ဦးအျဖစ္နဲ႔ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ကို ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ေမလမွာ အာဏာပိုင္ေတြက ဖမ္းဆီးလိုက္ၿပီး အဲဒီႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလမွာ ေထာင္ဒဏ္ ၁၂ ႏွစ္ခ်မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ ျပစ္ဒဏ္မခ်ခင္ ၇ လ လံုးလံုး ရန္ကုန္òမိ႔က အင္းစိန္ေထာင္ထဲမွာ ထိန္းသိမ္းထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ကို ျပစ္ဒဏ္ တစံုတရာ မခ်မွတ္ဘဲ ႏွစ္ဝက္ေက်ာ္ေလာက္ ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ျမန္မာနိုင္ငံသား တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ “မည္သူမွ် ဥပေဒအရ မဟုတ္ေသာ ဖမ္းဆီးျခင္းကို ျဖစ္ေစ၊ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ျခင္းကိုျဖစ္ေစ၊ ျပည္ႏွင္ျခင္းကို ျဖစ္ေစ မခံေစရ” ဆိုတဲ့ ကမာၻ့ လူ႔အခြင့္အေရး ေၾကညာစာတမ္း အပိုဒ္ (၇) မွာ ပါတဲ့အတိုင္း က်င့္ေဆာင္ျခင္းကို မခံရဘဲ စစ္ေထာက္လွမ္ေရးရဲ႕ ထင္သလို ဖမ္းဆီးျခင္းကို ခံၾကရပါတယ္။
စစ္ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားက နိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားသူတစ္ဦးကို “ေဆြးေႏြးစရာ ရွိလို႔ ခဏလိုက္ခဲ့ပါ” လို႔ ေျပာလိုက္ၿပီဆိုရင္ အဲဒီစကားလံုးရဲ႕ ေနာက္မွာ အနိမ့္ဆံုးက နာရီေပါင္းမ်ားစြာ စစ္ေဆးေမးျမန္းျခင္းျဖစ္ၿပီး ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ ခ်မွတ္ျခင္းခံရႏိုင္တဲ့အထိ ဆိုးဝါးတဲ့ အေနအထားရွိပါတယ္။ လက္ရွိအုပ္ခ်ဳပ္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ စစ္အာဏာပိုင္မ်ားအေနနဲ႔ ဥပေဒကို အလြဲသံုးစားလုပ္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူမ်ားကို ႏွိပ္ကြပ္တဲ့ေနရာမွာ တခါတရံ မွားယြင္းတဲ့ အမႈေတြကိုပါ စီရင္တတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခ်ိဳ႔ေသာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားဟာ လူမွားၿပီး ျပစ္ဒဏ္စီရင္ထားျခင္းကို ခံၾကရပါတယ္။ ဒါဟာလည္း တကယ္ဆိုးရြားလြန္းတဲ့ လုပ္ရပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳး ကမာၻမွာ ရွိေနေသးတယ္ဆိုတာ ဂုဏ္ယူစရာ မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါကို ကမာၻ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႀကီး တစ္ခုလံုးက ဝိုင္းဝန္း တည့္မတ္ဖို႔ အေရးႀကီး ပါတယ္။
ေထာင္ဒဏ္ ၁၂ ႏွစ္ခ်မွတ္ျခင္းခံထားရတဲ့ ကိုစည္သူဟာ ေနာက္ပိုင္း ၁၉၉၂ ခုႏွစ္မွာ စစ္အစိုးရက ၁ဝ ႏွစ္ အထက္ အက်ဥ္းသားအားလံုးကို ၁ဝ ႏွစ္တည္ေစခဲ့တာေၾကာင့္ သူဟာလည္း ၁ဝ ႏွစ္တည္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုစည္သူဟာ စတင္ေထာင္က်ခ်ိန္ကေန ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လထိ အင္းစိန္ေထာင္မွာ ေနထိုင္ရၿပီး ေနာက္ပိုင္းကာလ တေလွ်ာက္လံုး ရန္ကုနò္မိ႔နဲ႔ ၇၈ မိုင္ေဝးတဲ့ သာယာဝတီ အက်ဥ္းေထာင္မွာ ေနထိုင္ခဲ့ရပါတယ္။ ကိုယ္ခႏၾၶြာေသးေသးည‡က္ည‡က္သာရွိတဲ့ ကိုစည္သူဟာ တည္တည္တံ့တ့ံေနထိုင္တတ္ၿပီး မထင္မွတ္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာလွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အက်ဥ္းေထာင္ ဥပေဒအရ တရားဝင္ ျပန္လႊတ္ေပးရမယ့္ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ မတ္လ မွာ ျပန္မလႊတ္ေပးဘဲ “ဆန္႔က်င္ဘက္ နိုင္ငံေရးစိတ္ဓာတ္ ျပင္းထန္ေနဆဲျဖစ္သည္” ဆိုတဲ့ ျမန္မာနိုင္ငံ လူ႔အခြင့္အေရး ေကာ္မရွင္ဥကၠ႒၊ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီး ဗိုလ္မႈးႀကီး တင္လိႈင္ရဲ႕ မွတ္ခ်က္နဲ႔ ဆက္လက္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ဟာလည္း လူသားခ်င္း စာနာမႈကင္းမဲ့စြာ ðပမူတဲ့ လုပ္ရပ္ပါပဲ။ မိမိရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးစု အသိုင္းအဝိုင္း၊ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းမ်ားနဲ႔ ေဝးကြာစြာ ေနထိုင္ရၿပီး အေနအစား၊ က်န္မာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ အရာခပ္သိမ္း ဆိုးဝါးလွတဲ့ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ဆယ္စုႏွစ္ခ်ီေနရတဲ့ သူတစ္ေယာက္အဖို႔ စိတ္ဓာတ္ခြန္အား တစ္ခုတည္းနဲ႔ ႀကံ့ႀကံ့ခံရတာပါ။ ဒီလိုေနထိုင္ျခင္းက ဆက္လက္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ေလာက္စရာ ျပစ္ခ်က္ တစ္ခုျဖစ္မယ္ဆိုရင္ အရာရာကို အ႐ႈံးေပး အညံ့ခံ႐ံုသာ က်န္ပါေတာ့တယ္။
သာယာဝတီေထာင္ဟာ သာယာဝတီၿမိဳ႕နဲ႔ အတန္ငယ္ေဝးၿပီး ငွက္ဖ်ားေရာဂါထူေျပာရာ ပဲခူး႐ိုးမနဲ႔ နီးကပ္စြာတည္ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီေထာင္မွာ အက်ဥ္းက်ေနသူေတြမွာ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ ကပ္ၿငိပါလာတတ္စၿမဲပါ။ ဒီအေျခခံေၾကာင့္ပဲ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလမွာ ကိုစည္သူဟာ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ အျပင္းအထန္ ျဖစ္ပြားၿပီး အက်ဥ္းေထာင္ အတြင္းက ေဆး႐ံုမွာ တက္ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ သူဟာ ငွက္ဖ်ားေရာဂါကတဆင့္ အူေရာင္ငန္းဖ်ားေရာဂါ ကိုပါ ဆက္လက္ခံစားခဲ့ရရွာပါတယ္။ ျမန္မာနိုင္ငံက အေျခခံ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ အေနအထားဟာ òမိ႔ျပေတြမွာေတာင္ အလြန္အမင္း ညံ့ဖ်င္းေနတာမို႔ အက်ဥ္းေထာင္အတြင္းက က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈဟာ တကယ့္ကို မည္ကာမတၱ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုစည္သူအေနနဲ႔ လိုအပ္တဲ့ေဆးဝါးမ်ားကို ကိုယ္ပိုင္ေငြနဲ႔ ဝယ္ယူခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလိုဝယ္ယူႏိုင္ဖို႔ေတာင္ မိသားစုနဲ႔ ဆက္သြယ္ရရွိႏိုင္မႈ၊ ေဆးဝါးဝယ္ယူခြင့္ ရရွိဖို႔တို႔အတြက္ ေတာင္းဆိုမႈေတြျပဳလုပ္ခဲ့ရပါတယ္။ အတန္ၾကာ ေဆးဝါးကုသၿပီးလို႔ ေဆး႐ံုက ဆင္းလာခဲ့ရေပမယ့္ ပံုမွန္အေနအထားကို ျပန္လည္မေရာက္ရွိလာဘဲ ငွက္ဖ်ားေရာဂါက ဆက္လက္ဖိစီးခဲ့ပါတယ္။
သူရ့ဲေဝဒနာဟာ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ပိုဆိုးလာတာမို႔ ၂ဝဝဝ ျပည့္ႏွစ္ ႏုိဝင္ဘာလ ၁၅ ရက္ေန႔မွာ ေထာင္တြင္းေဆး႐ံုကို ထပ္မံတက္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူရဲ႕ ကိုယ္အပူခ်ိန္က ၁ဝဝ- ၁ဝ၂ ဒီဂရီ ဖာရင္ဟိုက္ ကေန မေလ်ာ့က်ခဲ့ပါဘူး။ ေဝဒနာကို ဆက္တိုက္ခံစားေနရတဲ့ ကိုစည္သူက သူ႔ရဲ႕ ေဝဒနာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဓာတ္ခြဲ စမ္းသပ္မႈကအစ ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ေပးဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ေတာင္းဆိုေတာ့မွ ခ႐ိုင္ အရပ္ဘက္ေဆး႐ံုနဲ႔ တြဲဖက္စမ္းသပ္ခြင့္ ရရွိခဲ့ပါတယ္။ ဓာတ္မွန္႐ိုက္ျခင္း၊ ေသြးစစ္ျခင္း တို႔ျပဳလုပ္ၿပီးမွ ဒီဇင္ဘာလဆန္းမွာ ေထာင္တြင္း ဆရာဝန္ရဲ႕ “Unknown Fever” ဆိုတဲ့ မွတ္ခ်က္နဲ႔ သာယာဝတီ ခ႐ိုင္ေဆး႐ံုႀကီးရဲ႕ သီးျခားအခ်ဳပ္ခန္းမွာ ေျပာင္းေရႊ႕ကုသေစခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးမွာေတာင္ လြတ္ရက္ေစ့ၿပီး အက်ဥ္းသားတစ္ဥိီးကို ဆက္လက္ ဖမ္းဆီးထားတာကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ျမန္မာစစ္အာဏာပိုင္မ်ားရဲ႕ လူသားခ်င္းကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္ ကင္းမဲ့စြာျပဳမူပံုကို တြက္ဆႏိုင္ပါတယ္။
ေဆး႐ံုမွာ တစ္လေက်ာ္ ကုသၿပီးတဲ့ေနာက္ ၂ဝဝ၁ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၁ဝ ရက္ေန႔မွာ ေထာင္ကို ျပန္လည္ပို႔ေဆာင္လိုက္ျပန္ပါတယ္။ လြတ္ရက္ေစ့ေပမယ့္ မလႊတ္ဘဲ ဆက္လက္ဖမ္းဆီးျခင္း ခံထားရတဲ့ က်န္းမာေရး အေျခအေန ဆိုးရြားေနသူ အက်ဥ္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝကို မ်က္ကြယ္ðပထားျခင္းမ်ားဟာ လြန္စြာ အက်ည္းတန္လွတာမို႔ လြတ္လပ္စြာ ရွင္သန္ႀကီးျပင္းခြင့္ရတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲက လူေတြအဖို႔ ယံုခ်င္မွ ယံုပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာစစ္အာဏာပိုင္မ်ားအေနနဲ႔ သားသတ္သမားဟာ သူ႔ေရွ႕ေမွာက္ ေရာက္ရွိလာတဲ့ ဘယ္သတၱဝါကိုမဆို သတ္ဖို႔ ဝန္မေလးသလို အၾကင္နာတရားကင္းေဝးစြာ ျပဳက်င့္ေနခဲ့တာကေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ေနခဲ့ပါၿပီ။ အက်ဥ္းေထာင္ထဲကို ျပန္ေရာက္လာတဲ့ ကိုစည္သူဟာ တီိဘီေရာဂါ ေပ်ာက္ေဆးေတြကို ေထာင္တြင္းဆရာဝန္ ၫႊန္ၾကားတဲ့အတိုင္း ၆ လေလာက္ ေသာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ထူးျခားတာက သူ႔ကို ၫႊန္ၾကားတဲ့အၫႊန္းက ပံုမွန္ကုထံုးအၫႊန္း မဟုတ္တာပါပဲ။ ကိုစည္သူမွာ HIV ပိုး ကပ္ၿငိေနခဲ့ၿပီ ဆိုတာကိုလည္း ၾကားၾကရပါတယ္။
ျမန္မာနိုင္ငံက အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာ တစ္ခါသံုး ေဆးထိုးအပ္ အသံုးðပခြင့္ မရရွိဘဲ ေဆးထိုးအပ္ တစ္ေခ်ာင္းတည္းနဲ႔ လူမ်ားစြာကို ကုသတာေၾကာင့္ HIV ပိုး၊ တီဘီေရာဂါ ကူးစက္ျခင္း စတာေတြကို ႀကံဳေတြ႔ၾကရၿပီး အဲဒီ ကူးစက္ေရာဂါေတြေၾကာင့္ ေသဆံုးရသူေတြ မနည္းပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိုစည္သူမွာ HIV ပိုး ကပ္ၿငိေနၿပီ ဆိုတာကို မျဖစ္နိုင္ပါဘူးလို႔ ဘယ္သူကမွ ကာကြယ္ေျပာဆိုနိုင္ျခင္း မရွိတာျဖစ္ပါတယ္။ မိုးရာသီျဖစ္တဲ့ ဇြန္လ ၂ဝ ရက္ေန႔မွာ ကိုစည္သူဟာ ရာသီဥတုဒဏ္ေၾကာင့္ အေအးမိၿပီး ဖ်ားပါေတာ့တယ္။ ေထာင္တြင္းဆရာဝန္ကို ျပသေပမယ့္ ေရာဂါအေျခအေန ေမးျမန္းျခင္း မရွိ၊ ေဆးဝါးကုသမႈ မေပးဘဲ သာမန္အကိုက္အခဲ ေပ်ာက္ေဆးသာ ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေလးရက္ၾကာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အပူခ်ိန္ ၁ဝ၃ ဒီဂရီ ဖာရင္ဟိုက္အထိ ရွိခဲ့ၿပီး အသက္႐ွဴ ခက္ခဲလာတဲ့အထိ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုိအခ်ိန္ထိ ထိေရာက္တဲ့ ကုသမႈ မေပးခဲ့ပါဘူး။ ဇြန္လ ၂၇ ရက္ေန႔မွာ အပူခ်ိန္က ၁ဝ၇ ဒီဂရီထိ ျမင့္တက္လာခဲ့ၿပီး အစာအာဟာရ စားေသာက္ႏိုင္ျခင္း မရွိေတာ့တဲ့ အေျခအေနကို ေရာက္ရွိသြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ေဝဒနာဒဏ္ကို လံုးဝ ခံနိုင္ရည္မရွိေတာ့ဘဲ ခႏၶြာကိုယ္မွာ ေရဓာတ္ သိသိသာသာ ခန္းေျခာက္သြားပါေတာ့တယ္။
ဒီအခ်ိန္ကို ေရာက္မွ ေထာင္တြင္းဆရာဝန္က ကုသမႈ တစံုတရာေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ လူနာဟာ အသက္႐ွဴပံု အေနအထားမမွန္ေတာ့တဲ့ အေနအထား ေရာက္ေနတာေတာင္ အူေရာင္ငန္းဖ်ားနဲ႔ ငွက္ဖ်ား ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ မွတ္ခ်က္ ေလာက္သာေပးၿပီး ေအာက္ဆီဂ်င္ေပးျခင္း၊ အစာပိုက္သြင္းျခင္း စတဲ့ ကုသမႈမ်ိဳးေတြကို မေပးခဲ့ပါဘူး။ ဇူလိုင္လ ၆ ရက္ေန႔က်မွ ခ႐ိုင္ဆရာဝန္ႀကီးနဲ႔ အထူးကုဆရာဝန္ႀကီး တစ္ဦးတို႔ ေရာက္လာၿပီး ကုသပံု ေျပာင္းလဲေစပါတယ္။ သူတို႔က လူနာဟာ အဆုတ္ေရာင္ၿပီး အသည္းႀကီးေနတယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ေပးၾကပါတယ္။ အေျခအေနက ပိုမိုဆိုးရြားလာတာေၾကာင့္ ေနာက္တေန႔မွာ ခ႐ိုင္ေဆး႐ံုႀကီးကို ေျပာင္းေရႊ႔ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အမ်ားသူငါနဲ႔ တန္းတူမဟုတ္တဲ့ ေဆး႐ံုက သီးသန္႔အခ်ဳပ္ခန္းကိုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဆး႐ံုေျပာင္းၿပီး ၅ ရက္အၾကာ ဇူလိုင္လ ၁၂ ရက္မွာေတာ့ ကိုစည္သူဟာ သီးျခားအခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာပဲ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ျမန္မာနိုင္ငံအတြင္းမွာ အက်ဥ္းက်ေနရတဲ့ နိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ားအဖို႔ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ဆိုးရြားတဲ့ အေနအထားေတြနဲ႔ ရပ္တည္ေနၾကရတယ္ဆိုတာကို သူရဲ႕ အသက္နဲ႔ ရင္းၿပီး သက္ေသျပသြားျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အာဏာပိုင္မ်ားရဲ႕ ႏိုင္လိုမင္းထက္ျပဳမူပံုက ဒီေလာက္နဲ႔ မရပ္ေသးပါဘူး။ ကိုစည္သူ ကြယ္လြန္ၿပီးခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ႕ နာေရးသတင္းကို သတင္းစာေတြထဲမွာ ထည့္ဖို႔ သူ႔အေပါင္းအသင္းေတြက စီစဥ္ၾကပါတယ္။ အ့ံၾသဖို႔ ေကာင္းတာက ကိုစည္သူေသဆံုးတဲ့ သတင္းက သတင္းစာတိုက္ဆီ ႀကိဳၿပီးေရာက္ေနပါတယ္။ ဒီလို ႀကိဳေရာက္ေနလို႔ အဆင္ေျပေျပ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ မယူဆလိုက္ပါနဲ႔။ ဒါဟာ ေသသူတစ္ဦးအတြက္ ေနာက္ဆံုးအခြင့္အေရးကို ပိတ္ပင္ဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့ နည္းလမ္းတစ္ရပ္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုစည္သူရဲ႕ နာေရးေၾကာ္ျငာသတင္းကို ဘယ္သတင္းစာတိုက္မွာမွ ထည့္လို႔ မရခဲ့ပါဘူး။ သံုးေလးေစာင္ေလာက္သာ ရွိတဲ့ သတင္းစာေတြကလည္း စစ္အစိုးရလက္ေအာက္ခံ သတင္းစာေတြဆိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝဟာ စစ္အာဏာပိုင္မ်ားရဲ႕ လူမဆန္မႈေအာက္မွာ စေတးလိုက္ရပါေတာ့တယ္။
ဒီျဖစ္ရပ္ကို ၾကားလိုက္ရသူေတြအေနနဲ႔ ျမန္မာနိုင္ငံအတြင္းက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား ရင္ဆိုင္ေနရတာ ဒီေလာက္ထိ ဆိုးဝါးပါလားလို႔ ေတြးမိမွာ မလြဲပါဘူး။ ျဖည့္စြက္ၿပီး ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ဒီျဖစ္ရပ္ကို အဆိုးဆံုးျဖစ္ရပ္လို႔ မယူဆေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူ႔ထက္ပိုၿပီး ဆိုးရြားတဲ့ ျဖစ္အင္ေတြရွိေနလို႔ပါပဲ။ တခါတေလ က်ေတာ့ အာဏာပိုင္မ်ားရဲ့ မတရားျပဳက်င့္မႈကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစားလိုက္ရတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြက ပံုစံကြဲျပားစြာ ေတြ႔ျမင္ၾကားသိ ေနၾကရတာမို႔ ဘယ္သူ႔အျဖစ္ဟာ ဘယ္သူ႔ထက္ပိုၿပီး ဆိုးတယ္လို႔ မွန္းဆလို႔ မရနိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ၾကရပါတယ္။ ဒါေတြဟာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္က တိုင္းျပည္တစ္ခုရဲ႕ ပံုရိပ္ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ကမာၻေပၚကလူအမ်ားဟာ အမွန္တရားကို ျမတ္နိုးတယ္။ အမွန္တရားဘက္က တကယ္ပဲ ရပ္တည္တယ္ဆိုတာကို ျမန္မာႏိုင္ငံသူ၊ ႏိုင္ငံသားေတြက ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကပါတယ္။ အာဏာရွင္ စနစ္ဆိုးကို ကမာၻႀကီးတစ္ခုလံုးက လက္မိခံေတာ့ဘူးဆိုတာကို ယံုၾကည္ခ်င္ေနၾကပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ မတရားဖိႏွိပ္ရက္စက္မႈေတြကို ဘယ္ေလာက္ရြံမုန္းၿပီး ဘယ္လို႐ႈတ္ခ်တယ္ဆိုတာကိုလည္း မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္လိုၾကပါတယ္။ နည္းပညာတိုးတက္မႈေတြအရ က်ဥ္းေျမာင္းသြားၿပီလို႔ ေျပာဆိုေနၾကတဲ့ ကမာၻႀကီးဟာ လက္နက္နဲ႔အႏိုင္ယူၿပီး ျပည္သူလူထုကို ႏွိပ္စက္ေနၾကသူ လူနည္းစုအတြက္ ေနရာေပးမွာလား၊ လူမ်ားစြာရဲ႕ ဘဝေတြကို ကယ္တင္မလားဆိုတာကေတာ့ အခ်ိန္ကပဲ အဆံုးအျဖတ္ေပးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ။
ထိန္လင္း
ကိုစည္သူ (ခ) ကိုရဲႏိုင္
No comments:
Post a Comment