ရနံ႕။ျပန္မလာအတိတ္။ေခတ္သစ္ယုတၱိေဗဒ။ရြာအေၾကာင္း။ေႏြဦးေပါက္လို႕ ဒီမိုကေရစီရရင္။သူနဲ႕ငါ။တို႕ေတာက ျပဇာတ္ ။အိုဝင္ ဂိုးေတြသြင္းတဲ့လ ။

by Sai Naw Saing on Tuesday, August 9, 2011 at 4:39am

ရနံ႕ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မေမ့မေလ်ာ့ေျပာဆိုမိၾကတာက ဘ၀ကို ေဆးလုံးေတြလို မ်ဳိမခ်မိဖို႕ရယ္ အခ်ိန္ကို ေပႀကိဳးနဲ႕ မတိုင္းမိဖို႕ရယ္ပါပဲ။ ကဲ  ....  လာ ေဟာဒီမွာၾကည့္ၾက ခပ္တိုးတိုးလည္း အာေမဍိတ္ျပဳၾက သူမ်ားထက္ေနာက္မက်ခင္ အဦးအဖ်ား ကတၱီပါအနားကြပ္ ဘုရင့္၀တ္ရုံေတာ္ ေမွာ္အတတ္နဲ႕ အသက္သြင္းလုိက္ၿပီ။ ေလွ်ာက္ေတာ့ေမးရမွာပဲ ၿပိဳင္ပြဲဆိုတာ အရႈံးတစ္မ်ဳိးတည္းလားလို႕ သစ္ရြက္ေတြေၾကြသလို စကားေတြတဖြဲဖြဲ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ လဲက်က်န္ရစ္ခဲ့ၾက။ အေပၚကငုံ႕ၾကည့္သလိုမ်ဳိး အၾကည့္ရမဆိုးလွပါဘူး ႏူးႏူးညံ႕ညံ႕အိပ္မက္မ်ဳိးေတြလည္း တစ္ခါတေလေတာ့ မက္ၾကည့္ရဦးမယ္။ ပြဲမၿပီးခင္ ခရီးရဲ႕ အတိုအရွည္ “မိတ္ေဆြ” ေလထဲမွာ ဘာနံ႕ရလိုက္သလဲ။      ။ ခင္ေအာင္ေအး (ရနံ႕သစ္၊ ၁၉၉၅၊ ၾသဂုတ္လ) မွတ္ခ်က္။         ။ ခ်စ္ေသာ ကိုခင္ေအာင္ေအးအား ကၽြန္ေတာ္က “ဘဲမၾကီး”ဟု အညႊန္းျပဳပါသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ဘဲမမ်ားသည္ ဥဥၿပီးေသာအခါ သူတို႕ဥခ်ထားေသာေနရာမွာသာ သည္အတိုင္းထားခဲ့ၾကသည္။ ေရးေရးယူသိမ္းသိမ္းဆည္းဆည္းမလုပ္ၾက။ ကိုခင္ေအာင္ေအးသည္လည္း သူ႕အႏုပညာ အႏွစ္အသားဥမ်ားကို သည္အတိုင္းပစ္ခ်ထားခဲ့သည္။ သူ႕တြင္လက္ခံမရွိေတာ့၊ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပူဆာသည္၊ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕အႏုပညာအတုံးအခဲအႏွစ္အသားအား လိုက္လံရွာေဖြကာ သူ႕ထံ လက္ေဆာင္ကမ္းလိုက္သည္ဟု ဆိုလိုျခင္းသာျဖစ္သည္။ သူ႕လို သူငယ္ခ်င္းမ်ဳိး တစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ယခု တိမ္းပါးသြားရွာၿပီ။ ကဗ်ာႏွင့္သီခ်င္းကို စက္ရုံတစ္ခုမွထုတ္လုပ္သလိုမ်ဳိး ေရးဖြဲ႕စပ္ဆိုႏိုင္သူျဖစ္သည္။ (၈)ေလးလုံးကာလက ေဒၚမာမာေအးသီဆိုၿပီး ထင္ရွားခဲ့ေသာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္မွာ သူ႕လက္ရာျဖစ္သည္။ သူ႕လည္း ဘဲမတစ္ေကာင္ပင္ျဖစ္သည္။ သူ႕ေရးသားပစ္ထားခဲ့ေသာ လက္ရာမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ အၾကိမ္ၾကိမ္ သိမ္းဆည္းျပန္ေပးခဲ့ရဖူးသည္။ သူ႕အမည္ကား” ေမာင္ေမာင္သာျမတ္”။ ကဗ်ာဆရာ၊ နာမည္ေက်ာ္ ေစတနာအျပည့္ထည့္သိုထားေသာ က်ဴရွင္ဆရာ။ ထိုသို႕ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ကား ဘဲမ မ်ားထက္ဆိုးသည္ထင္၏။ သူတို႕အႏုပညာပစၥည္းမ်ားကို ရွာေဖြသိမ္းဆည္းေပးတတ္ေသာ္လည္း ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းမ်ားစြာမူ မမွတ္မိ/ေမ့ေလ်ာ့/ေပ်ာက္ဆုံးျခင္းျဖင့္ ယေန႕တိုင္ရပ္တည္ေနေပ၏။ ခ်စ္ေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ား ခ်မ္းေျမ႕ေပ်ာ္ရႊင္စြာ သူတို႕ဥမ်ားကို သူတို႕ကိုယ္တိုင္ မွတ္မွတ္သားသား သိမ္းျပဳႏိုင္ပါေစ။  း) ********************************************************************************************** ျပန္မလာအတိတ္ အားလုံးကို လုံျခဳံစြာ ထုပ္ပိုးထားခဲ့ၿပီးပါၿပီ သူ  ......  သြားေတာ့မွာျဖစ္တယ္။ ျပန္မလာခင္အထိေတာ့ သိခ်င္ေဇာေတြနဲ႕ အထုပ္အပိုးႀကီးကို စိတ္၀င္စားၾကပြတ္သပ္ၾက ေဟာကိန္းေတြ ထုတ္ေနၾကဦးမွာ -- “သူျပန္လာလို႕ အေပၚယံလႊာကို ေျဖျပတဲ့အခါ  .....” အဲဒီလို  ... အဲဒီလို ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းႀကီးစြာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ အထုပ္အပိုးေပါင္း  .........  ေျမာက္မ်ားစြာ။    ။ စန္းဦး မွတ္ခ်က္။    ။ ဒီကဗ်ာက “သရဖူ” အမွတ္(၁၈)၊ ၁၉၉၆ အတြက္ စက္တင္ပုံႏွိပ္ၿပီးေပမယ့္ ေရာင္းတန္းစာအုပ္မွာ ပါမလာေတာ့တဲ့ကဗ်ာပါ။ ကဗ်ာဆရာ အဲဒီတုန္းက ဘာအေတြးနဲ႕ ေရးခဲ့တယ္မသိ။ ခုေနျပန္ဖတ္မိေတာ့ ဒီေန႕ဇာတ္ခုံႀကီးကို စေပါ့လိုက္ထုိးျပထားသလို ခံစားရတာနဲ႕ အမ်ားကို ေ၀မွ်လိုက္တာပါ။ ကဗ်ာဆရာဆီမွာ ခြင့္မေတာင္းျဖစ္တဲ့အတြက္ ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႕၊ ************************************************************************************************ ေခတ္သစ္ယုတၱိေဗဒ တစ္ညလုံးမိုးရြာသည္ မိုးစက္မ်ား၌  ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိ မိုးစက္မ်ား၌ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိ ထို႕ေၾကာင့္၊  ေနာက္တစ္ေန႕  နံနက္၌ ပြင့္ေသာ ပန္းမ်ားသည္ သန္႕စင္ၿပီး လွပေနၾကသည္။ လက္ခုပ္သံမ်ား  တျဖည္းျဖည္း  တိုး၀င္သြားသည့္အခါ သစ္ကိုင္းေျခာက္မ်ား  မီးေလာင္သည့္အသံမ်ဳိး ၾကားရသည္။ ထုိ႕ေနာက္၊ ျပာမႈန္မ်ားကဲ့သို႕  တိတ္ဆိတ္ ထို႕ေၾကာင့္၊ ေအာင္ျမင္မႈတခ်ဳိ႕သည္ ေခတၱခဏသာ  ေတာက္ပၿပီး မ်က္စိေရွ႕၌ပင္  ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကသည္။ ၾကယ္မ်ားကို  ေရတြက္ရ  ခက္ခဲသည္ ပန္းပြင့္မ်ားကို  ေရတြက္ရ  ခက္ခဲသည္ သို႕ေသာ္  ေငြစကၠဴမ်ားကို  ေရတြက္ရ လြယ္ကူသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရွဴရႈိက္ေသာ ေလထုထဲ၌ မီးခိုးေငြ႕ အညစ္အေၾကးမ်ား ပိုမ်ားလာသည္။ တူးေျမာင္းမ်ားကို  ေဖာက္လုပ္ရ  ခက္ခဲသည္ တံတားမ်ားကို   တည္ေဆာက္ရ  ခက္ခဲသည္ သို႕ေသာ္  နံရံမ်ားကို  တည္ေဆာက္ရ  လြယ္ကူသည္။ ထို႕ေၾကာင့္  ကၽြန္ေတာ္တို႕  တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ယခုကဲ့သို႕  ေ၀းကြာၾကသည္။ ျမင့္မိုးေအာင္ သရဖူ၊ အမွတ္(၁၈)၊ ၁၉၉၆ ************************************************************************************************* အနာဂတ္အတြက္ကဗ်ာ ၁။ တကယ္ေတာ့  ငါ့ေခတ္ဟာ  အေမွာင္ေခတ္ႀကီးပါ ရိုးရိုးမွန္မွန္ေျပာလို႕  မျဖစ္ဖူး၊  မ်က္ေမွာင္မၾကုတ္တဲ့ လူဟာ  ေခတ္ရဲ႕ဒုကၡေတြကို  မခံစားတတ္လို႕ဘဲ ရီေမာေနတဲ့လူဟာလဲ     ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ေခတ္ေရစီးရဲ႕   ၀ါးမ်ဳိမလိုတတက္လာတဲ့   အသံကို မၾကားဖူးေသးသူသာပဲျဖစ္တယ္။ ကြယ္  .  .  .  ၊ ဘယ္လိုေခတ္ဆိုးႀကီးပါလိမ့္ သစ္ပင္ေတြရဲ႕   သဘာ၀အလွအေၾကာင္း စကားေျပာတယ္ဆိုတာ လူ႕ေလာကႀကီးကို   လ်စ္လ်ဴျပဳ   ရက္စက္ရာ ေရာက္ပါတယ္။ မတရားတဲ့ အျဖစ္သနစ္ေတြကိုႏႈတ္ပိတ္ေရငုံေနျခင္းလဲ ျုဖစ္ပါတယ္။ လမ္းကိုျဖတ္သြားတဲ့အခါ   ေအးေအးေဆးေဆး လမ္းေလွ်ာက္သူဟာ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့မိတ္ေဆြေတြနဲ႕  ကင္းကြာေနတဲ့သူဘဲ ျဖစတယ္။ ငါ့အေနနဲ႕ေတာ့  အလုပ္လက္ရွိ  စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ မွန္ပါတယ္ သို႕ေပမယ့္ ဒါက  ကံေကာင္းလို႕ကြ၊ ငါတကယ္ေျပာတာ ငါၾကားရသေလာက္ဟာ  ငါလုပ္တာနဲ႕  တန္ကို မတန္ဘူး။ ကဲအေၾကာင္းတရားဘဲ  (ကံဆိုးတဲ့အလွဲ႕ မွာေတာ့  ငါလဲ   ငတ္မွာပဲ)။ ငါ ပညာရွိတဦး  ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္ က်န္းဂန္ေဟာင္းႀကီးေတြက  ပညာရွိျခင္းဟူသည္မွာ ဒီလိုဆိုတယ္ ပင္ပင္ပန္းပန္း  ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္နဲ႕၊   ေရွင္ေန၊ ေအးေအးေဆးေဆးေန ဘယ္သူ႕ကိုမွ   ေၾကာက္စရာ   အေကာင္ႀကီးလို႕ ထဲ့ မေတြးနဲ႕ အၾကမ္းဖက္မႈ   မျပဳနဲ႕ သူကဆိုးေပမယ့္၊  မွားေပမယ့္  ကိုယ္က ေကာင္းတာ မွန္တာနဲ႕   တုံ႕ျပန္ စိတ္အလိုဆႏၵကို   ခ်ဳပ္တီးပါ၊ ေမ့ထားစမ္းပါ ပညာအေၾကာင္းပဲ  အာရုံစူးစိုက္ပါ ငါ  ဒါေတြ တခုမွ မလုပ္ႏိုင္ဘူး တကယ္ေတာ့  ငါဟာ   အေမွာင္ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ေနရတာကိုး။ ၂။ ကစဥ္႕ကရဲ  ေခတ္ပ်က္ထဲမွာ  ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို ငါ   ေရာက္လာတယ္။ လူေတြ   အကုန္   အငတ္ငတ္  အျပတ္ျပတ္ ျဖစ္ေနၾကတယ္ လူေတြ  ဆူပူအုံၾကြေတာ့  ငါ  လူအုပ္ႀကီးနဲ႕ ေရာပါသြားတယ္ ငါလဲ  သူတို႕နဲ႕အတူ  ဆူပူေတာ္လွန္တာဘဲ ဒီလိုနဲ႕ဘဲ  အခ်ိန္ေတြ  ကုန္ခဲ့တာေပါ့ကြာ ငါတို႕လုပ္ႏိုင္တာ  ဒါပဲ  ရွိေတာ့တာကိုး။ ထမင္းစားလည္း  ေဘးပတ္လည္မွာ   အေလာင္းေတြ ျပန္႕ျပန္႕ၾကဲလို႕ အိပ္ေနရင္လဲအိပ္မက္ထဲမွာသတ္တာျဖတ္တာေတြဘဲ ျမင္တယ္ ခ်စ္သူနဲ႕ခ်စ္တဲ့အခါလဲ   ဥေပကၡာစိတ္နဲ႕  တ၀က္ဖဲ ခ်စ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ သဘာ၀ေလာကႀကီးတစ္ခုလုံးကို ငါစိတ္တိုေနမိတယ္ ဒီလိုနဲ႕ဘဲ  အခ်ိန္ေတြ  ကုန္ခဲ့တာေပါ့ကြာ ငါတို႕လုပ္ႏိုင္တာ  ဒါဘဲရွိေတာ့တာကိုး။ ငါတို႕ေခတ္မွာ ဘယ္လမ္းကို  ဆုံးေအာင္လုိက္လိုက္ ႏြံဗြက္အိုင္ႀကီးေတြက  ပိတ္ဆီးၿပီး  ေရာက္လာသူကို မ်ဳိပစ္ေနတာဘဲ စကားေျပာရင္လဲ   အသတ္ခံရမွာ  ေၾကာက္ေနရတယ္ ငါ  မျဖစ္စေလာက္ပဲ  လုပ္ႏိုင္တတ္ႏိုင္တယ္ ဒါေပမယ့္ငါမရွိခဲ့ရင္ ငါတို႕ေခတ္အစိုးရဟာ   ခုေလာက္  ျပဳတ္အက်  ျမန္မွာ မဟုတ္ဖူး ငါကေတာ့   ျပဳတ္က်ေစမယ့္   ရည္မွန္းခ်က္နဲ႕ လုပ္ခဲ့ပါတယ္ ဒီလိုနဲ႕ဘဲ   အခ်ိန္ေတြ   ကုန္ခဲ့တာေပါ့ကြၾ ငါတို႕လုပ္ႏိုင္တာ   ဒါဘဲရွိေတာ့တာကိုး။ လူဆိုတာ  အားေပ်ာ့ပါတယ္ ပန္းတိုင္က  ဟိုး . . . .  အေ၀းႀကီးမွာ   ရွိတယ္ေလ ျမင္သာေပမယ့္   ငါတို႕အဖို႕  ေရာက္ေအာင္သြားဘို႕ ခက္လွပါေတာ့တယ္ ဒီလိုနဲ႕ဘဲ  အခ်ိန္ေတြ   ကုန္ခဲ့တာေပါ့ကြာ ငါတို႕လုပ္ႏိုင္တာ   ဒါဘဲရွိေတာ့တာကိုး။   ။ ၃။ မင္းတို႕ကေတာ့   လြတ္ၿပီေလ၊    ကၽြတ္ၿပီေလ ဒို႕ကိုဖံုးလႊမ္းႏွစ္ျမႈပ္ခဲ့တဲ့ ဥဒကေတာ၀ါကေနၿပီး  မင္းတို႕လြတ္လာၿပီေပါ့ မင္းေတြးၾကည့္ေလ ဒို႕  ေပ်ာ့ညံ့  မွားယြင္း   ခ်ဳိ႕တဲ့   အားနည္းတဲ့ အေၾကာင္းရယ္ အဲဒီလိုျဖစ္ေစခဲ့တဲ့  ေမွာင္က်ေနတဲ့ ဒို႕ေခတ္ႀကီးအေၾကာင္းရယ္ မင္းေျပာတဲ့အခါတိုင္း   ဒို႕ဟာ   ဖိနပ္သစ္ေတြ အလဲလဲ စီးဖို႕ထကိ တိုင္းျပည္အေျခအေနကို  ေျပာင္းလဲေအာင္ဘဲ အဖိႏွိပ္ခံလူတန္းစားေတြ  လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ရုန္းကန္ရင္း  စိပ်က္လက္ပ်က္နဲ႕ မတရားမႈေတြခ်ည္းသာ    ေတြ႕ရွိ    အရႈံးေပးခဲ့ရတယ္ ဆိုတာ   မေမ့နဲ႕ေလ ခါးသီးရြံမုံးစရာေတြခ်ည္း  ေတြ႕ၿပီး ဒို႕ တေန႕ထက္ တေန႕ငိုၿပီး မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ေနခဲ့ရတယ္ ဒို႕ေခတ္ကို  အေသးစိတ္   သိေနျမင္ေနရတာကိုး မတရားမႈကို ေဒသျဖစ္လြန္းလို႕မို႕ စကားေျပာရင္ေတာင္  ထန္ျပင္းမာေၾကာ ရိုင္းစိုင္းေနတယ္ အိုကြာ   ဒို႕ကိုယ္တိုင္ကေတာ့  အၾကင္နာတရား မပြားႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ အၾကင္နာတရား   အေျခခံတဲ့   ေလာကသစ္ၾကီးကို တည္ေဆာက္လိုတဲ့   ဆႏၵကေတာ့ ဒို႕ရင္ထဲ အျပည့္အသိပ္ပါပဲ။ ဒီေတာ့   မင္းတို႕ေခတ္မွာမွ   လူသားအခ်င္းခ်င္း ၾကင္နာတရားထားလို႕ ုျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ စဥ္းစားမိေလတိုင္း ဒို႕ကို  ထန္ျပင္းရိုင္းစိုင္းသူေတြလို႕ မေျပာေတာ့ဘူး   မယူဆေတာ့ဘူးမဟုတ္လားကြယ္ ။     ။ “ဗားေတာ့ဗရက္” စာလုံးခြဲပုံ စာလုံးစီပုံ သတ္ပုံတို႕ကို “ဆရာတင္ေမာင္ေအး” ၏ ဘာသာျပန္မူ  မူရင္းအတိုင္းတင္ျပထားပါတသည္။ ************************************************************************************************ ေစာေ၀က “ရြာအေၾကာင္း”ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ “ရြာ”ဟာ ထစ္ခ်ဳန္းၿပီးးမရြာပဲ၊ တစိမ့္စိမ့္တသိမ့္သိမ့္ရြာခဲ့တယ္ထင္တာပဲ။ မစဲတဲ့မ်က္ရည္လိုမ်ဳိးေပါ့။ ရြာအေၾကာင္း တစ္ရံေရာအခါကဆို  ေဘာင္၀င္ပါလိမ့္မယ္ ယၡဳမွမဟုတ္တာ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္  မဟုတ္ပါဘူး ကၽြန္ေတာ္တို႕ရြာႀကီးရဲ႕  မရွိလည္းမျဖစ္   ရွိလည္းျဖစ္တဲ့ ရြာရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းလို႕ ေျပာရင္ရတယ္ “မသူေယာင္”   နဲ႕ “ ေဇးသက္ေထာ္ ” တဲ့။ မသူေယာင္က   မမွားနဲ႕  မွားလိမ့္မယ္ထင္တာနဲ႕ ရယ္စရာ ေမာစရာနဲ႕ ေလွာင္ေျပာင္ၿပီးၿပီ ရြာလူထုကေတာ့   ႀကိဳက္တာေပါ့ သူႀကီးနဲ႕  သူႀကီးအသိုင္းအ၀ိုင္းရဲ႕  မတရားမႈေတြ မဟုတ္လား သူႀကီးအဆက္ဆက္ကေတာ့ မသူေယာင္ကို   ရြာအျပင္ထုတ္  အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႕  ခ်ဳပ္ေစေပါ့။ ေဇးသက္ေထာက္  က်ေတာ့ တစ္မ်ဳိး ကဗ်ာစစ   စာ စစ နဲ႕ သိပ္၀ိရိယေကာင္းလြန္းတယ္ ရြာမွာ မီးေလာင္ၿပီေဟ့ဆို အရံမီးသတ္က ယူနီေဖါင္းရွာေနတုန္း ေဇးသက္ေထာ္က ဂုံနီအိပ္ေရဆြတ္ ကိုယ္ပတ္ၿပီး မီးေလာင္ေနတဲ့ အိမ္ကုိ၀င္ဖ်က္ မီးျငိမ္းၿပီးျပီ ရြာမွာ ေရႀကီးျပီေဟ့ဆိုရင္လည္း ၾကက္ေျခနီ ေဆးအိပ္ရွာေနတုန္း ေရနစ္သူကို ဒိုင္ဗင္ဒိုး ဆယ္ၿပီးၿပီ တာ၀န္ရွိတဲ့သူေတြ လုပ္ဖို႕ျပင္ေနတုန္း သူက ၀င္၀င္ၿပီးလုပ္လုပ္သြားေတာ့ ေဇးသက္ေထာ္လည္း  ရြာျပင္ထုတ္ ခ်ဳပ္ေစေပါ့။ ရြာကလူေတြလည္း သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ဘယ္ေတာ့မွ အလြမ္းနဲ႕ကင္းရတယ္မရွိပါဘူး သူႀကီးေတြကလည္း သူႀကီးမဟုတ္လား သူႀကီးအလုပ္ သူႀကီးလုပ္ၾကတာေပါ့ ဟိုတုန္းကေျပာပါတယ္ ယခုမဟုတ္ပါဘူး။ ကဗ်ာဆိုရင္ အမွန္ဘက္ကေနရမယ္ လူထုကို ကိုယ္စားျပဳရမယ္  ဘာညာဆိုတယ္မဟုတ္လား ရြာက သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းေရးမိတယ္ အယ္ပီထဲ ထည့္မလား  ေခးေအာ့ထဲ ထည့္မလား ထည့္ခ်င္ရာထည့္ ထည့္ခ်င္သလိုထည့္ ဒီေန႕ ကၽြန္ေတာ္ေရးျဖစ္တဲ့ကဗ်ာ။ ေစာေ၀ ၂၀၁၁ မတ္လ ၁၁ ကမၻာ့ကဗ်ာေန႕ ************************************************************************************************* ေႏြဦးေပါက္ရင္ (ကဗ်ာဆရာစိတ္ကူး) ေနမ်ဳိး ေႏြဦးေပါက္ရင္ ၾကက္တူေရြးတစ္ေကာင္ေမြးမယ္ သူ႕ကို စကားတစ္ခြန္းတည္းသင္ေပးမယ္ ““ဆာတယ္  ဆာတယ္””လို႕။ ေႏြဦးေပါက္ရင္ ေအာ္စတင္ကားေလးေမာင္းမယ္ ဟစ္တလာမိန္႕ခြန္းေျပာသံကို ကားဟြန္းသံအျဖစ္တပ္ဆင္ထားမယ္ ေတာင္ဘက္ပင္လယ္ေတြဆီ ခရီးထြက္မယ္။ ေႏြဦးေပါက္ရင္ သစ္ရြက္ေၾကြေတြလိုက္ေကာက္မယ္ သစ္ရြက္ေၾကြေတြေပၚမွာ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႕ မင္းနာမည္ကို ငါေရးမယ္။ ေႏြဦးေပါက္ရင္ ျပတင္းေပါက္ေတြ အကုန္ဖြင့္မယ္ ပုံျပင္ေတြ ေအာ္ဖတ္မယ္ စိတ္ေကာင္းလည္း ၀င္မယ္။ ေႏြဦးေပါက္ရင္ ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ေရးမယ္ စုဘူးေလးကိုခြဲမယ္ ျပားေစ့ေလးေတြ ေရတြက္မယ္။ တကယ္လို႕ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ေႏြဦးမေပါက္ေသးရင္လည္း ကိစၥမရွိပါဘူး ဒီကဗ်ာကို လမ္းထိပ္က အေပါင္ဆိုင္မွာသြားေပါင္မယ္ ၿပီးေတာ့ ခပ္ေဟာင္းေဟာင္းေစာင္တစ္ထည္ ၀ယ္ျခဳံေနမယ္ကြယ္။     ။ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ဒီကဗ်ာဟာ သူ႕အသြားတိုင္းဖတ္သြားတိုင္း သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ခံစားမႈတစ္မ်ဳိးကိုရေစခဲ့တာအႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ။ ဒီရက္ေတြမွာေတာ့ ဒီကဗ်ာကို ျပန္ဖတ္မိၿပီး ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ရခ်င္သလိုလိုျဖစ္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လား။ ေႏြဦးေပါက္လို႕ ဒီမိုကေရစီရရင္ ၾကက္တူေရြးတစ္ေကာင္ကို ““ဆာတယ္ဆာတယ္”လို႕ စကားတစ္ခြန္းအထပ္ထပ္သင္ေပးမယ္။ မရမခ်င္း။ အသံမက်ယ္မခ်င္း။ ကၽြန္ေတာ့္ကားေလးမွာ ဟစ္တလာ့မိန္႕ခြန္းကို အေကာင္းဆုံးအသံခ်ဲ႕စက္နဲ႕တြဲဘက္ထားတဲ့ ဟြန္းအျဖစ္ တပ္ဆင္မယ္။ ၿမိဳ႕တကာနယ္အႏွံ႕ေမာင္းပစ္မယ္။ တကယ္လို႕ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ဒီမိုကေရစီမရေသးရင္လည္း ကိစၥမရွိပါဘူး အေပါင္ဆုံးေနတဲ့ တိုင္းျပည္ႀကီးကို ျပန္ေရြးဖို႕ နည္းလမ္းရွာၾကံေနမွာေပါ့။ ************************************************************************************************* သူနဲ႕ငါ ေနမ်ဳိး ငါက သစ္ပင္အေၾကာင္းေျပာေတာ့ သူက လႊအေၾကာင္းေျပာတယ္ ငါက ပင္လယ္ငါးေတြအေၾကာင္းေျပာေတာ့ သူက ပိုက္ကြန္ႀကီးေတြအေၾကာင္းေျပာတယ္ ငါက မိုးတိမ္အေၾကာင္းေျပာေတာ့ သူက စီးကရက္မီးခိုးေတြအေၾကာင္းေျပာတယ္ ငါက ဂြတ္ဒ္ဟုပ္အငူအေၾကာင္းေျပာေတာ့ သူက ဆိုက္ေဗးရီးယားအေၾကာင္းေျပာတယ္ ေတာ္ၿပီ ငါ ဘာမွ်မေျပာေတာ့ဘူး သူက ေျပာျပေနျပန္ရဲ႕ ေသာ့ေတြအေၾကာင္း။   ။ မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား အဲ့ဒီလူကိုလမ္းမွာေတြ႕ရင္ ေသာ့အေၾကာင္းဆက္ေျပာခ်င္ရင္ျဖင့္ ေသာ့ျပင္ကုလားဆီသြားေျပာဖို႕လမ္းညႊန္ေပးလိုက္ၾကစမ္းပါဗ်ာ။ ဒီလိုစြမ္းေဆာင္ရည္မ်ဳိး၊  ဒီလို ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးမ်ဳိးနဲ႕လူေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႕က ဘာကိုယုံၾကည္ၿပီး  ကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုယ္စား ခင္ဗ်ားက တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ပါဗ်ာလို႕  ထိုးအပ္ရမတဲ့တုန္း။ လူေတြကိုမ်ား အခ်ဥ္မွတ္လို႕။ ************************************************************************************************ တို႕ေတာက ျပဇာတ္ တို႕ေတာမွာ ကတဲ့ ျပဇာတ္ထဲမေတာ့ ရႈတ္ေထြးမႈေတြက ဇက္ကိုသတ္လို႕မရဘူးပါ့ညယ္။ ရဲက လူဆိုးေယာင္ေဆာင္ တိမ္ေတာင္သဖြယ္ က်င့္ႀကံလို႕ ဟန္ပါပါ မူးယစ္ေျခာက္ရမ္း ဘာၾကမ္းသလဲေတာ့ မေမးေလနဲ႕ ေဗ်ာက္ယမ္းေငြ႕ေတြ တေထာင္းေထာင္းထ သူ႕လုပ္ပုံက ခုပဲ ပြဲတစ္ခင္းလုံးထေျပးၾကရေတာ့မေယာင္ေယာင္။ ဓားျမေတြကလည္းရဲပုံဖမ္း ေတြ႕သမွ်လူကို ေငါက္ငမ္းၿပီးေဟာက္စား ေျခာက္စား ေကာ္ပီဆြဲထားတဲ့ သက္ေသခံကဒ္ျပားအတုနဲ႕ ခပ္တည္တည္။ ပြဲၾကည့္တဲ့ရြာသားေတြမွာ ၾကည့္သာ ၾကည့္ေနရ ဘယ္သူက ဘယ္သူမွန္းလည္းမသိ တို႕ပြဲၾကည့္ငတိ အားလုံးလိုလိုဟာ နဂိုကတည္းကမွ ခတ္အူအူရယ္မဟုတ္လားညယ္။ အစာတစ္လုပ္  အူတစ္ဆုပ္စာအတြက္မွာ အဲသေလာက္ထိ မူယာမာယာမ်ားဖို႕လိုသလား ငါေတာ့ျဖင့္ ေျပာတတ္ေတာ့ဘူးကြယ္ တို႕ ေတာျပဇာတ္ေတြမွာျဖင့္ အဲသလို အစပ္အဟပ္နဲ႕ ခုထိ ဇာတ္စီးတုန္းရယ္။ ၿငိမ္းေအးအိမ္ ၂ဝ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂ဝဝ၆၊ ျမစ္ႀကီးနား၊ နဂါးႏွစ္ေကာင္ဟိုတယ္(၁၁း၃ဝ)နာရီ။ ************************************************************************************************* အိုဝင္ ဂိုးေတြသြင္းတဲ့လ တစ္ခါတရံမွာ ကံၾကမၼာဆိုတာ ရယ္ဖို႕ပင္ အေကာင္းသား အသက္ထြက္လု အပီအျပင္ႀကိဳးစားျပလဲ တစ္ဂိုးမွ်မဝင္။ မထင္တဲ့အခါမ်ား ေျပးရင္းလႊားရင္း ေခါင္းနဲ႕တိုးမိမွ ဂိုးသဗ် မေတာ္တဆ ဒူးနဲ႕တုိက္မိိရင္လည္း  ဂိုးဝင္လို၀င္ ေခ်ာ္လဲရုံနဲ႕တင္ ပယ္နတီကန္ခြင့္ရလိုရ ဝီစီသံတညံညံနဲ႕ ဘာရယ္မဟုတ္ လုပ္သမွ်တင့္တယ္ ဒီလထဲမယ္ 'အိုဝင္' ဂိုးေတြသိပ္သြင္းတယ္ဆိုပဲ မီဒီယာေတြက သဲသဲလႈပ္ေရးၾကေပါ့။ တကယ္ေတာ့ဗ်ာ အေသအေၾကလုပ္တုန္းကေတာ့မျဖစ္လာ အခ်ိန္အခါတစ္ခုမွာမထင္တာေတြက သူ႕သေဘာသူေဆာင္ လင္းပ်က္ျပ ဒြႏၷရာဆိုတာကိုကလည္း ခပ္ေဂါက္ေဂါက္ ငနဲပဲထင္ပ။    ။ ၿငိမ္းေအးအိမ္ ************************************************************************************************** ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုအေမြေတာင္းခန္း ျငင္းမယ္ေမေမ ခြင့္လႊတ္ပါ အဲဒီ ေကာ္လံမပါတဲ့အက်ီၤျဖဴကို သားမဝတ္ခ်င္ဘူး။ ကိုယ့္ဖာသာ တစ္သက္လုံးေစာင့္ထိမ္းျပဳစုလာတဲ့ သားရင္ထဲက ရိုးသားမႈကို တံဆိပ္အမွတ္အသားလိုလို အဝတ္တစ္ခုနဲ႕ အဖုံးဖိမခံႏိုင္ဘူး။ ေမေမ သားဆံပင္ေတြရွည္ခ်င္ရွည္ပါေစ သံသယ၊ က်ဥ္းၾကပ္ျခင္းနဲ႕ သေဘာမမွ်မႈေတြေတာ့ ေတာမထ ပါရေစနဲ႕။ မလုပ္ဖူးေဖေဖ၊ သားျငင္းမယ္။ ျငင္းတယ္။ ေဟာဒီေသနတ္ေတြကို၊ သား ..က်ည္မထိုးႏိုင္ဘူး၊ ေမာင္းမတင္ႏိုင္ဘူး ၿပီးေတာ့ ..ပစ္မွတ္ရွိရာကိုခ်ိန္ၿပီး ခလုပ္မညွစ္ႏိုင္ဘူး ေရွ႕မွာရန္သူ ဟုတ္လားေဖေဖ သားလက္ထက္မွာေတာ့ ရန္သူမရွိေစမယ့္ နည္းလမ္းသစ္တစ္ခု မျဖစ္မေနစဥ္းစားေဖၚထုတ္ရပါလိမ့္မယ္ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ရွရြန္မဟုတ္ဘူး၊ ဘုရွ္မဟုတ္ဘူး၊ ဘင္လာဒင္မဟုတ္ဘူး၊ ဘဂၢဒက္မဟုတ္ဘူး၊ ဓါတုလက္နက္နဲ႕ အဏုျမဴဗုံးမဟုတ္ဘူး၊ေခ်ခ်င္းညာမဟုတ္ဘူး။ ေလညင္း၊ ပန္းပြင့္၊ ေရၾကည္စီးရာျမစ္၊ လူသားစင္စစ္သာျဖစ္တယ္။ ေလျပည္လည္းေအး ပန္းလည္းေမႊးတဲ့ ေဟာ့ဒီ့ေျမျပင္မွာ ေအာ္သံထြက္ေနတဲ့ ေသြးကြက္ေတြ သားမျမင္ခ်င္ပါဘူးေဖေဖရာ အာဃာတေတြ လက္ဆင့္မကမ္းခဲ့ပါနဲ႕။ သား .. လက္မခံခ်င္လည္း ယူခဲ့ရမွာ အေဖ .. ေပးမထားခ်င္လည္း ခ်န္ရစ္ခဲ့ရမွာက ဒီေျမကမၻာ ဒါ့အျပင္ အျခားလဲလွယ္စရာ ဘာမ်ားရွိေနေသးလို႕တုန္း။ တိမ္ေတြေနတဲ့ေကာင္းကင္ေအာက္မွာသာ ေရရွိတာပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ေခါင္းေပၚမွာ ေမတၱာရိပ္ေတြလြင့္စင္မသြားပါေစနဲ႕။ အေဖနဲ႕အေမ့ဆီက ကၽြန္ေတာ္ဆက္ခံခဲ့ခ်င္တာ ဒီတစ္ခုတည္းပါ။ ၿငိမ္းေအးအိမ္၂ဝဝ၄၊ ေဆာင္းရာသီ၊ ရန္ကုန္ ***********************************************************************************************  ျဖစ္စဥ္မ်ား ေဘးထုိင္ဘုေျပာတတ္တဲ့ ပါးစပ္ႀကီးေတြဆီက ဗ်ဴးဗ်ဴးၿဗဲၿဗဲ ထြက္က်လာတဲ့ေလေတြ ေရွ႕ဆက္သြားမယ့္ သူတို႕ေလွကို တဝုန္းဝုန္းေဆာင့္တိုးေနၾကတယ္လို႕ အနာဂတ္ကိုသြယ္တန္းဆဲ ဖန္မွ်င္ေက်ာရိုးေတြကညည္းတြား။ ကမၻာဆန္ျခင္းမိုးတိမ္ဆိုတဲ့ ငတိ အားအားရွိသူ႕ဗိုက္တစ္လုံးနဲ႕မဆန္႕မၿပဲေသာက္ထားသမွ်ေရေတြ ငါတို႕ေခါင္းေတြေပၚကိုပဲ ညွစ္ညွစ္ခ် မြန္းလွၿပီကြ .. လို႕ အိပ္ေရးမဝတဲ့ တတိယကမၻာက ထထေအာ္။ 'ဖူးခက္'ဟာ 'ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း'ဆိုတဲ့အေကာင္ၾကီးေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားရတာတဲ့ ဆရာေက်ာ္ဝင္းဘာသာျပန္တဲ့ ''ပန္းတရာကမ္းေျခ''ေဆာင္းပါးမွာ ဖတ္ဖူးခဲ့။ က်ဳပ္သိသေလာက္ကေတာ့ 'အီေမာဘြမ္း'ေတာင္ထိပ္မွာလည္း ဘယ္ေတာ့မွမေဆြးမယ့္ ကြၽတ္ကြၽတ္အိပ္ေတြ ေဖြးေဖြးကိုလႈပ္ေနတာပါပဲ။ ခင္ဗ်ားက ဆင္ဖမ္းမယ္ က်ားဖမ္းမယ္က်ဳံးဝါးရင္း အဲဒီေနရာမွာမ်ား သဘာဝဥယ်ဥ္ေတြ ထူေထာင္ႏိုင္မလား ..၊ ကြင္းဆင္းေလ့လာေနတုန္း ဟိမဝႏၱာမွာ တစ္ဒီဂရီဆဲလ္ဆီးယပ္ ပိုပူလာရုံနဲ႕ ကမၻာဟာ ..သူ႕ဖာသူအရည္ေပ်ာ္က် ျမစ္ေၾကာတစ္ေလွ်ာက္က ျမင္ျမင္သမွ်ကိုတိုက္ခ် စားေသာက္သြား ဘူဒိုဇာသိန္းသန္းအားေရစီးနဲ႕။ ေခတ္မီလိုသူမ်ားရဲ႕ ေလာဘကလည္း သစ္လြင္လိုက္သမွ သဘာဝက ႏွစ္ေကာင္စားကင္းဝင္ခ်င္လို႕ ကိုယ့္ကို တစ္ေကာင္ထိုးေကြၽးထားတာေတာင္ သူမျမင္ အေရးေပၚလူရာဝင္ေနခ်င္ေသး။ ကမၻာရြာျဖစ္ျခင္းဟာ နည္းးပညာကို လက္ကတင္းတင္းဆြဲ ေခးေအာ့စ္ သားရဲတြင္းထဲ ခုန္ဆင္းေတာ့မေယာင္ ဆပ္ကပ္ျပကြက္မ်ားနဲ႕ လူေတြကိုအသည္းယားေစခဲ့တာ ၾကာ ၾကာလွေပါ့။ ဒီျဖစ္စဥ္မ်ားထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနသားက်ခဲ့သူေတြက စစ္ပြဲနဲ႕ အမုန္းကိုသာ အားပါးတရ ထပ္ခါထပ္ခါ ေမြးဖြားျပေနၾကျပန္ေတာ့ ေသေလာက္တယ္။   ။                                     ၿငိမ္းေအးအိ္မ္ ၂ဝဝ၄၊ စက္တင္ဘာ **********************************************************************************************  ၿမိဳ့ည ပုရိသေတြကို စကၡဳနဲ႕ သံဝါသျပဳျဖစ္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ေနတဲ့အရက္ေၾကာ္ၿငာ၊ေဝါလ္ရွိ၊ ပိုစတာမ်ား ဝတ္ဆင္၊ တစ္ခါတရံတြင္ (ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး) ၾကယ္ေရာင္ လေရာင္ကို သူ႕ကိုယ္ေပၚ ဆလိုက္ထိုးခိုင္းထား၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ ျပန္ေရာင္းခ်ခ်င္စိတ္ေပါက္လာေအာင္ နားႏွစ္ဖက္ထဲ အၾကားအလပ္မရွိ ရိုက္သြင္းေနတဲ့ပလက္ေဖါင္းေပၚကေစ်းေခၚသံ၊ 'ဟန္'ကို 'အဆံ'အျဖစ္ထည့္သိုထားတဲ့ ဆူပါမားကက္ေတြေပၚက ရႈိးေကစ့္၊ အိပ္ေမြ႕အခ်ခံ ရိုးသားျခင္း၊ ကဖီၤးေအရိုးမားက 'ကပါခ်ီႏို'တစ္ခြက္၊ လူကူးမ်ဥ္းၾကားစည္းအျပင္ဘက္က အလ်င္စလိုေျခလွမ္းမ်ား၊ ကိုယ္ပိုင္ကားေတြရဲ႕ အေဆာတလ်င္ ဘရိတ္အုပ္သံတကြၽိကြၽိ တစ္ေန႕စာအႏြမ္းေတြ မဆန္႕မၿပဲတင္ေဆာင္ တအိအိထြက္သြားတဲ့ ၿမို႕ျပင္သို႕ဘတ္စ္ကား၊ မီးခြက္ေစ်းဆိုလား၊ ညစာေမွ်ာ္အစာအိမ္ေတြကမ်ား၊ ကိုးရီးယားကားနဲ႕ ညဥ္႕ဦးယံေရဒီယိုအသံလႊင့္ခ်ိန္အတြက္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေျခလွမ္းသြက္သူမရွား၊ ဘားေတြမွာ.. ကား/လူ စည္ပင္လ်က္၊ ပလက္ေဖါင္းႏႈတ္ခမ္းသားမွာေတာ့ မိတ္ကပ္လူးအခ်ဳိရည္ေတြဟာ ဆူပြက္၊ လာဗ်ဳိ႕ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္မွာ (အလင္းေရာင္ခပ္နည္းနည္းနဲ႕ပဲ) တစ္ညလိုက္အိပ္လွဲ႕။ အစိုးမရပါဘူးလို႕ခင္ဗ်ားေျပာေျပာေနတဲ့ ေလတိုက္ခံတိမ္ေတြကို ညဘက္မွာ(ဘယ္သူေတြျမင္ဖူးခဲ့လည္းလို႕) ေခ်ာင္းေျမာင္းၾကည့္ရႈၾကရေအာင္။ ေပ်ာ္လား။ ၿငိမ္းေအးအိ္မ္၂ဝဝ၄၊ စက္တင္ဘာ ********************************************************************************************* ကဇာတ္ သိပ္ေတာ့ ကိစၥမရွိလွပါဘူး လိုက္ဖ္ရႈိးဆိုတာေတြကိုက ျပင္ဆင္မြန္းမံၿပီးကာမွ လူေရွ႕ထြက္ထြက္ျပတတ္တဲ့ဟာေတြ။ အသားမပါတဲ့ ေပါက္ဆီတစ္လုံးကို ဘယ္လိုအလွဆုံး ေပါင္းရမယ္ဆိုတာကလည္း အတတ္ပညာေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ အႏုပညာ ဒါမွမဟုတ္ အႏုပညာနဲ႕ အေရာင္တင္ထားတဲ့ အတတ္ပညာပဲ။ (တစ္သံသရာလုံးလုံး) ရန္ျဖစ္ျပလိုက္ ျပန္ခ်စ္ၾကလိုက္နဲ့ ႏွစ္ခ်ဳိ႕ ပဋိပကၡ  ကိုးေမာင္းေသာက္ ေမွာက္လုေမွာက္ခင္ ေျမျပင္ကိုယ္တိုင္ သိုင္းကြက္နင္းေနရတဲ့ ခပ္ေထြေထြေန႕တစ္ခုမွာမွ က်ဳပ္တို႕ ဒီပြဲကို လာၾကည့္မိၾကတာပါေမာင္ရာ။ အစစ္ကလည္း အတုေယာင္ေဆာင္ေန အတုေတြကလည္း အစစ္ေတြလိုလို ဂိုက္ေပးေကာင္းေလသမို႕ (တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္) ဘယ္သူဘယ္၀ါရယ္လို႕မွ ေ၀ခြဲလို႕မရ ေနသာသလိုေနၾကရင္း မ်က္လုံးထဲ၀င္လာတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြကိုပဲ ေငးေနမိ စင္ေပၚမွာေတာ့  လင္းလိုက္မွိန္လိုက္  မ်က္စပစ္ မာယာဆလိုက္မီးေတြရွိ။ သိပ္ေတာ့လည္း မဆန္းပါဘူး လာၾကည့္သူေတြ ကိုယ္ႏႈိက္ကလည္း (စိတ္နဲ႕ကိုယ္ ကြဲေနတဲ့) အတု စင္ျမင့္ေဖ်ာ္ေျဖပြဲကိုယ္တိုင္ကလည္း အတု (ဒီေနရာမွာ ေျပာဖို႕က်န္ခဲ့တာကေတာ့) ကမၻာဟာ ဂ်ဳံအတုနဲ႕ ဖုတ္ထားတဲ့ မုန္႕အတုေတြကို ေဆးအတုခ်ယ္ လင္ဗန္းအတုမွာ ထည့္ၿပီး တဟ္ခုခ်င္းစီ ေကၽြးေမြးဧည့္ခံေနတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ သိမသြားတာေလး တစ္ခုပါပဲ။ နားလည္ေပးပါ ပရိတ္သတ္ႀကီးရယ္ ခုေနခါမွာ အရာအားလုံးဟာ ဒီလုိပဲရွိေနခဲ့ပါတယ္။  ။ ၿငိမ္းေအးအိမ္ 2004 စက္တင္ဘာလ ******************************************************************************************** မနက္ခင္းကလည္း ခ်က္ႏို႕ဆီနဲ႕ အေရာတဝင္ျဖစ္လို႕ အီၾကာေကြးေသးေသးေလးနဲ႕ စစ္ေျပၿငိမ္းလို႕ သတင္းစာေတြက လက္မထပ္ပဲ အတူေနၾကလို႕။  ေန႕ခင္းက်ေတာ့   .   .   . ေရလိုက္ငါးလိုက္ဝါဒကို မ်က္မွန္တပ္လို႕             အစာအိမ္ကို ဗ်ဴတီဆလြန္းပို႕ရ            ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ စစ္တုရင္ထိုးရနဲ႕            (သူပဲ ပြဲတိုင္းရႈံးေလ့ရွိတယ္)။             လူဆိုတာ   .   .   .            စနစ္တက် ပ်က္စီးတတ္ဖို႕လိုတယ္             ညက်ရင္             ဂ်နီဖာလိုပက္ကို             အိပ္မက္ မက္ပစ္မယ္။     သစၥာနီရဲ႕ကဗ်ာ၂ဝဝ၂ ********************************************************************************************* ဆင္ျခင္ျခင္းအဓိကဝါဒီတစ္ဦး၏ ေဆးၿမီးတို သစၥာနီ ရတီ၊ အတြဲ(၁)အမွတ္(၇)စက္တင္ဘာလ၊၂၀ဝ၄ ေျခာက္ဆယ္နားနီးၿပီဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ... ဒီလိုစဥ္းစားမိပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ ငါဟာ ... တင့္တင့္ထြန္းနဲ႕တြဲကဖို႕ မသင့္ေတာ္ေတာ့ဘူး။ ေသြးတက္စာေတြစားဖို႕ မသင့္ေတာ္ေတာ့ဘူး။ ပင္လယ္ကမ္းေျခက ဂဠဳန္နဲ႕ အတူတူဆားခ်က္ဖို႕ မသင့္ေတာ္ေတာ့ဘူးလို႕။ အခုအခ်ိန္မွာ ငါဟာ ... ေဒးဗစ္ဘက္ဟမ္းလိုနားေပါက္ေဖါက္ဖို႕ မသင့္ေတာ္ေတာ့ဘူး။ ငေတမာရင္ၿပီးေရာေတြနဲ႕ ရန္ဆက္ျဖစ္ေနဖို႕ မသင့္ေတာ္ေတာ့ဘူး။ နဂါးေခါင္းလွည့္တဲ့အရပ္ကို ခရီးထြက္ဖို႕ မသင့္ေတာ္ေတာ့ဘူး။ ေပါကၡရဝႆမိုးသံကို နာခံေနဖို႕မသင့္ေတာ္ေတာ့ဘူးလို႕။ ေျခာက္ဆယ္ဆိုတာ ငါးကင္လည္းေၾကာင္ခ်ီ ထီးတင္ပြဲလည္းမမီတဲ့အရြယ္။ ဒါေပမယ့္ အသက္ေျခာက္ဆယ္က်ကာမွ ပိုက္သာဂိုးရပ္စ္က မိန္းမရတယ္တဲ့ တဂိုးက ပန္းခ်ီစဆြဲတယ္တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ ... စဥ္းစားမိပါတယ္။ သူတို႕က .. ငါမွ မဟုတ္ပဲကိုးလို႕။ ***********************************************************************************************