ျမန္မာျပည္ကလုပ္တဲ့ (အလုပ္) ေတြမွာ (အလုပ္) ..အေဆာက္အဦးတစ္ခုပဲဆိုၾကပါစလုပ္ၾကတဲ့အခါ.. စတည္းကေန ၿပီးစီးၿပီးသြားတဲ့ေနာက္ပို
ျပဳျပင္ ထိန္းသိမ္းေရး မပါဘူးဗ်။ ေခတ္အဆက္ဆက္ၾကည့္တာ ဒီတိုင္းပဲ။
အလွဴေငြထည့္ဝင္ၾကတယ္.. ပရဟိတလုပ္ၾကတယ္၊
ဒီတံတား.. ဒီေက်ာင္းေလး.. ဆိုၿပီး လုပ္ၾက လွဴၾက ျပဳျပင္ၾကတယ္။
ျပင္လို႔ .အဆင္ေျပသြားတဲ့ အခ်ိန္ေလးရဲ့ ပီတိကိုပဲ ခဏတာစားသံုးၾကတယ္။
ေရွ႕ .အေနအထားေလး ကို ထပ္မံထိန္းသိမ္းထားမယ့္ ေရရွည္ အစီအစဥ္ေတြ
မဆြဲထားၾကဘူးလို႔ထင္တယ္။ တံတားေဆာက္တယ္။ ၿပီးရင္သြားေတာ့။
ေက်ာင္းေဆာက္တယ္။ ၿပီးသြားရင္ ၿပီးၿပီ။
လံုးဝ ျပန္ပ်က္စီးသြားရင္ ျပန္ျပဳျပင္မယ့္ အလွဴရွင္ေပၚလာလိမ္း့မယ္။
အဲဒီလိုျဖစ္ေနတယ္ ထင္တယ္။
ဥပမာ..ပညာသင္ေက်ာင္းသားေလးေ
ၿပီးေတာ့ ဘြဲရတဲ့အထိ တည္ေဆာက္ ေပးတယ္။
ၿပီးလဲၿပီးေရာ ...သြားေတာ့ လို႔.ပစ္ထားလိုက္တယ္။
ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေပးမယ့္ ေရွ႕စီမံကိန္း အစိုးရမွာ မရွိဘူး။
အဲလို အဲလိုေတြေၾကာင့္ ..နွစ္ၾကာေလေလ အိုမင္းစုတ္ျပတ္တဲ့
ျမင္ကြင္းေတြျမင္ေနရတာ လို႔ေျပာခ်င္တယ္။.
ေတာနဲ႔ၿမိဳ႕ တူညီဖို႔က အမ်ားႀကီးလိုအပ္မယ္။ မေန႔က ဆရာခ်စ္ဦးညိဳရဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲ နွစ္ခုကို
ယွဥ္ၿပီးနားေထာင္ၾကည့္ျဖစ္တ
စကားလံုး အသစ္အဆန္း၊ အထစ္၊ အပစ္၊ အေထ့ အထိုးေလးေတြ
အမ်ားႀကီးသံုးတယ္။ အရိပ္အမြတ္၊ အတက္အက်ေတြ ကို လိုရင္းတိုရွင္းလုပ္ၿပီး
ေဟာတယ္။
ပရိတ္သတ္က ဆရာ့ဆိုလိုရင္းကို တစ္လံုးဆိုတစ္လံုး..တစ္ခြန္
သိၾကတယ္၊ ျမင္ၾကတယ္၊ လက္ခုပ္တီးၾကတယ္၊ လိုက္နိုင္ၾကတယ္ေပါ့ဗ်ာ။
ၿမိဳ႕ေပၚကိုး။
ေက်က္ပန္းေတာင္း မွာက်ေတာ့ ကြာသြားေရာ။
ဆရာခ်စ္ဦးညိဳဟာ ၿမိဳ႔မွာေဟာသလို ေခတ္ဆန္ဆန္ ပစ္လံုးေထ့လံုးေတြ
သိမ္မသံုးေတာ့ဘူး။ ရိုးရိုး ေလးနဲ႔ ပရိတ္သတ္ကိုဖမ္းစားမယ့္ အေၾကာင္းအရာကို
ေဟာသြားတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ေထ့လံုးေတြပါလာေပမယ့္ မရီၾကဘူး။
လက္ခုပ္မတီးၾကဘူး။
ရီရေကာင္းမွန္းမသိရင္ ရီစရာ ေျပာလို႔မရဘူးေပါ့ဗ်ာ။
ဒီေတာ့ ဒီေဟာေျပာပြဲ နွစ္ခုကိုကြာျခားေစတာဟာ
ေတာနဲ႔ၿမိဳ႔ တန္းတူၿဖစ္နိုင္မယ့္ အေနအထားကို ကြာျခားေစတာလို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။
(ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ မပါမၿပီးတဲ့ အစိုးရပိုင္းေပါ့)
တူေအာင္ေတာ့ လုပ္နိုင္မယ္။ အတူတူေတာ့ မျဖစ္နိုင္ေလာက္ပါဘူး။
အဲလိုထင္တယ္။..
No comments:
Post a Comment