လက္ယက္တြင္း

Written by ေမာင္သစ္လွိုင္း

Saturday, 28 November 2009

မနက္လင္းလို႔ အလင္း ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ က်လာတာနဲ႔ ဟိုအိမ္ ဒီအိမ္ရဲ႕ ႏိုးထပုံက ဖ႐ုႆ၀ါစာ ကေလးေတြနဲ႔။ ၿမိဳ႕စြန္ ၿမိဳ႕ဖ်ား ရပ္ကြက္ပီပီ အမ်ားစုက လက္လုပ္ လက္စားမ်ားသာ။ အိမ္ဆိုတာကလည္း မိသားစု ေက်ာတစ္ခင္းစာရွိရင္ အမိုးအကာေလး ဖြဲ႔လိုက္႐ုံပဲ။ သူ႔အိမ္ကိုယ့္အိမ္ စည္းျခား သတ္မွတ္ထားတဲ့ အရာဆိုလို႔ ၀ါးလုံးတန္း တစ္ေခ်ာင္းပဲ။ တစ္ဖက္အိမ္က ဘာလုပ္လုပ္၊ ဘာေျပာေျပာ ပတ္၀န္းက်င္အိမ္ေတြက အျမင္အာ႐ုံ အတိုင္းသား၊ အၾကားအာ႐ုံ အတိုင္းသား။ သူတို႔မွာ ဟန္ေဆာင္စရာ ဘာမွမရွိ။ ဟန္လုပ္စရာ ဘာမွ မရွိ။ ပကတိအရွိ အတိုင္းသာ။ လူမျမင္ေအာင္ သိပ္သိပ္သည္းသည္း ထားသိုစရာ ဘာမွမရွိ။ မနက္ မိုးလင္းတာနဲ႔ လင္ေယာက်္ားေတြက ပခုံးသားေတြ အသင့္ျပင္ရင္း ပြဲ႐ုံ ကုန္ထမ္းသြားမယ့္သူ၊ ဘူတာမွာ ကုန္တင္ကုန္ခ် သြားမယ့္သူ၊ ဆန္ဆိုင္မွာ ဆန္အိတ္ ထမ္းမယ့္သူ အသီးသီး ထြက္ခြာ သြားၾကတယ္။ အဲသလို အလုပ္လုပ္ဖို႔ ထြက္ခြာသြားတဲ့ ေနရာ ဌာနေတြ ကြဲျပား ျခားနားၾကေပမယ့္ အလုပ္ျပန္ခ်ိန္မွာ အားလုံး တူညီတဲ့ တစ္ခ်က္ကေတာ့ ယစ္ေရႊရည္ ရနံ႔ေလးေတြ တြဲလဲခိုလို႔။ အိမ္မွာ က်န္ရစ္သူ သုံးေတာင္၀တ္မ်ားကေတာ့ ညမနက္ ထမင္းအိုးတစ္လုံး ခ်က္ၿပီးရင္ ဂ်ဴတီ ထြက္ၿပီ။ ပိုလွ်ံေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို သုံးေတာင္၀တ္ အသိုက္အအုံကေလး ဖြဲ႔ရင္း အျငင္းသန္လိုက္၊ အတင္းႏွံလိုက္ ဆိုတဲ့ သဘာ၀ တရားကို ေပြ႔ဖက္ေနၾက။ ရင္ခြင္ထဲမွာ ကေလးတစ္ေယာက္၊ မဟာ ပထ၀ီေျမႀကီး ေပၚမွာ ေလးဖက္တြား သြားရင္း စူးစမ္း ရွာေဖြမႈေတြ လုပ္ေနတဲ့ ကေလးက တစ္ေယာက္။ ဒါဟာ ဒီရပ္ကြက္ ကေလးရဲ႕ စုတ္ခ်က္ၾကမ္းၾကမ္း ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ပါပဲ။ အခါခါေမာ့၊ လာပါေတာ့၊ မာလာေဖာ့ ေမွ်ာ္ေပါ့ ေလးနာရီ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းလို လင္ေတာ္ေမာင္ကို အေမွ်ာ္ မစိုက္တတ္ေပမယ့္ “ေမာင္ ေရာက္ခ်ိန္နီးပါၿပီ” ဆိုရင္ေတာ့ ခရာ မတုတ္ဘဲ တန္းျဖဳတ္တတ္ၾကတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ေမာင္မေရာက္ ခင္ခင္ေရာက္မွ၊ ေမာင္ေရာက္ ၿပီး ခင္မေရာက္ရင္ ယစ္ေရႊ ရည္တန္ခုိးနဲ႔ လင္ေတာ္ေမာင္ မ်က္မာန္ၿငိဳးရင္ က်ဳိးမလား၊ ကန္းမလား၊ မေသခ်ာ။ ဟိုက ရွာေကြၽး ေနရသူ မဟုတ္လား။ ဒီအခ်ိန္ေလးမွာေတာ့ မိန္းမသား အားလုံး ဂ႐ုတစိုက္ ဟန္ ေဆာင္ေနက်အခ်ိန္ကေလးပါ ပဲ။ လင္ေတာ္ေမာင္ အလုပ္ ကေလး ရာသီဥတုေကာင္းရင္ အမဲရြတ္င႐ုတ္သီးခ်က္ကေလး နဲ႔ ညစာအခင္းမွာ လတစ္ရာ လင္းလို႔။ အလုပ္ကေလး မလန္းဆန္းတဲ့ ေန႔မ်ဳိးဆိုရင္ ေတာ့ ပဲေလွာ္၊ လက္ဖက္နဲ႔ ပြဲေတာ္ ဆက္ရတာလည္း ေခါက္႐ိုးက်ဳိးေနပါၿပီ။ မနက္ ျဖန္ဆိုတဲ့ ကိုယ္ထည္အလြတ္ ႀကီးထဲကုိ ငါတို႔ဘာေတြျဖည့္ စြက္ရမလဲဆိုတာ မစဥ္းစားမိ ၾကဘူး။ ေနာက္တစ္ေန႔ အိပ္ရာႏိုး ထခ်ိန္မွာ ေရာက္ရွိလာ မယ့္ ေန႔သစ္ကို “ဟဲလို မနက္ျဖန္” ဆိုၿပီး လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္လုိက္႐ုံပဲ။ ဒီ့ထက္ ပိုၿပီး မနက္ျဖန္ဆိုတာ သူတို႔ အတြက္ ဘာမွ ထူးျခားမႈ မရွိတဲ့ ရက္စြဲ တစ္ခုပါ။ “ကိုသိန္းေမာင္၊ ဆန္ျပတ္ၿပီေတာ့္” “ဒါမ်ားကြာ၊ ဒန္အိုး တစ္လုံး ေဒၚသိန္းရွင္ဆီသြား ေပါင္လိုက္။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီ ပိုက္ဆံနဲ႔ ဆန္ျပန္၀ယ္ေပါ့ကြ။ ငါ လုပ္ခ ရွင္းတဲ့ေန႔ ျပန္ေရြး တာေပါ့” တင္ျပသူနဲ႔ အၾကံ ေပးသူ အားလုံး ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ကေလးပါပဲ။ သူတို႔အတြက္ ေသာကတို႔၊ ပရိေဒ၀တို႔ ခရီး လြန္ေနပုံရပါတယ္။ ခုနက သူတို႔ေျပာတဲ့“ေဒၚသိန္းရွင္” ဆိုတာ ဒီလို ကႏၲာရထဲမွာ ေရျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္သူ တစ္ေယာက္။ ေဒၚသိန္းရွင္ဟာ မရွိတဲ့ ေနရာမွာ ရွိေအာင္ လုပ္ေနသူ ဆိုရင္ ပိုမွန္တယ္။ ဘယ္သူ ရွိတာလဲလို႔ ေမးရင္ ေဒၚသိန္းရွင္ ရွိသြားတာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ရပ္ကြက္ ကေလး အတြက္ေတာ့ မရွိ မျဖစ္ ေဒၚသိန္းရွင္ေပါ့။ သူတို႔ အားကိုးသလို ေဒၚသိန္းရွင္ကလည္း ရွိၿပီးရင္း ရွိရင္းပါပဲ။ မဟတၱမ ဂႏၵီႀကီးလို၊ မာသာထေရဇာလို ေမတၱာ ေစတနာနဲ႔ ကူညီတာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ေလဘူး။ “ဒီမယ္ ႏွင္းေ၀၊ ညည္း ျခင္ေထာင္က အေပါက္ကေလး တစ္ေပါက္ပါေနတယ္။ တစ္ေထာင္ေတာ့ မေပးႏိုင္ဘူး။ ငါးရာပဲရမယ္။ ေပါင္မယ္ဆို ထားခဲ့။ မေပါင္ခ်င္ဘူးဆိုလည္း ညည္းသေဘာ” ခက္တာက ဒီအရိပ္ကို ခိုရင္ ပူေလာင္မွန္းေတာ့ သိတယ္။ ဒီအရိပ္ဟာ သူတို႔ ရင္ေတြကို မေအးျမႏိုင္မွန္း သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအပင္က တစ္ပင္ တည္းဆိုေတာ့ အ႐ိုး မ်ားသေလး၊ ေခ်းခါးသေလး ဆိုရင္ ေလာေလာဆယ္ ကိုယ္ပဲ ေဆြးရမွာ။ မခ်စ္ေပမယ့္ နမ္းခဲ့ ေပါင္းမ်ားခဲ့ၿပီ ဆိုေတာ့ ဒီ ျခင္ေထာင္ေလး ထားခဲ့ေပါ့။ “ဟဲ့ေကာင္မ ႏွင္းေ၀၊ ဆယ့္ငါးရက္ေက်ာ္ရင္ အဆုံးေနာ္” ေဒၚသိန္းရွင္ဆီက ထြက္လာတဲ့ စကားလုံးဟာ သူတို႔အတြက္ အပ္ခ်က္နာ ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဓာတ္ျပားေဟာင္း တစ္ခ်ပ္မို႔ မဆန္းေတာ့ပါဘူး။ “ငါက ညည္းတို႔ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြကို သနားလို႔ ကူညီေနတာေနာ္။ မွန္မွန္ ကန္ကန္ ဆက္ဆံမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အရွည္သျဖင့္ေပါ့၊ ၾကားလား ႏွင္းေ၀” “ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့” ေဒၚသိန္းရွင္ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာမွာ ရွိတဲ့ ဘုရားစင္ေဘးမွာ စာတန္းတစ္ခု တပ္ထားတယ္။ “ဤအိမ္သည္ ဗုဒၶ ဘုရားရွင္၏ ေမတၱာရိပ္ ေအာက္တြင္ တည္ရွိပါေသာေၾကာင့္ ေရာက္လာၾကသူ အေပါင္း က်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ”တဲ့။ တကယ္ေတာ့ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား ရဲ႕ ေမတၱာရိပ္ဟာ ေဒၚသိန္းရွင္ တစ္အိမ္တည္းမွ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ကမၻာလုံးကို ေမတၱာရိပ္ လႊမ္းျခဳံၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚသိန္းရွင္ရဲ႕ အိမ္ကို ေရာက္လာၾကသူ အေပါင္း က်န္းမာ ခ်မ္းသာသလား ဆိုတာကိုေတာ့ ေဒၚသိန္းရွင္ ကိုယ္တိုင္ အသိဆုံးပါ။ “ကိုလွခင္” “ဘာလဲဟ၊ မိန္းမရ” “ဘာရမွာလဲ။ ဟိုဘက္ အိမ္က သန္းေဆာင္ မိန္းမရဲ႕ နားကုိ ေတာ္ျမင္မိလား” မိန္းမသားပီပီ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ေျခဆုံးေခါင္းဆုံး အကဲခတ္တဲ့ ေနရာ၊ သဲလြန္စ ရွာတ့ဲေနရာမွာ စေကာ့တလန္ယာခ္ေအး ဂ်င့္ေလာက္ေတာ့ ပ်င္းေတာင္ ပ်င္းေသးတယ္ဆိုတဲ့ အၾကည့္မ်ဳိး၊ မိန္းမရဲ႕ အေျပာေၾကာင့္ လွခင္ မ်က္လုံးေတြက ၀ါးလုံး တန္းေပၚကေန ေက်ာ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ သန္းေဆာင္ မိန္းမရဲ႕နားမွာ ျခယ္နားကပ္ ေသးေသးေလး တစ္ရန္။ “အိုကြာ၊ ဒါမ်ားမင္းက အထင္ႀကီး ေနျပန္ၿပီ။ ငါအလုပ္က အျပန္မွာ ေစ်းထဲက ဗန္းရြက္သည္ က်ဴလီရာ ဆိုင္က ၀ယ္တာ ျမင္ပါတယ္ကြ။ အတုႀကီးပါကြာ” လင္ေတာ္ေမာင္ လွခင္ဆီက သက္ေသ ခိုင္လုံတဲ့ စကားကို ၾကားရေတာ့မွ မိန္းမ လုပ္သူ မ်က္ႏွာဟာ ၾကည္ၾကည္လင္လင ျဖစ္လာၿပီး “အမေလး၊ ေတာ္ပါ ေသးရဲ႕။ က်ဳပ္က အစစ္မွတ္လို႔။ ဟီးဟီး” တကယ္လို႔သာ ဟိုဘက္အိမ္က သန္းေဆာင္ မိန္းမရဲ႕ နားက ျခယ္နားကပ္သာ အစစ္ဆိုရင္ လွခင္ရဲ႕ပခုံးသား ေတြ မုန္တိုင္းထန္မွာ ေသခ်ာတယ္။ မိန္းမကို နားကပ္ တစ္ရန္ ၀ယ္ႏိုင္ဖို႔ လွခင္ပခုံး သားေတြ ႐ုန္းရကန္ရဦးမွာ မဟုတ္လား။ မယ္မင္းႀကီးမ နားကပ္အတု ၀တ္တာကိုပင္ ၾကံဖန္ ေက်းဇူးတင္ရေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဟိုဘက္ အိမ္က သန္းေဆာင္ရယ္ေလ။ လွစ္ခနဲ သူ႔အိမ္ကေလးထဲ ၀င္သြားတယ္။ ဒါကို ၀ါးလုံးတန္းရဲ႕ ဒီဘက္က လွခင္တို႔လည္း ျမင္လိုက္တယ္။ ခဏ ၾကာေတာ့ သန္းေဆာင္ ျပန္ထြက္လာတယ္။ လက္တစ္ဖက္က ေနရွင္နယ္ ကက္ဆက္ ေလးတစ္လုံး ဆြဲလာၿပီး က်န္တဲ့ လက္က ေျခာက္ဗို႔ ဘက္ထရီ အိုးေလးတစ္လုံး၊ လက္လုပ္ လက္စားခ်င္း အတူတူ သန္းေဆာင္ လက္ထဲက ကက္ဆက္ ကေလးျမင္ေတာ့ လွခင္ေရာ၊ သူ႔မိန္းမပါ မနာလို ၀န္တိုစိတ္ ကေလးေတြ ၀င္လာတယ္။ ၀ါးလုံးတန္း တစ္ေခ်ာင္းသာ ျခားထားၿပီး အရင္ကတည္းက ေက်ာင္းေတာ္က ရန္စ မရွိ။ ျပႆနာ တစ္စုံတစ္ရာ မျဖစ္ခဲ့ပါဘဲ ႏွစ္အိမ္စလုံး မေခၚ မေျပာ ျဖစ္တာ ၾကာၿပီ။ အေၾကာင္းျပခ်က္ ဆိုတာမ်ဳိးလည္း ရွာမရ။ လူကုံထံ မာနထက္ေတာင္ ျမင့္ေနေသးတယ္။ သန္းေဆာင္ကလည္း ဒီကက္ဆက္ကေလးကို ႂကြားခ်င္တာလား။ ႐ိုး႐ိုးသားသား ထုတ္လာတာလား။ သန္းေဆာင္ ကိုယ္တိုင္ပဲ သိႏိုင္ေပမယ့္ ဒီဘက္က လွခင္တို႔ လင္မယား အျမင္မွာေတာ့ ဒါ သူတို႔ကို သက္သက္ လုပ္တာပဲလို႔ ယူဆတယ္။ ျခယ္နားကပ္ အစစ္မဟုတ္လုိ႔ ၀မ္းသာမယ့္ နိဒါန္း ပ်ဳိးခါစ လွခင္ မိန္းမ မ်က္ႏွာဟာ အခုေတာ့ “ေတာင္ကညိဳ ၿပိဳေတာ့မယ့္ မႈိင္းမႈိင္းမႈန္ေ၀”ဆိုသလို ျဖစ္သြားတယ္။ သန္းေဆာင္က ေနရွင္နယ္ ကက္ဆက္ ကေလးကို ဘက္ထရီပလပ္ေတြ၊ ဘာေတြ ဂြၽိဳင္းၿပီးေတာ့ တိတ္ေခြ တစ္ေခြ ထည့္ၿပီး ဖြင့္လုိက္တယ္။ သီခ်င္းကလည္း တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဆိုသလို “မည္သူမဆို ကူညီ သည္ျဖစ္ေစ___မည္သူမဆုိ မကူညီသည္ျဖစ္ေစ___ကိုယ္ထူကိုယ္ထ___ကိုယ့္ဘ၀ အေျခအေန___ကိုယ့္အား ကိုယ္ကိုးမွ___ကိုယ္သာ သခင္ျဖစ္ေပ” လုလင္ငယ္ေသြး ဆိုတဲ့ သီခ်င္းသံက ၀ါးလုံးတန္းေပၚကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး လွခင္တို႔ နားစည္ေတြကုိ ႐ိုက္ခတ္သြားတယ္။ “ေတာက္” ဒီဘက္အိမ္က လွခင္ရဲ႕ တက္ေခါက္သံ ျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္က သီခ်င္းသံကို ထုတ္ခ်င္းခတ္သြားတယ္။ ဘာကို ေဒါသျဖစ္မွန္းလည္း မသိ။ ဘာေျပာရမွန္းလည္း မသိ။ အေျဖ မရွိတဲ့ မေက်နပ္မႈေတြ အၿပိဳင္းအ႐ိုင္းနဲ႔ လွခင္ဟာ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို ဆတ္ခနဲ မတ္တတ္ ရပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အနားကို ရစ္သီရစ္သီ လုပ္ေနတဲ့ ေခြးပိန္မကို အားရ ပါးရ ပစ္ကန္ရင္း အိမ္ဘက္ကို ေျခဦးတည္လိုက္တယ္။ အိမ္ထဲ ၀င္မလို႔ လုပ္ေနေပမယ့္ ငူငူႀကီး က်န္ေနတဲ့ မိန္းမနဲ႔ ကေလးကို အာဠာ၀က အၾကည့္ၾကည့္ၿပီး... “ဟိုေကာင္မ၊ နင္က ဘာလို႔ အိမ္ထဲ မ၀င္ေသးတာတုံး။ ငါက်င္းပစ္လုိက္ရင္ ေသေတာ့မယ္...ဟင္း” အိမ္ဦးနတ္ လွခင္ရဲ႕ ေဒါသကိုေတာ့ မိန္းမက ေၾကာက္တယ္။ ပ်ာပ်ာသလဲ ထရင္း ကေလးကို လက္ဆြဲၿပီး လွခင္ေနာက္က လိုက္၀င္ သြားေလရဲ႕။ ပတ္၀န္းက်င္ကို အေမွာင္ပါးပါး လႊမ္းျခဳံလာတဲ့ အထိ သီခ်င္းသံက မၿပီး ဆုံးႏိုင္ေသးဘူး။ ေျပာရရင္ လွခင္အိမ္နဲ႔ သန္းေဆာင္အိမ္ ႏွစ္အိမ္ၾကားမွာ စည္းျခားထားတဲ့ ၀ါးလုံးတန္းဟာ လွခင္တန္းထားတာ။ သန္းေဆာင္တို႔ မေရာက္ခင္ ကတည္းက လွခင္ရဲ႕ ဧရိယာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ၀ါးလုံးတန္းေပါ့။ လွခင္တို႔ ဒီမွာ ေနတာ ၅ လေလာက္ရွိမွ ၀ါးလုံးတန္း ဟိုဘက္ကကြက္ လပ္မွာ သန္းေဆာင္တို႔ ေရာက္လာတာ။ သန္းေဆာင္တို႔ အသိုက္အအုံေလး ဖြဲ႔လိုက္ေတာ့ ဒီ၀ါးလုံးတန္းဟာ အလိုလိုေနရင္း အိမ္ႏွစ္ အိမ္ၾကားမွာ စည္းအျဖစ္ ျဖစ္သြားတာ။ သန္းေဆာင္တို႔ ကလည္း သူတို႔ ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္က စၿပီး အခုခ်ိန္ထိ ဒီ၀ါးလုံးတန္းေပၚမွာ လက္ႏွီးစုတ္ တစ္ထည္ေတာင္ မလွန္း ဖူးဘူး။ အ၀တ္အထည္ ဆိုတာေတာ့ ေ၀းေပါ့။ သန္းေဆာင္တို႔ ေရာက္ကတည္းက ဒီဘက္က လွခင္တို႔ကလည္း ဘာအ၀တ္မွ မလွန္းဘူး။ အိမ္ႏွစ္အိမ္ၾကားက ၀ါးလုံးတန္းဟာ ဘယ္သူမွ စည္းကမ္း မသတ္မွတ္ဘဲ အလိုလိုေနရင္း အုတ္တံတိုင္းႀကီး ျဖစ္လို႔။ ႏွစ္အိမ္စလုံး ပိုက္ဆံ မခ်မ္းသာ ေပမယ့္ ကင္းကင္းရွင္းရွင္း ေနခ်င္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ ဒါမွမဟုတ္ မာန တစ္ခုခုေၾကာင့္ ၀ါးလုံးတန္းရဲ႕ အရွိန္အ၀ါဟာ ႀကီးသြားပုံရတယ္။ ထုံးစံ အတိုင္း ညေနခင္း အလုပ္ျပန္ခ်ိန္မွာ လွခင္တို႔ မိသားစုက အိမ္၀ိုင္းကေလးထဲမွာ ထုိင္လို႔၊ ဟိုဘက္အိမ္ကလည္း ထို႔အတူ မိသားစု စုံစုံညီညီ ၀ိုင္းဖြဲ႔လို႔။ ညေနခင္းရဲ႕ ေကာင္းကင္မွာ ပုစြန္ဆီေရာင္ တိမ္႐ုပ္ေတြ ေရြ႕လ်ားေနတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အရပ္က ေခြးတစ္ေကာင္ဟာ သူတို႔ရွိရာ ဘက္ကို ေျပးလာတယ္။ ေခြးေျပးလာတာကိုလည္း လွခင္တို႔ေရာ၊ သန္းေဆာင္တို႔ပါ သတိ ထားမိၾကတယ္။ ေခြးတစ္ေကာင္ သာမန္ေျပးလာတာ ဘာမွ ထူးဆန္းတဲ့ ျမင္ကြင္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ထူးဆန္းေနတာက ေခြးပါးစပ္ထဲ ကိုက္ခ်ီလာတဲ့ အရာပဲ။ လွခင္တို႔၊ သန္းေဆာင္တို႔ အေနအထားနဲ႔ အေတာ္အလွမ္းေ၀းတ ဲ့ပစၥည္း တစ္ခု။ ေခြးပါးစပ္ထဲက အရာဟာ တစ္ပိႆာေလာက္ ရွိမယ့္ ငါးေျခာက္ျပား နီနီ ရဲရဲႀကီး တစ္ခု။ ဘယ္က ခ်ီလာမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ေခြးကလည္း သူတို႔ ရွိရာဘက္ကို ေျပးလာတာ။ ၀ါးလုံးတန္း ေအာက္ေရာက္ေတာ့ လူေတြ ျမင္သြားတဲ့ ေခြးဟာ အလန္႔တၾကား ငါးေျခာက္ျပားႀကီး ကို လႊတ္ခ်ခဲ့ေလရဲ႕။ ငါးေျခာက္ျပားရဲ႕တန္ဖိုးဟာ ကာလ တန္ေၾကးနဲ႔ဆို မနည္းဘူး။ ေခြးက အလန႔္တၾကား လႊတ္ခ်လိုက္တဲ့ ငါးေျခာက္jပားဟာ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ဆိုသလို ၀ါးလုံးတန္းေအာက္ တည့္တည့္မွာ။ “အေမ၊ ငါးေျခာက္ျပား ႀကီးေတာ့္” ဒီဘက္အိမ္က လွခင္ရဲ႕ သမီးေလးက ငါးေျခာက္ျပားႀကီး ရွိရာကို ႐ုတ္တရက္ ထေျပးတယ္။ ငါးေျခာက္ျပားႀကီးကို ေျပးေကာက္တာ။ ဒါေပမယ့္ ဖေအလုပ္တဲ့ လွခင္က သူ႔သမီးကို ေဆာင့္ဆြဲလိုက္ၿပီး “ေကာင္မေလး၊ နင္ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ ငတ္ႀကီးက်ရတာလဲ။ ငါလုပ္လိုက္ရ ေသ ေတာ့မယ္...ဟင္း” လွခင္ရဲ႕ သမီးကေလး ဟာ ငါးေျခာက္ျပားဆီ မေရာက္ႏိုင္ဘဲ လမ္းခုလတ္ မွာ ရပ္သြားတယ္။ သမီးကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေအာ္ၿပီးတားလိုက္တဲ့ လွခင္ ရဲ႕ အသံကို သန္းေဆာင္တုိ႔ မိသားစုလည္း ၾကားလိုက္တယ္။ လွခင္ စိတ္ထဲမွာ သူ႔ သမီးကို ငါးေျခာက္ျပားႀကီး ဆီ မေရာက္ေအာင္ တားဆီး လိုက္ေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္ တားဆီးမိမွန္းလည္း သူ႔ကိုယ္သူ မသိဘူး။ မသိစိတ္ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ၀ါးလုံး တန္းရဲ႕ ဟိုဘက္အိမ္က သန္းေဆာင္ကလည္း သူ႔သား သမီးေတြကို မ်က္မာန္ တ၀င့္၀င့္န႔ဲ အသံတိတ္ ဟန္႔တားထားတယ္။ တစ္ဖက္ဖက္ ကမ်ား ဒီငါးေျခာက္ျပားႀကီးကို ေကာက္မိရင္ အေတာ့္ကို ေအာက္တန္းက် သြားမယ္လို႔ ယူဆထားသလား မေျပာတတ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ၀ါးလုံးတန္း ေအာက္တည့္တည့္က ငါးေျခာက္ျပားႀကီးဟာ သူတို႔ရဲ႕ လက္တစ္ကမ္းမွာ ထုနဲ႔ထည္နဲ႔ ေရာက္ရွိေနတဲ့ အိပ္မက္ တစ္ခုပါ။ ညေနခင္း ရဲ႕အေရျပားေတြသာ ရင့္ေရာ္ အိုစာလာတယ္။ သန္းေဆာင္ေရာ လွခင္ပါ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ ၀ိုင္းထဲမွာ ငုတ္တုတ္။ ၾကာေတာ့ ငါးေျခာက္ျပားႀကီးသာ မိုးခ်ဳပ္သြားေပမယ့္ မိုးမခ်ဳပ္ ႏိုင္ေသးတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ လွခင္နဲ႔ သန္းေဆာင္ပဲ။ မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြေတာင္ အိပ္ကုန္ၾကၿပီ။ ၀ါးလုံးတန္း ဟိုဘက္မွာလည္း အေမွာင္ထု ႀကီးစိုးေနေပမယ့္ သန္းေဆာင္ ဖြာေနတဲ့ ေဆးလိပ္မီးက တရဲရဲ။ ဒီဘက္ အေမွာင္ထုမွာလည္း လွခင္ရဲ႕ေခ်ာင္းဟန္႔သံကလည္း ၅ မိနစ္ျခား တစ္ခါ ဆိုသလို။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား လွခင္နဲ႔ သန္းေဆာင္ကို “ငါး ေျခာက္ျပားႀကီး တစ္ေယာက္ ေယာက္ယူမွာ စိုးလို႔ ေစာင့္ေန ၾကတာလားလို႔”ေမးခဲ့ရင္ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက ေခါင္းယမ္း လိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပ မယ့္ အဲဒီညကေတာ့ ေကာင္းကင္မွာ ခုႏွစ္စင္ၾကယ္ေျပာင္ အၿမီးေထာင္တဲ့ အထိ ႏွစ္ေယာက္စလုံး မအိပ္စက္ ႏိုင္ခဲ့တာ ေသခ်ာပါတယ္။ မနက္လင္းေတာ့ ေနက အေတာ္ျမင့္ေနၿပီ။ လွခင္ အိပ္ရာက ထထခ်င္းမ်က္ႏွာေတာင္ မသစ္ႏိုင္ေသးဘဲ အၾကည့္ေတြက ၀ါးလုံးတန္းေအာက္ မွာ။ သန္းေဆာင္ေရာ ဘာာထူးလဲ။ အိမ္၀ိုင္းထဲမွာ ေဆးလိပ္ေတာင္ ဖြာေနၿပီ။ ၀ါးလုံးတန္း ေအာက္က ရဲရဲနီေနတဲ့ ငါးေျခာက္ျပားႀကီးကေတာ့ အႏၲရာယ္ကင္းေဘးရွင္းစြာ ရွိေနဆဲေပါ့။ လွခင္က စဥ့္အိုးထဲက ေရကိုလက္နဲ႔ယူၿပီး မ်က္ႏွာကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပြတ္သပ္ၿပီး ၀တ္လက္စ ပုဆိုးနဲ႔ မ်က္ႏွာကို ဆြဲသုတ္လိုက္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူတို႔ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အသံတစ္သံ တိုး၀င္လာတယ္။ “လွခင္တို႔ သန္းေဆာင္တို႔၊ ဒီေန႔ အတိုးျပည့္တဲ့ ေန႔ေနာ္။ ညေနက်ရင္ ငါတစ္ေခါက္ လာေတာင္းမွာ။ ခုဟာက နင္တို႔ သတိေမ့ေနမွာ စိုးလို႔ တမင္သက္သက္ တစ္ေခါက္ လာေျပာတာ။ ညေနက်ရင္ေတာ့ ေသခ်ာပေစေနာ” အသံရွင္ကေတာ့ တျခားလူ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ ရပ္ကြက္ကေလးရဲ႕ မရွိမျဖစ္ ေဒၚသိန္းရွင္ပါ။ အတၱ မီးၫြန္႔ မီးလွ်ံေတြ တဖြားဖြား ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ ေဒၚသိန္း ရွင္ဟာ သန္းေဆာင္နဲ႔ လွခင္ တို႔ရွိရာ ဘက္ကို ေလွ်ာက္လာတယ္။ ေဒၚသိန္းရွင္ရဲ႕ ေျခလွမ္းတိုင္းမွာ ေငြသံေၾကးသံ ေတြ ျမည္ေနတယ္။ “ေရွ႕ေလွ်ာက္ ငါနဲ႔ဆက္ ဆံခ်င္ရင္ အတိုးမွန္မွန္ေပးက” ေဒၚသိန္းရွင္ဟာ သူေျပာေနက် ဓာတ္ျပားေဟာင္းကို ဖြင့္ရင္း လွခင္တို႔ အနားကို ေရာက္လာတယ္။ ၀ါးလုံးတန္း ဟိုဘက္အိမ္က သန္းေဆာင္ေရာ၊ ဒီဘက္အိမ္က လွခင္ပါ ေက်ာက္႐ုပ္ေတြလို မတ္တတ္ရပ္လို႔။ ဒီေန႔ အလုပ္တစ္ရက္ ပ်က္ၿပီေလ။ ညဥ့္နက္မွ အိပ္ခဲ့ၾကတဲ့သူေတြ ဆိုေတာ့ အိပ္ရာထ ေနာက္က် ကုန္တာ။ ဒီအခ်ိန္မွာ အလုပ္ သြား၀င္လို႔ကေတာ့ အလုပ္ရွင္ရဲ႕ မာန္မဲမႈသာ အဖတ္တင္ မွာ။ ေငြမ၀င္တဲ့ေန႔နဲ႔ အတိုး ေစ့တဲ့ ေန႔တည့္တည့္ တိုးေနၿပီ။ မတုန္မလႈပ္ ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္ ျဖစ္ေနတဲ့ လွခင္နဲ႔သန္းေဆာင္ ကို ေဒၚသိန္းရွင္က... “ဟဲ့ ငါေျပာတာၾကား ၾကရဲ႕လား။ ဒီေန႔ အတိုးေစ့တယ္ ဆိုတာေလ” အသံက အေတာ္က်ယ္က်ယ္ ေလာင္ေလာင္ ေျပာေတာ့မွ အိပ္ရာက ႏိုးလာတဲ့ လူေတြလို.... “ေၾသာ္၊ ဟုတ္...ဟုတ္ က့ဲ၊ ၾကားပါတယ္ ေဒၚသိန္းရွင္” “ေအး ၾကားရင္ၿပီး ေရာ” ေဒၚသိန္းရွင္က သူ႔ကိစၥ ေျပာလို႔ဆိုလို႔ အၿပီးမွာ လွည့္ ျပန္မယ္အလုပ္၊ မ်က္လုံးေတြ က ၀ါးလုံးတန္းေအာက္က ငါးေျခာက္ျပားႀကီးကို ျမင္ သြားတယ္။ မ်က္၀န္းေတြ အေရာင္ တဖိတ္ဖိတ္လက္လာ ၿပီး.... “ဟယ္....ၾကည့္စမ္း၊ ၾကည့္စမ္း၊ ငါ့မွာျဖင့္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ေဒါင္းေတာက္ ေနေအာင္ ရွာလိုက္ရတယ္။ လက္စသတ္ေတာ့ ငါ့ငါးေျခာက္ျပားက ဒီကိုေရာက္ ေနတာကိုး။ ဘယ္သူခိုး၊ သူ၀ွက္ကမ်ား ခိုးသြားတယ္ မသိဘူး” “ဘယ္သူခိုးမွ ခိုးလာတာ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ ေခြးခ်ီ လာၿပီး ဒီမွာ လႊတ္ခ်သြားတာ” သန္းေဆာင္က သူခိုးလို႔ အစြပ္စြဲခံရမွာ စုိးလို႔ အမွန္တရားကို ေျပာလိုက္တယ္။ ေဒၚသိန္းရွင္ဟာ ၀ါးလုံးတန္းေအာက္ ေျမႀကီးေပၚက ငါးေျခာက္ျပားႀကီးကိုေကာက္ ၿပီး ဖုန္ခါရင္း... “ဟင္းဟင္း သူေတာ္ ေကာင္း နတ္ေကာင္းမဆိုတာ သိပ္မွန္တယ္။ ၾကည့္ေလ။ ဒါဥစၥာရင္း မွန္လို႔ ျပန္ရတာ။ အမေလး ေစ်းကႀကီးပါဘိသ နဲ႔ မလြယ္လိုက္တာ” အဲသလို ေျပာၿပီး ေဒၚသိန္းရွင္ဟာ ငါးေျခာက္ ျပားႀကီးကို ဆြဲၿပီး ထြက္သြားတယ္။ ထြက္သြားတာေတာင္ ႐ိုး႐ိုး မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ပါးစပ္ က... “ညေန အတိုးေပးဖို႔ မေမ့ၾကနဲ႔ေနာ္။ ဒါပဲ...” ဒီတစ္ခါေတာ့ ေဒၚသိန္းရွင္ရဲ႕ သတိေပးသြားတဲ့ စကားသံကို လွခင္ေရာ သန္းေဆာင္ပါ မၾကားမိေတာ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေဒၚသိန္းရွင္ အသံထက္ လက္ထဲက ငါးေျခာက္ျပားႀကီး ဆီကိုသာ အာ႐ုံ ေရာက္ေနၾကလို႔ပါ။ ဒီ ငါးေျခာက္ျပားႀကီးေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အိပ္ေရးပ်က္ၿပီး မ်က္ေခ်း ထြက္ခဲ့ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ သန္းေဆာင္နဲ႔ လွခင္ရဲ႕မ်က္လုံးေတြဟာ ခပ္ေ၀းေ၀းကို ေရာက္သြားတဲ့ ငါးေျခာက္ျပားႀကီးဆီကို ကပ္ပါသြားတယ္။ ေဒၚသိန္းရွင္ရဲ႕လက္ထဲကို ပါသြားေတာ့မွ ကိုယ့္ရင္ထဲက တစ္ခုခု ႏုတ္ယူ ခံလိုက္ရသလို ခံစားရတယ္။ ပိုက္ဆံ မရွိတဲ့သူ ေတြက ငါးေျခာက္ျပားကို မေကာက္ယူေပမယ့္ ပိုက္ဆံရွိတဲ့ ေဒၚသိန္းရွင္က “သူ႔ ပစၥည္း”ဆိုၿပီး ေကာက္ယူသြားတာ အမွန္တရား ဟုတ္မဟုတ္ သူတို႔ မစဥ္းစားမိပါ။ ေဒၚသိန္းရွင္ကေတာ့ မရွိမျဖစ္ ေဒၚသိန္းရွင္ ဆိုသလို ဒီရပ္ကြက္ကေလးမွာ မေသမခ်င္း ရွိေနမွာပါ။ ေဒၚသိန္းရွင္ ဇီ၀ မခ်ဳပ္ၿငိမ္းေသး သေရြ႕ ေငြခန္းေၾကးခန္းကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ျပည္ဖုံးကားခ်လိမ့္ မဟုတ္ဘူး။ ရပ္ကြက္ ကေလးထဲက လူေတြလည္း ဇာတ္႐ုပ္အေသ၊ စ႐ိုက္တယ္။ ေမာင္သစ္လိႈင္း အေသနဲ႔ ဆက္လက္ ကခုန္ေနၾက ရဦးမွာ ျဖစ္တယ္။ ေဒၚသိန္းရွင္ အတြက္ေတာ့ ဒီရပ္ကြက္ ကေလးဟာ လက္ယက္တြင္း ေလးတစ္ခုပါပဲ။ သဲေသာင္ ျပင္ေပၚမွာ လက္နဲ႔ယက္ၿပီး တူးထားတဲ့ လက္ယက္တြင္း (သို႔မဟုတ္) ေရတြင္းအေသး စားေလးေပါ့။ လက္ယက္ တြင္းထဲက နည္းနည္းခ်င္း တစိမ့္စိမ့္ ထြက္လာတဲ့ ေရကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ၿပီး ခပ္ေနရင္ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ အတိုင္းအတာ ျပည့္ပါတယ္။ေဒၚသိန္းရွင္ကေတာ့ ဒီတြင္းကေလးထဲက ေရကို ခပ္ယူရင္း စိတ္ရွည္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း မနည္းေတာ့ပါဘူး။ စည္းျခားထားတဲ့ မဟာရံ တံတိုင္းႀကီး ျဖစ္တဲ့ ၀ါးလုံးတန္းရဲ႕ဟိုဘက္နဲ႔ ဒီဘက္မွာ လွခင္နဲ႔ သန္းေဆာင္ ခုခ်ိန္ထိ ငူငူႀကီး ရပ္လို႔။ မ်က္လုံးေတြက ရပ္ကြက္ကေလးကို ေက်ာ္ၿပီး မိုးကုပ္ စက္၀ိုင္းဆီ ေရာက္ေနတယ္။ အသိစိတ္ ျပန္လည္ ပူးကပ္ခ်ိန္ က်မွ ႏွေျမာတသ စိတ္ေတြ ပင္လုံး ၫႊတ္လာတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ငါးေျခာက္ျပားႀကီးကို ႏွေျမာ ေနၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ လက္တစ္ကမ္း အိပ္မက္ တစ္ခုက အေငြ႔ ျပန္သြားပါၿပီ။ ငါးေျခာက္ျပားႀကီးကေတာ့ သူတို႔ ျမင္ကြင္းမွာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ တကယ္ဆိုရင္ ဒီငါးေျခာက္ျပားဟာ ေဒၚသိန္းရွင္ ပစၥည္း ဟုတ္မဟုတ္၊ ေသခ်ာမေသခ်ာ ဆိုတဲ့ သံသယ တစ္မႈန္စာေလးေတာင္ ျဖစ္ခြင့္ မရွိတဲ့ ႏွလုံးရည္ အားနည္း ရပ္၀န္းေလး တစ္ခု(ဒါမွမဟုတ္) ေဒၚသိန္းရွင္ ခပ္ယူေနတဲ့ လက္ယက္တြင္းကေလးေပါ့။ ေမာင္သစ္လိႈင္း